« […] λέγοντας, δεν είναι τίποτε που είπα
ένα μικρό ψεματάκι, δεν είναι τίποτε..., που αστειεύθηκα, που κάπνισα, που θύμωσα,
που είπα πειρακτικούς λόγους εις βάρος του αδελφού μου, που έφαγα περισσότερο απ'
όσο χρειαζόταν και παραγέμισα το στομάχι μου.
Αν πούμε λόγου χάριν ψέματα, είτε μικρά είναι είτε μεγάλα, αμαρτάνουμε
ενώπιον του Θεού. Μικρά ονομάζονται χάριν διακρίσεως, για να ξεχωρίζουν από τα θανάσιμα.
Μια λίμνη ονομάζεται
μικρή, όταν συγκρίνεται με τον ωκεανό. Αλλά αυτή καθ' εαυτήν δεν είναι μικρή. Έχει
χιλιάδες και εκατομμύρια κυβικά νερού. Άρα όλα τα αμαρτήματα έχουν το βάρος τους,
είτε μικρά ονομάζονται είτε μεγάλα.
Μας ζημιώνουν λοιπόν
και τα λεγόμενα ελαφρά ή μικρά αμαρτήματα. Πρωτίστως διότι ασχημίζουν την ψυχή,
τη στερούν από την αφθονία της θείας Χάριτος, ψυχραίνουν τη θερμότητα της αγάπης
της προς τον Θεό, εξασθενίζουν τις νοερές δυνάμεις της, αδυνατίζουν τις καλές συνήθειες
της, μειώνουν τον ενθουσιασμό για τους αγώνες της
ευσέβειας, συνηθίζουν τη θέληση να κλίνει με ευκολία προς το κακό, ξηραίνουν τα
δάκρυα από τους οφθαλμούς.
Οι περισσότερες σωματικές ασθένειες
δεν οδηγούν ακαριαίως στον βιολογικό θάνατο. Στην αρχή προξενούν πονοκέφαλο, πυρετό,
εξάντληση· σιγά-σιγά όμως φθείρουν την υγεία μας. Έτσι και τα ελαφρά αμαρτήματα
δεν οδηγούν αστραπιαίως στον πνευματικό θάνατο. Στην αρχή προξενούν όλες τις παρενέργειες
που προαναφέραμε, άλλα σιγά-σιγά επιβαρύνουν την ασθένεια της ψυχής μας.
[…] Βρισκόμαστε χαλαροί και δεν αντικρούουμε
την πρώτη προσβολή. Αλλά ή υποχώρηση αυτή φέρνει και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη,
ώσπου στο τέλος μάς οδηγεί στη θανάσιμη αμαρτία. Ο κλέφτης αρχίζει να κλέβει μικροποσά
και καταλήγει μεγαλοαπατεώνας.
