24.5.10

====================

Ιερές και «γερές» Παραδόσεις


Το ακούσαμε σε συζήτηση που έγινε σχετικά με τα θρησκευτικά πράγματα της Ελλάδας από αλλοδαπό φίλο που ζει πολλά χρόνια στη χώρα μας και είναι σε θέση να γνωρίζει καλά την κοινωνία μας.

Είπε λοιπόν ότι οι Έλληνες μπορεί να μην έχουν «Ιερές Παραδόσεις», σίγουρα όμως έχουν «Γερές Παραδόσεις», και γι’ αυτές είναι σε θέση να πολεμήσουν και να σκοτωθούν, ακόμη και όταν κατά βάθος δεν πιστεύουν σ’ αυτές.

Αναρωτιούνται π.χ. και συζητούν για το «Πώς μπορεί να είναι ο Παράδεισος και ποιοι θα πάνε εκεί», όταν στην ουσία δεν πιστεύουν σε άλλη ζωή.

Παίρνουν θέση για το «Ποιοι είναι καλοί ή κακοί κληρικοί», ενώ την ίδια ώρα η εκκλησία δεν τους ενδιαφέρει στο ελάχιστο.

Είναι πρόθυμοι να κατακεραυνώσουν το μηδαμινό σφάλμα κάποιου θρησκευόμενου, αν και οι ίδιοι μπορεί να κολυμπούν σε χονδροειδείς αμαρτίες για τις οποίες δεν νιώθουν την παραμικρή ενοχή.

Αλλά όταν γίνεται λόγος για τις παραδόσεις –είτε «ιερές» είτε όχι–, ο Έλληνας είναι πρόθυμος να αποδείξει πως ακόμη και αν ο ίδιος δεν τις σέβεται, αυτές είναι γερά βιδωμένες στη συνείδησή του και γι’ αυτό θα αναλάβει να τις υποστηρίξει «με νύχια και με δόντια».

Δηλαδή κάθε άλλο παρά χριστιανικά...