Ύδωρ αλλόμενον...
__«Τί είναι το ΄΄αλλόμενον ύδωρ΄΄ πού δίνει η πίστη στον
Χριστό;» ρωτάει ο Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος, αναφερόμενος στο λόγο του
Χριστού προς την Σαμαρείτισσα. («Κερκυραϊκή Αλήθεια», τ. 246).
__Και απαντά:
=
«[…] Είναι η παρουσία τού ίδιου του Θεού στην ζωή μας. Είναι η χάρις του Πνεύματος, το όποιο ευλογεί την ζωή μας, την σκέψη μας, την καρδιά μας, τις ενέργειες μας και μάς καθιστά πνευματοφόρους. Κανένας άνθρωπος δεν μπόρεσε να ξεδιψάσει την δίψα του για νόημα ζωής, για ουρανό, για αιωνιότητα, για γνώση, όταν έμεινε στα ανθρώπινα. Γιατί όλα αυτά έχουν όρια τον παρόντα κόσμο. Η παρουσία τού Θεού ανοίγει τα πνευματικά μας μάτια και μάς οδηγεί στην θέαση της αιωνιότητας. Και όπως το νερό που ξεπηδά από την πηγή δεν εξαντλείται, έτσι και ο ίδιος ο Θεός ουδέποτε εξαντλείται. Πάντοτε μάς δίνεται.Είναι η θέαση του τρόπου της ζωής μας μέσα από ένα άλλο πρίσμα, αυτό της καθάρσεως που ακολουθεί την μετάνοια. Όπως το νερό καθαρίζει και ξεπλένει τον άνθρωπο από τον υλικό ρύπο, έτσι και η λήψη τού ύδατος του αλλομένου εις ζωήν την αιώνιον, του Χριστού και του Ευαγγελίου, μάς κάνει να κρίνουμε τη ζωή μας, να βλέπουμε τί μάς χωρίζει από το Θεό και τον συνάνθρωπο, τί ρυπαίνει αληθινά την συνείδηση μας, γιατί μάς κάνει να νιώθουμε ότι έχουμε παραβιάσει τις άξιες και τους νόμους με τους οποίους ο Θεός την προίκισε. […] Είναι η κλήση μας να μοιραστούμε την πηγή, την χαρά και την δροσιά τού ύδατος με τους συνανθρώπους μας. Δεν αρκεί να ξεδιψούμε μόνοι μας ή για τον εαυτό μας. Χρειάζεται να δίνουμε στους άλλους την αφορμή να βρούνε κι εκείνοι την αλήθεια. Καλούμαστε ως χριστιανοί να δούμε τη ζωή μας μέσα από την ιεραποστολή, να δούμε την σχέση μας με τον Χριστό ως ευκαιρία κλήσεως και μαρτυρίας για ζωή προς όλους.Η εποχή μας έχει καταστήσει αυτές τις τρεις καταστάσεις μη ρεαλιστικές για τον άνθρωπο.Ό άνθρωπος έχει αντικαταστήσει το Θεό με τον εαυτό του και τα επιτεύγματα του, τον πολιτισμό και τα αγαθά του, με αποτέλεσμα να μην εμπιστεύεται την αληθινή γνώση στην χάρη τού Αγίου Πνεύματος, αλλά στην δύναμη της διανοίας. Θεωρεί την αμαρτία δικαίωμά του και αρνείται την μετάνοια, με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνει τι σημαίνει ρύπος πνευματικός. Παράλληλα, έχει φιμώσει την συνείδησή του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να διακρίνει τι είναι γνήσιο και αληθινό στη ζωή, αλλά βλέπει τα πάντα μέσα από τον εγωκεντρισμό του. […]»
=
__
