Πάθη Χριστού... όμως γιατί; (2)
.
Ο Σταυρός-2
«Όστις τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου, διά να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη αποθανόντες κατά τας αμαρτίας; "με του οποίου την πληγήν ιατρεύθητε"».Α' Πέτρου β'24
Έτσι, αναπόφευκτα μαζί με την πληγή στην καρδιά του Θεού έρχεται και το μεγάλο δίλημμα, ένα δίλημμα στο οποίο ο Θεός είχε ήδη βρει λύση προ καταβολής κόσμου. Τη στιγμή της πτώσης των πρωτοπλάστων βλέπουμε εμείς μόνο τη χρονική έκφραση του μέγιστου προβλήματος για τον άνθρωπο της αμαρτίας. Ο Παντογνώστης Θεός, αν και ο Ίδιος δεν είχε δημιουργήσει το πρόβλημα, πρόθυμα είχε βρει τη λύση του.Το πρόβλημα έλεγε: Σε περίπτωση που οι πρωτόπλαστοι αμαρτήσουν, ο μισθός τους θα είναι θάνατος. Και η δοκιμασία να εκφράσουν την ελεύθερη επιλογή τους απέναντι στο πρόβλημα της αμαρτίας, θα είναι ένας απαγορευμένος καρπός εντός του παραδείσου. Τώρα, όμως, που οι πρωτόπλαστοι παράκουσαν, πώς μπορεί ο Θεός να επιτρέψει να αφανιστούν εξολοκλήρου τα δημιουργήματα Του, χωρίς να κάνει κάτι γι' αυτά; Η αγάπη Του δεν μπορεί να επιτρέψει τον οριστικό χαμό δημιουργημάτων που ο Ίδιος έδωσε πνοή ζωής. Από την άλλη όμως, ο Θεός υποκινούμενος από αγάπη διαφύλαξε τη ζωή των πρωτοπλάστων και πίσω απ' αυτούς ολόκληρου του ανθρώπινου γένους, αυτό δε θα σήμαινε ότι ακύρωνε την ιδιότητα της δικαιοσύνης Του και συναινούσε στο απεχθές θέμα της αμαρτίας; Ποια εντύπωση θα προξενούσε στους αναμάρτητους κόσμους και γενικά σε όλες τις ουράνιες υπάρξεις ένας Θεός που αναιρεί τον ίδιο τον εαυτό Του; Η εντολή Του διακήρυττε κατηγορηματικά: «Θέλεις εξάπαντος αποθάνει». Αυτή ήταν η έκφραση της δικαιοσύνης Του. Τα ίδια τα λόγια Του καταμαρτυρούσαν με περίτρανο τρόπο την ύπαρξη σημαντικών και αιώνιων νόμων που δεν επιδέχονται αλλοίωση ή τροποποίηση. Ωστόσο, η αγάπη του Θεού, που είναι μια ιδιότητα αναπόσπαστα δεμένη με το χαρακτήρα Του, όπως η δικαιοσύνη Του, ποθούσε την απολύτρωση του ανθρώπου.Η πτώση του ανθρώπου βύθισε τον ουρανό στη θλίψη. Ο κόσμος που ο Θεός είχε δημιουργήσει έμοιαζε να χάνεται κάτω από την αδυσώπητη κατάρα της αμαρτίας, κατοικούμενος από υπάρξεις καταδικασμένες στη δυστυχία και το θάνατο. Η φιλεύσπλαχνη καρδιά του Θεού Πατέρα σχιζόταν από τον πόνο. Η σύγκρουση μέσα Του της αγάπης και της δικαιοσύνης ήταν ανελέητη και τρομακτική, πέρα από οτιδήποτε μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Φαινόταν ότι δεν υπήρχε καμία διέξοδος...
Η συνέχεια αύριο«Διότι απεφάσισα να μη εξεύρω μεταξύ σας άλλο τι, ειμή Ιησούν Χριστόν, και τούτον εσταυρωμένον»Α' Κορινθίουςβ'2
Από άρθρο της Μαρίας Π. Μεντή στο περιοδικό «Αγγελιαφόρος», τ. 135, 2014
Το ιστολόγιο « Ν Ε Α Κ Α Ι Π Α Λ Α Ι Α »
και η σελίδα « Τ Υ Χ Ι Κ Ο Σ » στο Facebook
είναι αδελφές παρουσίες του ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ « Τ Υ Χ Ι Κ Ο Σ »
Υπόψη ότι οι σελίδες αυτές έχουν ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ
Αν και δεν δημοσιεύουμε σχόλια,
λαβαίνουμε υπόψη μας ό,τι και αν μας στείλετε στη διεύθυνση:
λαβαίνουμε υπόψη μας ό,τι και αν μας στείλετε στη διεύθυνση:
Σ Η Μ Α Ν Τ Ι Κ Η Σ Η Μ Ε Ι Ω Σ Η :
Η αναδημοσίευση ύλης από τις σελίδες μας σε άλλα ιστολόγια, έντυπα κ.λπ., είναι απολύτως ελεύθερη εφόσον δεν αλλοιώνεται και αναφέρεται η πηγή της.
Αυτό όμως δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι συμφωνούμε ή εγκρίνουμε τις απόψεις των άλλων.
