Του κ. Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Ναι! Ήμασταν πάντοτε παιδιά του Θεού. Κι Εκείνος ήταν πάντότε Δημιουργός
και Πατέρας μας. Δυστυχώς όμως η κληρονομική αμαρτία μας πλάνεψε και
καταντήσαμε τέκνα «της παρακοής». Αλλ' όπως ο άσωτος με τη μετάνοιά του, έλαβε
πίσω τη χαμένη ταυτότητα της υιοθεσίας, έτσι και για μας υπάρχει δυνατότητα να
ξαναπάρουμε τη χαμένη μας υιοθεσία.
Πώς όμως; Με την αγάπη του Θεού και τη
σάρκωση του Λογού. Ήδη, 1700 χρόνια π.Χ. ο πατριάρχης Ιακώβ, προφητεύει και
αναγγέλλει την έλευση του Μεσσία και Σωτήρα άπ' τη φυλή του Ιούδα, «και αυτοί
προσδοκία εθνών» [Γεν. ΜΘ' 10). Ο Θεός γίνεται άνθρωπος (Θεάνθρωπος), «ίνα τους
υπό νόμον εξαγόραση, ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν. Ότι δε έστε υιοί,
εξαπέστειλεν ο Θεός το Πνεύμα του υιού αυτού εις τας καρδίας υμών, κράζον αββά
ο πατήρ» (Γαλ. Δ' 5-6). Ο Πατήρ δι' Υιού εν Αγίω Πνεύματι, εργάζεται όλο το
έργο τής θείας οικονομίας.
Η ενσάρκωση του Λόγου με τη Γέννησή Του
εκ της Παρθένου, μας επαναφέρει στην προπτωτική «εν αγαλλιάσει», πανευφρόσυνη
και παροδείσια κατάσταση, και μας αξιώνει προσφέροντας μας την τιμητική, άλλ'
ανεκτίμητη, υιοθεσία. Να ξαναγίνουμε δηλαδή παιδιά Του ελεύθερα χωρίς δουλικό
φρόνημα και δουλική νοοτροπία.
Πόσο τρυφερά τα λόγια του ιερού
Χρυσοστόμου, που μας θυμίζουν αδιάλειπτα την αγάπη του Κυρίου! «'Εγώ πατήρ, εγώ
αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ίματιον, εγώ ρίζα, εγώ
θεμέλιος... Εγώ πένης διά σε και αλήτης διά σε... Κάτω υπέρ σού πρεσβευτής
παραγέγονα παρά του Πατρός. Πάντα μοι συ και αδελφός και συγκληρονόμος και
φίλος και μέλος. Τι πλέον θέλεις;». Έγινε τα πάντα για μάς. Ιδιαίτερα «δι’
ημάς, Θεός εν ανθρώποις. Διά την καταφθαρείσαν φύσιν, ο Λόγος σαρξ εγένετο και
εσκήνωσεν εν ημίν».
Ο πρώτος χαρακτηρισμός «Πατήρ», είναι και
ο σημαντικότερος. Ο Θεός είναι Πατέρας και μεις, παιδιά Του, εφόσον μάς χάρισε
την υιοθεσία. Μας έκανε παιδιά Του, όπως και ο Λόγος «παιδίον εγεννήθη ημίν,
Υιός και εδόθη ημίν». Θεία η συγκατάβαση! Ασύγκριτη η ταπείνωση! Θαυμαστή η
κένωση! Μέγα το μυστήριο. Ακατάληπτο το θαύμα.
Εκστατικοί μένουν οι Άγιοι Πατέρες. Ο
Άγιος Αμφιλόχιος Ικονίου θαυμάζει το καθετί, που έχει σχέση με τη Γέννηση του
Χριστού: «Ω Βηθλεέμ, πόλη αγιασμένη, που έχεις γίνει κοινή πατρίδα των
ανθρώπων! Ω φάτνη, που συμμετέχεις στα έργο, που επιτελούν τα Χερουβείμ με τα
Σεραφείμ... Ώ ανθρώπινη φύση, που έδωσες τον αΐδιο Λόγο του Θεού ουσία, ώστε να
γίνει άνθρωπος...»!
Η άπειρη αγάπη της θεότητας σαρκώθηκε
-και αργότερα υψώθηκε στο Σταυρό- «ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν». Αυτός είναι
και ο τέλειος και τελικός καρπός του έργου της θείας οικονομίας.
