Ήδη σπένδομαι...
Μ.Π. Μεντή, "Αγγελιαφόρος", #128 Ιούλ.-Σεπτ. 2012__
Ἐγὼ γὰρ ἤδη σπένδομαι
καὶ ὁ καιρὸς τῆς ἀναλύσεως μου
ἐφέστηκεν 2Τιμ. 4:6
καὶ ὁ καιρὸς τῆς ἀναλύσεως μου
ἐφέστηκεν 2Τιμ. 4:6
==
____Η απόφαση του Παύλου να είναι σπονδή για χάρη
του Θεού που τόσο αγαπούσε, δεν υπαγορευόταν από τη στιγμιαία παρόρμηση μιας
συναισθηματικής έξαρσης.
__Όταν διαβάζουμε αυτά τα λόγια, που με μια
πρώτη ανάγνωση μπορεί να μας φανούν ότι ξεχειλίζουν από συναίσθημα, είναι καλό
να έχουμε κατά νου ότι το περπάτημα του πιστού με τον Κύριό Του δεν είναι
προσδιορισμένο από την αδυναμία του συναισθήματος ή από την ανάγκη να έχουμε
κάποιον (ακόμα καλύτερα αν είναι Θεός) να φροντίζει τα πάντα για εμάς.
__Αυτό το είδος πίστης πουθενά δεν επικροτείται
μέσα στη Βίβλο.
__Η απόφαση να ανήκουμε στον Θεό και να είμαστε
σπονδή, δηλαδή θυσία για τους άγιους σκοπούς Του, είναι ενέργεια της θέλησης
και έχει να κάνει με την πνευματική και όχι με τη συναισθηματική μας φύση.
__Μπορεί να κατακλύζει το συναίσθημά μας, όμως ο
πυρήνας αυτής της απόφασης είναι η επιλογή του πνευματικού όντος και μια τέτοια
επιλογή αγιάζει κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα, κάθε πράξη.
Μ.Π. Μεντή, "Αγγελιαφόρος", #128 Ιούλ.-Σεπτ. 2012__
