Εκκλησία - Ναός - Βιβλιοπωλείο...
«Η μεγαλύτερη συλλογή αγγλόφωνων βιβλίων στο Μάαστριχτ βρήκε ένα πολύ παράξενο σπίτι για να στεγαστεί, έναν επιβλητικό καθεδρικό ναό, που στο παρελθόν έχει εκτελέσει επίσης χρέη αποθήκης και πάρκινγκ ποδηλάτων. Και παρ’ ότι εσωτερικά και εξωτερικά ο κατανυκτικός διάκοσμος έχει διατηρηθεί, ο χώρος δείχνει cool και απολύτως εκμοντερνισμένος, χάρη στη σιδερένια κατασκευή που υψώθηκε για να δημιουργήσει τα επίπεδα του βιβλιοπωλείου.»
Και να σκεφτεί κανείς πόσοι άνθρωποι στερήθηκαν ακόμη και τα αναγκαία για να προσφέρουν στο χτίσιμο αυτού του κτιρίου...
Αυτά γράφει το περιοδικό που μας έδωσαν στο αεροπλάνο κατά την πρόσφατη πτήση μας στην Κωνσταντινούπολη... Χωρίς αμφιβολία αυτή είναι μια πιο "κομψή" τύχη για το εκκλησιαστικό κτήριο, αν συγκριθεί με τη χρήση του ως αποθήκη ή πάρκινγκ ποδηλάτων που προηγήθηκε, και επίσης αν σκεφτούμε ότι άλλοι χριστιανικοί ναοί έχουν μετατραπεί σε κλαμπ, εστιατόρια κ.λπ. Αλλά σίγουρα το χειρότερο δεν είναι με τα πέτρινα κτίρια (που έτσι κι αλλιώς ο Θεός δεν τα ξεχωρίζει)... Το χειρότερο είναι με τις καρδιές των "πιστών", όταν φιλοξενούν οτιδήποτε άλλο εκτός από τον Χριστό, ώστε στην Αποκάλυψη να λέει το παράπονό Του: «Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω· εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, θέλω εισέλθει προς αυτόν και θέλω δειπνήσει μετ' αυτού και αυτός μετ' εμού» (Αποκ. 3:20). |
