«Μνήσθητί μου Κύριε...» 

Θα ακούσουμε και εφέτος άλλη μία φορά τον ληστή να ζητά και να παίρνει συγχώρηση επί του σταυρού, και πολλές σκέψεις θα περάσουν από το μυαλό μας σχετικά με το «τις δύναται σωθήναι;». […]

Ό Ιερός Χρυσόστομος βλέπει τελείως διαφορετικά το γεγονός. Είναι ή άλλη οπτική γωνία, και εμβαθύνει περισσότερον. Aς καταδυθούμε λοιπόν μαζί του, να δούμε το βάθος και το πλάτος της ψυχής του άνθρωπου αυτού.

Ο ληστής δεν είπε έτσι απλά και σε στιγμή συναισθηματικής φόρτισης εκείνο το " Μνήσθητί μου", όπως πολλές φορές το λέμε από συνήθεια εμείς οι υποτιθέμενοι Χριστιανοί. […] Μερικοί μάλιστα νομίζουμε ότι μιας και ολόκληρο ληστή συγχώρησε ο Κύριος μας με ένα Μνήσθητι. γιατί δεν θα συγχωρήσει και εμάς που δεν είμαστε δα και ληστές και είμαστε και βαπτισμένοι... Ναι αλλά δεν συγχωρήθηκε παρά μόνο ο ένας Ληστής όχι και ο άλλος... Γιατί;

Αν δούμε το περιστατικό με το εταστικό βλέμμα του Αγίου, θα δούμε πόσο διαφορετικό είναι το γεγονός. Το "μνήσθητι" είναι το τέλος μιας σειράς άλλων γεγονότων.

Αμφότεροι είναι ληστές. Αμφότεροι είναι πλήρεις πονηρίας και ανομίας. Αμφότεροι λοιδορούσαν τον Συσταυρωμένο τους Κύριο, («και οι συσταυρωθέντες ονείδιζον αυτόν»... γράφει ο Ευαγγελιστής), όμως σε μια στιγμή ο ένας […] διαφοροποιείται. Συναισθάνεται ότι αυτός που λοιδορούν δεν έχει σχέση με αυτούς δεν είναι σαν αυτούς και λέει στον άλλον: "Ουδέ φοβή συ τον Θεόν;" Δεν φοβάσαι τον Θεόν; "Και ημείς μεν δικαίως άξια ων επράξαμεν απολαμβάνομεν ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξεν".

Κανένας δεν ανάγκασε το ληστή ούτε τον βίασε να κάνει αυτή την ομολογία.

Η πρώτη φράση "ουδέ φοβή" δείχνει ότι ο ληστής νοιώθει ενοχή ενώπιον του Θεού για τον βίον του. Όμως δεν σταματά εδώ, προχωρεί "Ημείς δικαίως· άξια ων επράξαμεν απολαμβάνομεν". Με την φράση αύτη δείχνεται όχι απλώς μια μετάνοια αλλά μια δημόσια ειλικρινής και ευθαρσής και απηρτισμένη με παρρησία ομολογία και εξομολόγηση των αμαρτιών του. Πράξαμε αδικίες και δίκαια μας τιμωρούν.

Προχωρεί όμως ακόμα περισσότερο "Ούτος ουδέν άτοπον έπραξε". Και με αύτη την έκφραση αναγνωρίζει την αθωότητα και αγιότητα του Χρίστου.

Και μόνον τότε λέει ο Άγιος Ιεράρχης καθαρισμένος από τον ρύπο των αμαρτιών διά της δημοσίας εξομολογήσεως και έχοντας ομολογήσει την αγιότητα και αθωότητα του Χρίστου, μόνο τότε αφού ομολόγησε από κει πάνω από το ύψος του σταυρού την αθωότητα του Κυρίου, τότε στρέφεται προς τον Κύριον και τον ικετεύει και λέει αυτό το συνταρακτικό για τα αποτελέσματα του "Μνήσθητί μου εν τη Βασιλεία Σου", που είναι μια νέα ομολογία του, ότι τον αναγνωρίζει ως ουράνιο βασιλέα στη Βασιλεία του σύμπαντος Κόσμου. […]

Και με το μνήσθητί μου Κύριε, ΕΛΗΣΤΕΥΣΕ τον παράδεισον. Ήταν η τελευταία, η μεγαλύτερη και σπουδαιότερη ληστεία της ζωής του. […]

Δύο λοιπόν, καταλήγει ο άγιος πατήρ, κατορθώματα εποίησε ο Σωτήρ στο σταυρό "και τον παράδεισον ήνοιξε και τον ληστήν εισήγαγε".

[…]

Άρθρο του Κ.Γ. Ποντική (+), στο περιοδικό «Σύνδεσμος» τ. 458.

____________________________________________

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΔΙΑΔΙΔΕΤΕ ΤΟ "ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΑ"

Αν και δεν δημοσιεύουμε σχόλια, λαβαίνουμε υπόψη μας ό,τι και αν μας στείλετε.

  

.