10.4.11


Η Γωνία του Ποιμένα

«Ένα ταξίδι συντριβής και διόρθωσης»

Αγαπητοί φίλοι,

Πριν από χρόνια, όχι μακριά από εκεί όπου βρισκόταν το σπίτι μας, ένα μεγάλο κομμάτι από ένα δέντρο έπεσε. Είχαμε ζήσει εκεί για πάνω από 15 χρόνια και το δέντρο είχε γίνει κάτι σαν ένας παλιός φίλος. Μέσα σε λίγα λεπτά, αρκετοί από την οικογένειά μου και μερικοί γείτονες ήρθαν να δουν την τρύπα που άφησε η πτώση του δέντρου. Καθώς στεκόμουν εκεί, αυτή η σκέψη ήρθε στο νου μου^ αυτό συνέβη μόνο πριν λίγα λεπτά, αλλά υπήρχε ήδη μια διαδικασία που συνέβαινε εδώ και πολύ καιρό. Κανένα δέντρο δεν πέφτει ξαφνικά. Όταν μπορέσαμε να δούμε κάτω από τον παχύ φλοιό, στο σημείο που είχε σπάσει, ήταν προφανές ότι μια αποσύνθεση και μια δολοφονική ασθένεια είχε κάνει τη δουλειά της εδώ και χρόνια.

Σύντομα, μια ομάδα γειτόνων ήρθε με φορτηγά, αλυσοπρίονα, τσουγκράνες και σκούπες, και όλα καθαρίστηκαν σε ελάχιστο χρόνο.
Δεν ισχύει το ίδιο με μια σπασμένη ζωή. Σε αντίθεση με τα δέντρα, οι άνθρωποι δεν μεγαλώνουν μόνα τους ούτε υπάρχουν σε ένα κόσμο στωικής ανεξαρτησίας. Σμίγουμε και συγχωνευόμαστε ο ένας στη ζωή του άλλου. Κανονικά υπάρχει ο κατάλληλος σεβασμός του ενός για τον άλλον και ο ένας προστατεύει την ιδιωτική ζωή του άλλου. Γι' αυτό και μένουμε  σε απόσταση, έχοντας εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο σε ό,τι φαίνεται, εκεί όπου τα πράγματα της ζωής που πραγματικά έχουν σημασία φαίνονται πολύ προσωπικά και ιδιωτικά για να τα μοιραστούμε.

Όμως, εκεί έγκειται το πρόβλημα. Μια ασθένεια στον πυρήνα μιας ζωής περνά απαρατήρητη και χωρίς θεραπεία. Κανείς δεν ξέρει ότι το εσωτερικό, πίσω από την υγιή όψη του φλοιού δεν είναι ούτε δυνατό ούτε υγιές. Και έτσι το κακό της διάβρωσης συνεχίζει αργά, σιωπηλά, σε μια μυστική διαδικασία. Και μια μέρα έρχεται η ξαφνική κατάρρευση, ένα τρομερό σπάσιμο που επιτρέπει σε όλους να δουν εκείνο που κανείς δεν περίμενε. Αλλά επειδή οι άνθρωποι που καταπέφτουν δεν είναι σαν τα πεσμένα δέντρα, πολλοί γύρω από εκείνο που έπεσε τραυματίζονται. Οι τραυματίες μπορεί να περιλαμβάνουν μια οικογένεια, ένα κύκλο φίλων ή ένα σώμα συγχριστιανών και ο καθαρισμός ποτέ δεν είναι αποτελεσματικός. Δεν υπάρχει προσωπικό που να μπορεί να αφαιρέσει τα σημάδια και να σκουπίσει τα συντρίμμια, γι’ αυτό η ζημία καθυστερεί να θεραπευτεί. 


Και έτσι μπαίνουμε σε ένα μήνα, όπου το Πάσχα φέρνει στο νου μας θριαμβευτικά ότι ο Χριστός νίκησε το θάνατο.Ο Χριστός ανέστη! 


Ήταν ένα ταξίδι διάλυσης και θεραπείας που ο Ιησούς ήρθε να καθαρίσει τα ψέματα, να θεραπεύσει το κακό, να δώσει ελπίδα στη συντριμμένη καρδία και ζωή σε εκείνους που προορίζονταν να πεθάνουν.
Βλέπουμε στο Κατά Ιωάννην κεφ. 21, την αγωνιώδη επιστροφή του Πέτρου από την απελπισία στην ελπίδα.

Αυτό έγινε δυνατό, επειδή ο Ιησούς έδωσε στον Πέτρο μια πρόσκληση, «Με αγαπάς;»

Η ερώτηση του Ιησού χτύπησε στην καρδιά του προβλήματος του Πέτρου. Δεν ήταν μια επιφανειακή ερώτηση, αλλά αποκάλυψε το εσωτερικό της ψυχής που χρειαζόταν να θεραπευθεί.

Πώς θα απαντούσατε εσείς στην ίδια ερώτηση; 

Αυτή είναι η απάντηση που θα σας ελευθερώσει! 
«Ναι, Κύριε, Συ ξέρεις ότι Σε αγαπώ!»

Να έχετε ένα χαρούμενο Πάσχα!


Wayne Sneller