Περί εικονολατρίας...
==
__Από το ιστολόγιο http://4torah.wordpress.com/ αντιγράφουμε το παρακάτω ενδιαφέρον δημοσίευμα. Αξίζει να το διαβάσατε._______________________________________
ΧΑΛΚΙΝΑ ΦΙΔΙΑ…
Ιούνιος 21, 2012
Συνήθως το επιχείρημα υπέρ της εικονολατρίας είναι το γεγονός της ενσάρκωσης. Με αυτό εννοείται ότι από τη στιγμή που ο Θεός επέλεξε να κοινοποιήσει την εικόνα Του μέσω του χειροπιαστού Ιησού Χριστού αυτόματα λύνεται και η απαγόρευση της απεικόνισης Του. Επομένως η σάρκωση του Θεού είναι ένα γεγονός που ξεκινά με τον Χριστό, αλλά με παρόμοιο τρόπο μπορεί να συνεχιστεί και με άψυχα αντικείμενα που μπορούν τώρα να κατοικηθούν από την θεία παρουσία, να αγιαστούν, να προστατεύσουν, να κάνουν θαύματα. Μπορούμε τώρα, μέσω της χεροπιαστής εικόνας, να “λιβανίσουμε” το “άκτιστο”.
__Σήμερα διάβαζα για μια εικόνα για την οποία η ιστορία λέει ότι ο Θεός ο ίδιος έδωσε οδηγίες για την κατασκευή της και για τη μορφή της. Διάβασα ότι όποιος στρεφότανε προς αυτήν θεραπευόταν αμέσως και χιλιάδες άνθρωποι μαρτυρούν για τις θαυματουργικές της ιδιότητες. Αυτή η εικόνα φυλάσσεται για αιώνες από την εκκλησία και θυμιατίζεται αδιάκοπα από την εποχή της κατασκευής της: ‘καὶ εἶπεν κύριος πρὸς Μωυσῆν ποίησον σεαυτῷ ὄφιν καὶ θὲς αὐτὸν ἐπὶ σημείου καὶ ἔσται ἐὰν δάκῃ ὄφις ἄνθρωπον πᾶς ὁ δεδηγμένος ἰδὼν αὐτὸν ζήσεται”. (Αριθμοί 21:8)
__Αν υπήρχε ένα αντικείμενο που δικαιολογημένα θα μπορούσε κανείς να προσκυνά θα ήταν κάτι δοσμένο από τα χέρια του ίδιου του Θεού, όπως π.χ. ο ενσαρκωμένος. Θα περίμενε κανείς ότι ένα χάλκινο φίδι φτιαγμένο και δοσμένο στον άνθρωπο από τον ίδιο τον Θεό θα μας έδινε την άδεια λατρείας αυτού του αντικειμένου. Θα περίμενε κανείς ότι η καταστροφή αυτής της θεόκτιστης εικόνας θα ήταν πράξη βλασφημίας ενάντια στον Θεό που την έφτιαξε. Ένας τέτοιος “βλάσφημος” ήταν ο βασιλιάς του Ιούδα, Εζεκίας. Μόνο που οι Γραφές δεν μας τον παρουσιάζουν ως βλάσφημο αλλά ότι: “ἐποίησεν τὸ εὐθὲς ἐν ὀφθαλμοῖς κυρίου κατὰ πάντα ὅσα ἐποίησεν Δαυιδ ὁ πατὴρ αὐτοῦ” (Β’ Βασιλέων 18:3). Αυτό το “ευθές”, λοιπόν, συμπεριλάμβανε και την καταστροφή του θεόκτιστου χάλκινου φιδιού: “καὶ ἐξωλέθρευσεν τὰ ἄλση καὶ τὸν ὄφιν τὸν χαλκοῦν ὃν ἐποίησεν Μωυσῆς ὅτι ἕως τῶν ἡμερῶν ἐκείνων ἦσαν οἱ υἱοὶ Ισραηλ θυμιῶντες αὐτῷ”. (Β’ Βασιλέων 18:4)
__Τι το κακό με την προσκύνηση τέτοιων αντικειμένων; Το πρόβλημα δεν ήταν ότι η δόξα πήγαινε σε άλλο Θεό. Πίσω από αυτή την εικόνα βρισκόταν μόνο ο Γιαχβέ και η παράδοση για τη θεραπεία που Αυτός χάρισε στο λαό Του. Το πρόβλημα δεν ήταν η κακή απεικόνιση, ή η λανθασμένη απεικόνιση των θείων γιατί ό ίδιος ο Θεός έδωσε οδηγίες για την κατασκευή του. Το πρόβλημα δεν ήταν ότι η εικόνα δημιουργήθηκε από κάποιον μη-εξουσιοδοτημένο να την φτιάξει. Ποιος καλύτερος από τον Μωυσή, τον νομοθέτη του λαού Ισραήλ, θα μπορούσε να εκτελέσει αυτό το έργο; Το πρόβλημα δεν ήταν η μη-αποδοχή αυτού του αντικειμένου από την εκκλησία. Για αιώνες ο λαός του Θεού διατήρησε αυτό το αντικείμενο με όλες τις πρέπουσες τιμές.
__Η Βίβλος αντιστέκεται στην “αντικειμενικοποίηση” της πνευματικής ζωής του ανθρώπου. Ό,τι υλικό αντικείμενο έχει δοθεί μέσα στους αιώνες από τον ίδιο τον Θεό ήταν για να εξυπηρετήσει τον άνθρωπο και όχι αντίστροφα. Μια παρόμοια διόρθωση γίνεται και στο θέμα του Σαββάτου όπου ο άνθρωπος υποδουλώθηκε στη λατρεία του Σαββάτου και μετέθεσε τον άνθρωπο από το κέντρο, συνεπώς και τον Θεό. Η λατρεία της ύλης, αργά ή γρήγορα, θα περιορίσει την όραση του προσκυνητή στο υλικό, θα περιορίσει τα ιδανικά του ανθρώπου στην ύλη, στο άψυχο. Το έμψυχο θα παραμεριστεί ή θα θυσιαστεί στο βωμό του άψυχου. Το υλικό θα γίνει το μέτρο του άυλου. Αυτό δεν είναι γνωστικισμός. Δεν απορρίπτουμε τη σάρκα χάριν του πνεύματος. Απορρίπτουμε την ύλη χάριν του ανθρώπου, του έμψυχου, χειροπιαστού ανθρώπου τον οποίον ο Θεός ανέδειξε ως τη μόνη αντιπροσωπευτική εικόνα Του.
__Ο κίνδυνος, όμως, αυτός έγινε πραγματικότητα στον λαό Ισραήλ. Ο προφήτης Αγγαίος έπρεπε να ξαναεκπαιδεύσει το λαό ότι η “ακάθαρτη” λατρεία δεν αγιάζεται από το άψυχο αντικείμενο. Αντίθετα, το άψυχο αντικείμενο μιαίνεται από τον “ακάθαρτο” προσκυνητή. Ο Αγγαίος ρωτάει αν το άγιο κρέας μπορεί να εξαγνίσει τα άλλα φαγητά. Ο λαός απαντάει “όχι”. Ο Αγγαίος πάλι ρωτάει αν αυτός που άγγιξε πτώμα μπορεί να μεταφέρει τη μίανση και σε άλλα τρόφιμα. Ο λαός απαντάει “ναι”. Ο Αγγαίος, λοιπόν, δίνει το πόρισμα: Οὕτως εἶναι ὁ λαὸς οὗτος καὶ οὕτω τὸ ἔθνος τοῦτο ἐνώπιόν μου, λέγει ὁ Κύριος, καὶ οὕτω πᾶν ἔργον τῶν χειρῶν αὐτῶν· καὶ ὅ, τι προσφέρουσιν ἐκεῖ, εἶναι μεμιασμένον”. (Αγγαίος 2:14)
__Η λατρεία της ύλης περιόρισε την όραση των πνευματικών πραγματικοτήτων. Εφόσον η ιεροτελεστία διεξάγεται ανεμπόδιστα, επαναλαμβάνεται με τους τυπικούς κανόνες για αιώνες, ξεγελά τον προσκυνητή. Η τελετουργία δεν φανερώνει “ορατά” το πρόβλημα, το μίασμα. Το καλύπτει κάτω από την επιτυχή ολοκλήρωση της τελετής.
__Η συνεχής “αφαίρεση” ορατών επιβεβαιώσεων της σωστής λατρείας και οξύτερη εξάσκηση της ανθρώπινης συνείδησης ως αυτο-κριτήριο του προσκυνητή θα πρέπει να είναι η επιδίωξή μας. Η φωνή του “προφήτη” στην κοινωνία μας πρέπει να είναι δυνατότερη, η φωνή που μας κρίνει να είναι η φωνή στην οποία τρέχουμε να αφουγκραστούμε. Η “ορατή” επιτυχία της λατρείας ας αρχίσει να μας τρομάζει μήπως καταντήσει μια μεμβράνη που θα θολώσει την όρασή μας.
__
