Φόβος και ελπίδα

Ένας μεγάλος φιλόσοφος του 20ου αιώνα ο γάλλος Ζαν Πολ Σατρ έλεγε:

«Να φοβάσαι, παιδί μου, να φοβάσαι!

Κάνει καλό στην εξουσία».

Ένας δικός μας ποιητής προτρέπει:

«Μη φοβηθείς αυτόν που στήριξε

την πίστη απάνω στην Ελπίδα

τον είδα στη ζωή να μάχεται,

μα πάντα ανίκητο τον είδα».

Αυτές οι δύο θέσεις εκφράζουν απόλυτα το δράμα του ανθρώπου. Ζει και παλεύει ανάμεσα στο φόβο και την ελπίδα. Αυτή είναι η ζωή του. Ο φόβος κλιμακώνεται από απλή ανησυχία στο άγχος, τα αισθήματα ανασφάλειας μέχρι τον ανεξέλεγκτο φόβο που είναι ο πανικός.

Αλλά τι φοβάται σήμερα ο παντοδύναμος άνθρωπος που είναι απόλυτος κυρίαρχος του πλανήτη και σαν μικρός θεός εξέδραμε και στο σύμπαν;

Πίστεψε ότι με την επιστήμη και την τεχνολογία δάμασε τη φύση. Έρχεται όμως ένας σεισμός, όπως καλή ώρα τώρα στην Ιαπωνία και μας λέει η φύση:

«Ακούστε, ανθρωπάκια, είστε ένα τίποτε. Ασήμαντες υπάρξεις μέσα στο σύμπαν. Εγωιστικά και τρελά πιθηκάκια που σκοτώνετε ο ένας τον άλλον. Αντί να φέρεστε ως λογικά όντα, εσείς τρελαθήκατε από τα πάθη σας και προπαντός την απληστία σας. Η γη, η φύση, οι κάμποι, τα βουνά, τα νησιά, τα ζώα, τα φυτά δε σας ανήκουν. Εσείς ανήκετε σ' αυτά. Είστε μουσαφίρηδες και περαστικοί. Εσείς φάγατε και τα αγαθά των παιδιών σας και όλων των γενεών του μέλλοντος. Γι αυτό πάρτε το μαθηματάκι σας μπας και συνέλθετε!».

Και ακολουθούν εννιά Ρίχτερ και σείστηκε όλη η γη.

Την πλήρωσαν όμως οι Ιάπωνες αυτή τη φορά. Εμείς άλλη φορά. Και άνοιξε η στεριά και έδειξε την κόλαση, φούσκωσε και η θάλασσα μανιασμένη και ξέπλυνε τα έργα του ανθρώπου. Ξύλα, τσιμέντα, σίδερα, αμάξια, πλοία, αεροπλάνα, τρένα, εργοστάσια και πτώματα ανθρώπων και ζώων γέμισαν τις ακτές. Είναι να μη φοβάσαι και να μη τρέμεις, όταν τρέμει η γη κάτω από τα πόδια σου;

Σαν να μην έφτανε η μανία της φύσης ακολούθησαν οι εκρήξεις των πυρηνικών αντιδραστήρων.

Αυτό κι αν είναι φόβος και τρόμος! Χιλιάδες οι καρκινοπαθείς από το Τσερνομπίλ. Εκατομμύρια τώρα. Και να δείτε ότι ούτε τώρα θα βάλουν μυαλό οι ηγέτες του κόσμου για να τα απαγορεύσουν. […]

Και στον τόπο μας από άγνοια ξορκίζουμε τις ανεμογεννήτριες και τους υδροστρόβιλους που είναι αποδεδειγμένα ακίνδυνες μορφές ενέργειας!

Βέβαια αυτοί οι φόβοι από την «εκδίκηση» της φύσης πάντα υπάρχουν.

«Εκδίκηση» το λέμε ενώ πρόκειται για λειτουργία των νόμων της φύσης. Αυτοί οι φόβοι έρχονται να προστεθούν στους φόβους που έφερε η οικονομική κρίση. Φοβόμαστε για το τώρα, για το παρόν το δικό μας και της οικογένειας μας. Φοβόμαστε για το μέλλον των παιδιών μας που μας βρίζουν, γιατί τους φέραμε σ' ένα κόσμο που τρομάζει. Φοβόμαστε μη χάσουμε τη δουλειά μας και προστεθούμε στις χιλιάδες των ανέργων. Φοβόμαστε την αρρώστια, γιατί δεν υπάρχει υγεία χωρίς «φακελάκι». Το ασφαλιστικό σύστημα απειλείται με κατάρρευση. Φοβόμαστε τους κλέφτες, τους ληστές, τους τρομοκράτες, τις μαφίες, τους πολέμους, τα γηρατειά, το θάνατο.

Όλα αυτά πλημμυρίζουν τη ψυχή μας και μας κυριεύουν αισθήματα ανασφάλειας τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και σε εθνικό.

Ας μην απελπιζόμαστε όμως.

Με την κλάψα, τη μεμψιμοιρία, την κακομοιριά και τη μιζέρια δε βγαίνει τίποτε. Η ελπίδα και η αισιοδοξία κινητοποιούν κρυφές και φανερές δυνάμεις του ανθρώπου και κάνουν απίστευτα ωραία πράγματα. Εμείς περάσαμε και χειρότερες καταστάσεις. Τώρα με το ζόρι και κάτω από την πίεση των δανειστών μας θα μαζευτούμε και θα νοικοκυρευτούμε.

Αν κάναμε την «επανίδρυση του κράτους» και πατάσσαμε τη διαφθορά και τη σπατάλη το 2000 ή το 2005, η τρόικα δε χρειάζονταν σε μας. Μπορούσαμε όμως; Μήπως δε θέλαμε;

Πιστεύω πως ούτε θέλαμε ούτε μπορούσαμε, γιατί όλοι ήμασταν χαμένοι μέσα στη ψευτοκαλοπέραση και την αλαζονεία της δανεικής ευμάρειας. Τώρα όμως αυτά πρέπει να γίνουν, αλλιώς δεν υπάρχει ανάπτυξη, δεν υπάρχει ζωή. Και ανάπτυξη με θέσεις εργασίας θα έλθει, όταν ο επιχειρηματίας ξέρει ότι το κράτος δεν είναι απατεώνας, η γραφειοκρατία τσακίστηκε, η διαφθορά εξαρθρώθηκε, ο νόμος και η Δικαιοσύνη λειτουργούν. Ποιος ρισκάρει τα λεφτά του μέσα στη σαπίλα και την ανασφάλεια που επικρατεί;

Η ελπίδα και η αισιοδοξία πηγάζουν από τη θέληση όλων να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Μόνο τα οργανωμένα συμφέροντα αντιδρούν.

Πηγάζουν ακόμη από το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν θα μείνει χέρσα γη. Σύμφωνα με έρευνα της ΠΑΣΕΓΕΣ 38.000 Έλληνες αστικών περιοχών για πρώτη φορά δραστηριοποιήθηκαν σε αγροτικές εργασίες. Ανακάλυψαν τη γεωργία. Η έρευνα αφορά τη διετία 2008 και 2009.

Αυτό δίνει ελπίδα ότι θα επιστρέψει κόσμος στα χωριά από τις πόλεις και θα γίνει παραγωγικός.

Το δημοσιοϋπαλληλίκι τέλος. Η αργοσχολία πέθανε.

Είναι καιρός να σταματήσει και η κοροϊδία των πολιτικάντηδων που ξεγέλασαν όλους μας.

Από άρθρο του καθηγητή κ. Ηλία Λιάσκου στο περιοδικό «Απεραντιακά» 2011.

____________________________________________

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΔΙΑΔΙΔΕΤΕ ΤΟ "ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΑ"

Αν και δεν δημοσιεύουμε σχόλια, λαβαίνουμε υπόψη μας ό,τι και αν μας στείλετε.

  

.