Για ποιους άλλους μιλάμε;

Για τους άλλους, ή για εμάς;

Της Χρυσούλας Δημητρακάκη

Μία επιβίωση όλοι θα την εξασφαλίσουμε. Είτε λίγο είτε πολύ, είτε εύκολα, είτε δύ­σκολα, θα ζήσουμε.

Είτε από υποχρέωση, είτε από συνήθεια, θα κάνουμε αυτό που θεωρούμε απαραίτητο και θα προχωρήσουμε τη μέρα. Και στο υ­πέρτατο εκφραστικό μας κορύφωμα, θα κα­ταπνίξουμε τη βαθιά μας επιθυμία, για να κρατηθούμε προσγειωμένοι και να μη φανε­ρώσουμε, αυτό που θα κάνει τον εαυτό μας να μη μας ανέχεται βαριεστημένα.

Αυτό που δεν θα συνεπάγεται και αυτό που δεν επαναλαμβάνεται μηχανικά. Ένα κάτι διαφορετικό και έντονο, που να μας προβληματί­σει, κατά πόσον αξίζει να χάσουμε την ησυχία μας. Το στίγμα, ότι κάτι γίνεται που δεν γινόταν χθες.

Όλοι μας έχουμε φτερά, αλλά μερικοί, δεν γνωρίζουμε το λόγο. Η βαριά μας ύλη, χρησιμοποιεί τους νόμους τής φυσικής, για να επικρα­τήσει και να "κλείνει τα στόματα*, με απαλλαγές που θεμελιώνει, με κά­θε είδους αποδεκτούς νόμους. Αλλά οποιοδήποτε κίνητρο μιας ζωής πάνω από την απλή επιβίωση, είναι στην προοπτική, πέρα από τον όγκο που βρίσκεται μπροστά μας.

Τελικά όμως, ποιοι είμαστε; Οι μαχητές της πρώτης γραμμής, ή οι ου­ραγοί εκείνων που μας επιβάλλονται με κάθε αφανή και έμμεσο τρόπο;

Οι ηγετικοί, που καμουφλαρισμένα δίνουμε πλαστικότητα στους στόχους, ή οι δουλικοί που εξαρτόμαστε από τους φόβους των συνε­πειών; Εκείνοι που δηλώνουμε ελεύθεροι, ή οι στρατηγοί, που γινόμα­στε υποτακτικοί, πολλές φορές μέσα στη μέρα; Τι είμαστε; Ένα μέρος εκείνου που δείχνουμε, ή ένας ολόκληρος φόβος; Οι νόρμες που μας ποδηγετούν, να γινόμαστε αρεστοί, ή τα ό­μορφα ονόματα που δίνουμε στις παντός είδους υποταγές μας;

Τι είμαστε; Αυτά που θα θέλαμε, ή αυτά που πραγματικά είμαστε. Οι ανοχές μας, ή οι ενοχές μας; Οι επιστημονικές μας εξάρσεις που συ­μπλέκονται με μικρότητες, ή η έκταση ενός κρατιδίου που χωρά μόνο δύο πόδια και εμείς θεσμοθετούμε για να στριμώξουμε όσους πείσου­με; Εκείνοι που αρχίζουν τον πόλεμο, ή εκείνοι που τον σταματούν;

Όμως, για ποιους μιλάμε; Για τους άλλους ή για εμάς; Και αν δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτά που μας κυνηγάνε, πώς θα ξεφύ­γουμε από αυτά που μας φτάσανε;

Η κίνηση που κάνει τα σωθικά μας να πάλλονται, δεν οφείλεται σε ε­ξασφαλισμένα μηχανικά μέσα, ούτε σε έναν συμβιβασμό. Μέσα μας, υπάρχει μια φωτιά που καίει νύχτα και μέρα. Οι εκτινάξεις της, μας κά­νουν να μην είναι η ζωή μας σε διατεταγμένη αποστολή. Η ενέργεια της, μας ξεκολλά από το 'πώς' και το 'γιατί' και βρίσκει λύσεις στα ά­λυτα. Η θέρμη της, κρατά ζωντανό τον εσωτερικό μας ρυθμό να τελετουργεί, το φαινομενικά ακατόρθωτο. Η μέθη της, βαθαίνει το βλέμμα στον ορίζοντα και μας κάνει να διαβάζουμε τραγουδώντας. Μας υπο­βάλλει, να μη ψάχνουμε σης λέξεις ετυμολογία, αλλά να νοιώθουμε συνειρμούς.

Κανείς δεν μας υποσχέθηκε ότι η ζωή μας θα είναι εύκολη. Και κα­μιά φωτιά όσο δυνατή και να είναι, δεν μας απαλλάσσει από τις δυ­σκολίες. Απλά, μας εκτινάσσει, πιο πάνω από αυτές. Μας γυρίζει το κε­φάλι για να δούμε τα φτερά μας. Μας δίνει τις προϋποθέσεις να ζή­σουμε μία ζωή πιο πάνω από τη συμβατή.

Αλλά για ποιους μιλάμε τελικά, αφού όταν μιλάμε για τους άλλους, περιγράφουμε το μέσα μας και ό,τι υπάρχει μέσα μας, προβάλλει τους άλλους;

Για ποιους μιλάμε, αφού ό,τι γίνεται μάς αφορά όλους; Για ποιους μιλάμε, αφού οι ‘άλλοι’ και ‘εμείς’, είμαστε ένα;

ΠΗΓΗ: «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ» / ΙΟΥΛΙΟΣ 2010

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΔΙΑΔΙΔΕΤΕ ΤΟ «ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΑ»

Παρόλο που δεν δημοσιεύουμε σχόλια, διαβάζουμε ευχαρίστως όσα μας στέλνονται και τα λαβαίνουμε υπόψη μας.

_______________________________________________________




.