O θεόπνευστος
συγγραφέας της προς Εβραίους Επιστολής μας παρακινεί να βοηθούμε, να
στηρίζουμε, να οικοδομούμε ο ένας τον άλλον: «Παρακαλείτε εαυτούς
καθ' εκάστην ημέραν άχρις ου το σήμερον καλείται, ίνα
μη σκληρυνθή εξ υμών τις απάτη της αμαρτίας» (Εβρ. 3/γ/13) – να
προτρέπετε ο ένας τον άλλον κάθε μέρα, όσο καιρό διαρκεί το σήμερα
αυτής της ζωής. Να ενισχύετε και να διορθώνετε ο ένας τον άλλον,
για να μην εξαπατηθεί κανείς από σας από την απάτη
της αμαρτίας και αποσκληρυνθεί.
«Παρακαλείτε» σημαίνει να ενισχύετε, να τονώνετε
ο ένας τον άλλον. Τη δυνατότητα της αλληλοενισχύσεως δεν θα την
έχουμε πάντοτε, θα την έχουμε όσο ισχύει το σήμερα αυτής
της ζωής. Σ' αυτήν την περίοδο μας καλεί ο Θεός να δείχνουμε
αγάπη στους αδελφούς, να δίνουμε μαρτυρία για τον Χριστό. Μην αφήνουμε την ευκαιρία
ανεκμετάλλευτη.
Τη φροντίδα του πνευματικού στηριγμού των
ανθρώπων την έχουν πρωτίστως οι ποιμένες της Εκκλησίας. Αυτοί κατεξοχήν
οφείλουν να ενισχύουν και να καθοδηγούν τους πιστούς. Αλλά η
αλληλοενίσχυση είναι καθήκον και όλων των πιστών. Όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε. Έχουν καθήκον οι φίλοι να ενισχύουν
τους φίλους, οι γείτονες τους γείτονες, οι δάσκαλοι τους μαθητές, οι
πρεσβύτεροι τους νεότερους, όλα τα μέλη της Εκκλησίας
αδιακρίτως ηλικίας, φύλου, επαγγέλματος, να προτρέπουμε στο καλό
ο ένας τον άλλον.
Μας κάνει εντύπωση ότι ο
συγγραφέας της προς Εβραίους Επιστολής μας καλεί να επιτελούμε το καθήκον της αλληλοενισχύσεως
σε καθημερινή βάση, «καθ' εκάστην ημέραν». Και αιτιολογεί για ποιο λόγο
οφείλουμε να το κάνουμε αυτό. Για να μη μείνει κανείς αβοήθητος και σκληρυνθεί η καρδιά
του από την απάτη της αμαρτίας.
Η αμαρτία είναι απατηλή. Εύκολα μας ξεγελάει. Τα αρνητικά
ερεθίσματα είναι περισσότερα από τα θετικά, διότι «ο
κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται» (Α΄ Ιωάν.
5/ε/19).
Αν μείνουμε αβοήθητοι και δικαιολογούμε τις παραβάσεις που κάνουμε,
κινδυνεύουμε να σκληρυνθούμε από την αμαρτία. Αυτό το έχουν
πάθει όχι ένας και δύο, αλλά πολλοί άνθρωποι. Γίνεται μία κακή αρχή, κατόπιν η
μια υποχώρηση φέρνει την άλλη, η μια παράλειψη την άλλη, και
δημιουργούνται κακές συνήθειες που δύσκολα αποβάλλονται. Τα πάθη
ριζώνουν σιγά σιγά και δύσκολα ξεριζώνονται.
Η πνευματική ζημιά συνήθως δεν φαίνεται αμέσως. Γίνεται
ανεπαίσθητα, χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε. Εξασθενεί η φωνή της
συνειδήσεως, αλλάζει προς το χειρότερο η συμπεριφορά μας, σκληρύνεται η καρδιά
μας. Βλέπει κανείς ανθρώπους που ήταν πολύ θερμοί, με την πάροδο
του χρόνου να ψυχραίνονται. Ενώ είχαν ζήλο, ενθουσιασμό και
ενδιαφέρον για τα πνευματικά, ο ζήλος τους μαραίνεται, ο ενθουσιασμός τους
πέφτει και γίνονται αδιάφοροι. Ενώ η καρδιά τους φλεγόταν από
αγάπη προς τον Θεό, αρχίζουν να μην έχουν όρεξη για τα πνευματικά, να
μην ελκύονται από τη μελέτη του λόγου του Θεού, [...] να
ξεστρατίζουν. Το οδυνηρό αποτέλεσμα όλων αυτών των παρεκκλίσεων
είναι ότι η καρδιά τους αντί να εξαγνίζεται, σιγά σιγά μολύνεται.
Αντί να μαλακώνει, σκληρύνεται.
Για να μη συμβεί αυτό, ο λόγος τού Θεού μάς παρακινεί
να ενισχύουμε ο ένας τον άλλον: «Παρακαλείτε αλλήλους»! (Α΄
Θεσ. 5/ε/11). Μας προτρέπει να στηρίζουμε τους αδελφούς μας στην πίστη.
[...]
Στα δύσκολα χρόνια που ζούμε, όλοι οι άνθρωποι έχουμε
ανάγκη στηριγμού και ενισχύσεως. Κι εμείς, άλλα και οι φίλοι μας
και οι συγγενείς και οι συνεργάτες μας θέλουν να ακούν τον
ενισχυτικό λόγο. Όσο μπορούμε, να γινόμαστε «υιοί παρακλήσεως»,
όπως ο απόστολος Βαρνάβας (Πράξ. 4/δ/36). Να αλληλοενισχυόμαστε.
Από το περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», 15
Μαρτίου 2012
=================================================
