Η πιο διαδεδομένη αρρώστια

[...] Όπως είναι γνωστό, η ιατρική επιστήμη ονομάζεται ψυχοσωματική ιατρική, διότι υπάρχει αλληλεξάρτηση μεταξύ σώματος και ψυχής και η υγεία ή η ασθένεια του σώματος επηρεάζει την ψυχή και αντιστρόφως. Αυτό φαίνεται και στην αρρώστια, για την οποία αρχίσαμε να γράφουμε. Αυτός που πάσχει από αυτή την ασθένεια, που βασικά είναι εσωτερική, ψυχική, όταν τον κυριεύσει, κιτρινίζει από το κακό του, λέει ο λαός μας. Ασπρίζει το πρόσωπό του. Ταλαιπωρείται ψυχικά, χάνει την ειρήνη του και εκδηλώνεται αυτό και στην όψη του. Επηρεάζεται δηλαδή και το σώμα του.

Επιπλέον κάτι παθαίνει και η όρασή του. Το βλέμμα του δεν είναι ευθυτενές. Δεν μπορεί να δει τον συνάνθρωπό του κατάματα. Χαμηλώνει το βλέμμα του ή στρέφει άλλου προς άλλη κατεύθυνση τα μάτια του.

Το πολύ χειρότερο, η αρρώστια αυτή εξασθενίζει, αδυνατίζει ή και αχρηστεύει εντελώς την ικανότητα του ανθρώπου να κρίνει ορθά και αμερόληπτα. Μπορεί να βλέπει κάτι που είναι ωραίο και να μην του αρέσει και να μην το επαινεί. Μπορεί να ακούει κάτι το όποιο άλλοι θεωρούν ευχάριστο και αξιόλογο, και αυτός να το υποτιμά τελείως, είτε σιωπηλά είτε φανερά.

Το δε θλιβερότερο από όλα τα αποτελέσματα αυτής της αρρώστιας είναι ότι δεν μπορεί να την αποκαλύψει, να πει δηλαδή σε κάποιον φίλο του ότι πάσχει από αυτή και να ζητήσει τη βοήθεια του. Ντρέπεται να φανερώσει την κατάσταση του και λιώνει με το πάθος του. Το κρατάει κρυμμένο μέσα του και τον τρώει.

Υπάρχει κάτι ελεεινότερο από αυτόν τον άνθρωπο; έρωτα ο ιερός Χρυσόστομος. Είναι καλύτερα, έλεγε, να έχεις μέσα σου ένα φίδι να κυκλοφορεί στα σπλάχνα σου, παρά να έχεις φθόνο στην ψυχή σου (ΕΠΕ 20, 70-72).

Αυτά κάνει, αγαπητέ αναγνώστη, ο φθόνος. Αυτή είναι η αρρώστια που αναφέραμε στο άρθρο μας. Εξαιτίας της έχουν διαλυθεί φιλίες και οικογένειες, έχουν κλείσει εταιρείες και σύλλογοι, έχουν χυθεί αίματα, έχουν αποξενωθεί κι έγιναν εχθροί μεταξύ τους αδελφοί, έχουν μείνει μισοτελειωμένα κοινοτικά και δημοτικά έργα, έχουν χαθεί εθνικές μάχες και θρίαμβοι.

Μας έχει μπολιάσει ο Σατανάς μ' αυτό το μικρόβιο και το κουβαλάμε μέσα μας από τα γεννοφάσκια μας. Και βλέπετε μόλις σε μια οικογένεια που έχει ένα βρέφος προστεθεί και δεύτερο, αμέσως το πρώτο αρχίζει να ζηλεύει, ακόμη και να φθονεί το δεύτερο. Από φθόνο δεν έγινε και ο πρώτος φόνος και μάλιστα αδελφοκτονία στην ιστορία του κόσμου; Φθόνησε ο Κάιν τον αδελφό του τον Άβελ και τον φόνευσε. Και γιατί τον φθόνησε και τον φόνευσε; Διότι ο Θεός έκρινε καλύτερη τη θυσία του Άβελ από τη δική του. Αντί να διδαχθεί και να παραδειγματισθεί και να προσφέρει άλλοτε καλές θυσίες, αυτός σκοτίστηκε από τον φθόνο και προχώρησε στον φόνο. Τί έκανε πράγματι ο Σατανάς με την εισβολή του στη ζωή των Πρωτοπλάστων! (βλ. Γεν. δ' 1-16).

Χρειάζεται προσοχή, διότι όλοι μπορεί να προσβληθούμε από την αρρώστια αυτή. Ο φθόνος ξεκινάει από τη ζήλεια. Είναι το αποκορύφωμα, η κατάληξη της ζήλειας. Κι αν η ζήλεια δεν καταπολεμηθεί, μπορεί να φθάσουμε στον φθόνο, πράγμα φοβερό!

Ας καλοσκεφθούμε όμως ψύχραιμα και μείς, γιατί άραγε ζηλεύουμε όσοι ζηλεύουμε, γιατί φθονούμε όσοι φθονούμε; Υπάρχει λόγος; Για το ότι παραδείγματος χάριν τα παιδιά του γείτονα είναι καλά και προοδεύουν και έχουν καλές δουλειές και έκαναν καλές οικογένειες, τί χάνουμε ή τί κερδίζουμε εμείς με το να τα ζηλεύουμε; Δεν αφαίρεσαν κάτι από μάς για να αναδειχθούν. Αγωνίσθηκαν και πέτυχαν στη ζωή τους. Δεν θα ήταν καλύτερο να παρακαλούμε τον Θεό να βοηθήσει να γίνουν και τα δικά μας παιδιά σαν εκείνα;

Γιατί να ζηλεύουμε και να φθονούμε επίσης, αν κάποιος έχει ωραία φωνή, αν μιλάει ωραία, αν τον τιμούν οι άλλοι, αν προβάλλεται; Τα χαρίσματα τα χαρίζει στον κάθε άνθρωπο ο Θεός. Δεν παίρνει επομένως αυτός που προβάλλεται κάτι δικό μας. Και είναι παράλογο να λυπόμαστε επειδή τον τιμούν οι άλλοι. Η ζήλεια και ο φθόνος μας δείχνει την ασχήμια και το καρκίνωμα της ψυχής μας.

Δεν υπάρχει άραγε φάρμακο γι' αυτή τη βασανιστική πραγματικά αρρώστια; Δεν υπάρχει θεραπεία; Ασφαλώς και υπάρχει! [...] Η χάρη του Θεού που θεραπεύει κάθε ψυχική ασθένεια, κάθε δηλαδή αμαρτία, μπορεί να θεραπεύσει και τη σκληρή ασθένεια της ζήλειας και προπαντός τού φθόνου. [...] Να απαλλαγούν από αυτή την αρρώστια και να γεμίσουν την καρδιά τους με αγάπη και προς αυτούς ακόμη που ζήλευαν και φθονούσαν προηγουμένως.      

Περιοδικό «ΣΩΤΗΡ», τ. 2039, 15-2-2012