Ο «ΣΤΑΥΡΟΣ» ΤΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ
«Τότε ὁ Ἰησοῦς εἶπεν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ·
εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν
καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι.»
Ο «σταυρός» του Χριστιανού είναι μία έννοια πολύ παρεξηγημένη. Από το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι κρεμούν κάποια μορφή του σταυρού στο λαιμό ή τα αυτιά… τους μέχρι το σημείο κάποιοι να μεταφέρουν έναν τεράστιο σταυρό στον ώμο τους για την εκτέλεση κάποιου «τάματος», υπάρχει και η παρακάτω γνωστή άποψη:
Εκτός όμως από τη σταύρωση των παθών, που είναι εκούσιος σταυρός για τον πιστό, υπάρχει και ο ακούσιος σταυρός, πού καλείται να σηκώσει με την ίδια αφοσίωση και αυταπάρνηση. Πρόκειται για τις θλίψεις και τις δοκιμασίες της ζωής. Μια ξαφνική αποτυχία, ένα αξεπέραστο πρόβλημα, μία ολοφάνερη αδικία, μία ανίατη ασθένεια, ένα αβάσταχτο πένθος... Πώς να αντιμετωπίσει κανείς τέτοιες οδυνηρές καταστάσεις; Και όμως...
Ο πιστός άνθρωπος του Θεού δέχεται να σηκώσει τον σταυρό αυτό όχι με αντίδραση εσωτερική ούτε με μία παθητική αποδοχή, αλλά πρόθυμα και καρτερικά, με ευχαριστία προς τον Θεό. Άλλωστε γνωρίζει ότι Αυτός που του δίνει τον σταυρό που θα βαστάζει δεν είναι κάποιος που ορίζει σταυρό για τους άλλους μόνο, αλλά Εκείνος ο οποίος πρώτος βάστασε τον Σταυρό, και μάλιστα Σταυρό τέτοιας οδύνης, που κανείς άνθρωπος δεν έχει αναλάβει κι ούτε πρόκειται ποτέ να αναλάβει.
ΠΗΓΗ: Περιοδικό «Ο Σωτήρ» 15-3-2011.
Τι θα πούμε, λοιπόν, για όλες τις άλλες περιπτώσεις-υποθέσεις-ερμηνείες-εφαρμογές;
Άλλες από αυτές είναι χρήσιμες και βοηθητικές, άλλες εντελώς αποπροσανατολιστικές.
- Κανείς δεν ακολουθεί τον Χριστό κρεμώντας ένα ξύλινο ή χρυσό σταυρό στο λαιμό του. Μπορεί να τον έχει και να διαπράττει τις χειρότερες αμαρτίες.
- Κανείς δεν ακολουθεί τον Χριστό μεταφέροντας στους ώμους ένα ομοίωμα του δικού Του, επειδή μπορεί να το κάνει με μοναδικό κίνητρο την αυτοπροβολή και την αυτοδικαίωσή του.
- Κανείς δεν ακολουθεί τον Χριστό υποφέροντας πόνους, πένθος, αποτυχίες κ.λπ. Αυτό το κάνουν εξίσου καλά, ή και καλύτερα, εκατομμύρια άλλοι συνάνθρωποι, που μπορεί να είναι αλλόθρησκοι ή και άθεοι.
Όταν ο Χριστός έλεγε τα λόγια στην αρχή αυτού το σχολίου δεν είχε τίποτε από τα παραπάνω στο νου Του. Αντίθετα μιλούσε για την ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ που λαβαίνει κάθε Χριστιανός προκειμένου να ακολουθήσει τον Χριστό, παραμερίζοντας (απαρνησάμενος) τον εαυτό του και βάζοντας «Αρχηγό» και «Κεφαλή» στη ζωή του τον ίδιο τον Κύριο, με όποιο κόστος, ακόμη και εκείνο του θανάτου – αφού προηγουμένως, εξυπακούεται, είχε την διάθεση να «θανατώσει» τον εαυτό του σε μύριες όσες πτυχές της καθημερινής του ζωής, για να εκτελέσει το θέλημα του Πατέρα.
Αυτό ας το κάνουμε!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΔΙΑΔΙΔΕΤΕ ΤΟ "ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΑ"
Αν και δεν δημοσιεύουμε σχόλια,
λαβαίνουμε υπόψη μας ό,τι και αν μας στείλετε
