9.6.14

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ: ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΑ

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ:
ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΑ
...
.
.
--------------------------------------------------------
Οι άνθρωποι τείνουν να παρασύρονται από εικόνες ή σύμβολα, και χάνουν την ουσία των πραγμάτων. 

Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι Η ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ. Ή πιο σωστά εκείνο που έγινε την ημέρα της Πεντηκοστής.

Αν ρωτήσεις διάφορα άτομα να σου περιγράψουν το μοναδικό αυτό γεγονός, οι πιθανότερες απαντήσεις μάλλον θα επικεντρωθούν στα εξωτερικά σημεία.

–Την βοή. –Τον άνεμο. –Τις πύρινες γλώσσες. –Τις ξένες γλώσσες…
Αλλά πόσοι θα ξεπεράσουν όλα αυτά τα εξωτερικά σημεία –που έτσι κι αλλιώς πέρασαν και έφυγαν– επειδή εκείνο που έπρεπε να μείνει στην προσοχή μας δεν ήταν κανένα από αυτά.

Βοή ίσως ακούστηκε μερικές ακόμη φορές (αν και δεν είναι σαφές) και άνεμος επίσης. Πύρινες γλώσσες δεν αναφέρθηκαν ξανά. 
Όσον αφορά τις ξένες γλώσσες, αυτές αναφέρθηκαν άλλες 2 φορές (Κορνήλιος, Μαθητές Ιωάννη του Βαπτιστή στην Έφεσο). [Στην Α΄ Επιστολή προς Κορινθίους γίνεται λόγος για το ειδικό χάρισμα των γλωσσών, που είναι εντελώς διαφορετικό].

Ενώ όμως οι άνθρωποι επικεντρώνουν την προσοχή τους εντυπωσιασμένοι σ’ αυτά τα εξωτερικά φαινόμενα –κάτι που εξάλλου έκαναν και οι Ιουδαίοι που συγκεντρώθηκαν κάτω από το ανώγειο της Ιερουσαλήμ εκείνο το πρωί– συνήθως χάνουν το μείζον, το μέγιστο θέμα της Πεντηκοστής που ήταν ένα και μοναδικό: και ο Λουκάς το περιγράφει λακωνικά, όμως και τόσο σαφώς: «και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου» (Πράξ. 2:4).

Αυτό ήταν το μήνυμα του Ιωήλ και σ’ αυτό επάνω αναφέρθηκε αναλυτικά ο απόστολος Πέτρος και οι άλλοι Απόστολοι.

Έκτοτε, το γεγονός αυτό –που σημειωτέο δεν επαναλήφθηκε ξανά–  έμεινε στην ιστορία μοναδικό, όπως μοναδική ήταν και η Θυσία του Γολγοθά, μοναδική ήταν και η Ανάσταση και η Ανάληψη του Κυρίου. 
Μερικοί παρασυρμένοι από το ρήμα της πρότασης που σημειώσαμε παραπάνω, «επλήσθησαν», νομίζουν πως αυτό ήταν το θέμα της Πεντηκοστής. 

Αν όμως διαβάσουμε προσεκτικά τα λόγια του Χριστού στους μαθητές Του, λίγες ημέρες πιο πριν, το σημαντικό, το κύριο, το χαρακτηριστικό θέμα ήταν Η ΒΑΠΤΙΣΗ ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΑΓΙΩ.

Μιλώντας προφητικά για τον Μεσσία, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε εξαγγείλει: «Εγώ μεν σας εβάπτισα εν ύδατι, αυτός δε θέλει σας βαπτίσει εν Πνεύματι Αγίω» (Μάρκ. 1:8).

Αυτό ακριβώς το γεγονός προμήνυσε και ο αναστημένος Ιησούς στους μαθητές Του λίγο πριν από την Ανάληψη: «Διότι ο μεν Ιωάννης εβάπτισεν εν ύδατι, σεις όμως θέλετε βαπτισθή εν Πνεύματι Αγίω ουχί μετά πολλάς ταύτας ημέρας» (Πράξ. 1:5).

Η πλήρωση με Άγιο Πνεύμα και επαναλήφθηκε και επαναλαμβάνεται στη ζωή των πιστών 2.000 χρόνια τώρα, κάθε φορά που ο άνθρωπος του Χριστού χρειάζεται ειδική χάρη για να ανταπεξέλθει σε διάφορες περιπέτειες της ζωής.

Για αυτό ακριβώς διαβάζουμε ύστερα από 2 μόνο κεφάλαια μετά τη διήγηση της Πεντηκοστής, ότι οι μαθητές που μόλις είχαν κακοποιηθεί από τους άρχοντες των Ιουδαίων στην Ιερουσαλήμ, και αφού προσευχήθηκαν «επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου και ελάλουν τον λόγον του Θεού μετά παρρησίας» (Πράξ. 4:31).

Το γεγονός ότι λίγο μόνο πιστοί είναι σήμερα ΠΛΗΡΕΙΣ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ είναι ένα θέμα που θα έπρεπε να απασχολεί τους ποιμένες.

Εκείνο όμως που έγινε την ημέρα της Πεντηκοστής ήταν το γεγονός της ΒΑΠΤΙΣΗΣ ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΑΓΙΩ, γεγονός ΜΟΝΑΔΙΚΟ, που έγινε άπαξ διά παντός στην ΕΚΚΛΗΣΙΑ και δεν επαναλήφθηκε ποτέ ξανά, ούτε θα επαναληφθεί, μέχρι την Δεύτερη Παρουσία του Κυρίου.

Αντί όμως οι άνθρωποι να δίνουν σημασία στο γεγονός της ΚΑΘΟΔΟΥ ΚΑΙ ΕΚΧΥΣΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, στην ιστορική ΒΑΠΤΙΣΗ ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΑΓΙΩ, επικεντρώνουν την προσοχή τους στα εξωτερικά φαινόμενα και προσπαθώντας να τα επαναλάβουν μέσω μιμήσεως οδήγησαν σε τραγικά αποτελέσματα και άτομα και συνάξεις.
=================


Παθολογία "πνευματική"...

Παθολογία "πνευματική"...

.
.

Διαβάσαμε το παρακάτω κείμενο, το βρήκαμε πολύ αληθινό.

Σήμερα που ο κόσμος γιορτάζει το Άγιο Πνεύμα, κρίναμε κατάλληλο να αναδημοσιεύουμε για κάθε ενδιαφερόμενο.

Η ΑΓΙΟ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΤΙΔΑ

Πρόκειται για μια μυστήρια πάθηση στο Χριστιανικό κόσμο και ιδίως στον Πεντηκοστιανό - Χαρισματικό χώρο.

Τα χαρακτηριστικά της είναι οφθαλμοφανή και ξεκάθαρα. Ο πάσχων διαπνέεται από "οδηγίες του Πνεύματος".

Επί παραδείγματι, συχνά ακούμε τον πάσχοντα να λέει:
--- "Μου είπε ο Θεός να πάω να μοιράσω φυλλάδια στην τάδε πλατεία"... 
--- "Μου είπε ο Θεός να πάω στην τάδε εκκλησία και να κάτσω"... 
--- "Το Πνεύμα του Θεού με ωθεί να παντρευτώ αυτόν τον άνδρα / αυτή τη γυναίκα"... 
--- "Το Πνεύμα του Θεού μου λέει να πάω να κάνω μια συμμελέτη χωρίς να ξέρει τίποτα ο ποιμένας", κλπ.

Πολλοί μάλιστα ζητούν μέσω α λα καρτ προφητειών να τους μιλήσει ο Θεός για να αισθανθούν πως η αποστολή τους έχει αξία και "σφραγίδα" εξ ουρανού.
Λαχταρούν το υπερφυσικό και το φανταχτερό για να μπορούν να διαλαλούν τη θεία τους αποστολή.

Η νόσος αυτή δεν προϊδεάζει για πνευματική υγεία. 
Διότι, απλούστατα, ο σκοπός του Αγίου Πνεύματος είναι να κάνει τον πιστό σύμφωνο με το χαρακτήρα του Χριστού. 
Και οι μεγαλύτερες αξίες του Χριστού δεν ήταν τα θαύματα αλλά η αγάπη, η συγχωρητικότητα, η ταπεινοφροσύνη, η καλοπροαίρετη κριτική μετά σοφίας και η αρωγή σε όσους είχαν διάφορες ανάγκες.

Προφανώς ουδείς μπορεί να ισχυριστεί πως είναι ανώτερος του Χριστού για να μη συγχωρεί.
*** Ουδείς μπορεί να πει πως μπορεί εύκολα να βάλει τη ζωή του για περικαθάρματα της οικουμένης. 
*** Ουδείς μπορεί να πει πως μπορεί να γνωρίζει τα βάθη της καρδιάς του κάθε ανθρώπου για να τον κρίνει ή να τον δικαιώνει. 
*** Άρα, ουδείς έχει περισσότερο Πνεύμα Άγιο από το Χριστό.

Και αυτό το Άγιο Πνεύμα έχει συγκεκριμένες ιδιότητες που είχε και ο Χριστός. 
Ευνόητο είναι λοιπόν πως όποιος θεωρεί πως διαθέτει Πνεύμα, θα πρέπει να μοιάζει με το Χριστό.

--- Αν όμως το Πνεύμα που λέει πως έχει, επικεντρώνεται σε προφητείες, "δύναμη εξ ύψους", θαύματα… 
--- Αν το Πνεύμα αυτό του δίνει ιδιαίτερες ερμηνείες της Βίβλου που στην κοινή λογική δε στέκουν πουθενά…
--- Αν θεωρεί πως έχει αποστολή να ευαγγελίσει, να κάνει τον ιεραπόστολο, κλπ., αλλά ο ίδιος δεν συγχωρεί, δεν θυσιάζεται και δεν θεωρεί αλλήλους υπερέχοντες, 
τότε πάσχει από Αγιο-πνευματίτιδα.

Όπως θα καταλάβατε, η Αγιο-πνευματίτιδα είναι συνήθως ανίατη πάθηση και ασχολείται με τον τύπο και όχι με την ουσία.

Επικεντρώνεται στο θεαθήναι και στην αυτοπροβολή αντί στην αφανή εργασία και στην ταπεινότητα.

Αρέσκεται στο υπερφυσικό αντί στο "φυσικό" που είναι η αγάπη και η συνδιαλλαγή.


Μένει νομίζω στον κάθε άνθρωπο να ζητήσει το Πνεύμα το Άγιο να τον κάνει τύπο του Χριστού ή περιοδεύοντα θαυματοποιό και εφετζή. 
Η απόφαση έχει αιώνιες προεκτάσεις.
=================