Ο Χριστός στην χώρα
των Γεργεσηνών έκανε διπλό καλό, ξεχέρσωσε το πονηρό χωράφι της παρανομίας και έκοψε
και το άνθος του δαιμονισμού που είχε φυτρώσει εξαιτίας και πάνω σ΄ αυτή.
Κι όμως οι άνθρωποι εκείνοι συνειδητά και ψυχρά, δεν εκτίμησαν την παρέμβαση
του Χριστού και διάλεξαν το υλικό συμφέρον από το πνευματικό. Ο σατανάς δεν
βγαίνει με τη βία και με κατασταλτικά μέσα. Ούτε με ψυχοφάρμακα. Ούτε με την
αστυνομία. Ούτε με τον ίδιο τον σατανά. Ιησούς Χριστός νικά!
Γ] Παρόλο όμως που ο
διάβολος εμφανίζεται και είναι βεβαίως υπό προϋποθέσεις τόσο καταστροφικά
δυνατός κι ο άνθρωπος αισθάνεται συχνά απέναντι στο κακό αδύναμος «σα
γατάκι», και το ίδιο το πονηρό πνεύμα έναντι του Παντοδυνάμου Ιησού λουφάζει
και τρέμει σαν το ψάρι. «Τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίσσουσι». Μπορεί ο
διάβολος να είναι δυνατός και κοσμοκράτορας έναντι της υλικής δημιουργίας, ο
Χριστός μας όμως είναι παντοδύναμος και παντοκράτορας. «Του Κυρίου η γη και το
πλήρωμα αυτής, η οικουμένη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή».
Τα δαιμόνια στην
περίπτωση που συζητάμε, ομολογούν την ιδιότητα του Χριστού αναγκασμένα και
ταπεινωμένα, ξέρουν τι τους περιμένει από την εξουσιαστική και κυρίαρχη
δύναμη του Χριστού, απαντούν και λένε το όνομά τους, δεν αντέχουν να κρύβονται
μπροστά στο Χριστό, όπως κάνουν με μας, και ζητούν διέξοδο της κακίας
τους στα γουρούνια, εφόσον όμως το επιτρέψει ο Κύριος. «Ουδέ των χοίρων
δεν εξουσιάζουν από μόνα τους τα πονηρά πνεύματα, πόσω μάλλον των ανθρώπων».
Δ] Η ευλογημένη και φιλάνθρωπη
αποτελεσματικότητα του Χριστού φαίνεται και από την όλη εξέλιξη της
ευαγγελικής διηγήσεως. Όλα ηρέμησαν: και τα σπίτια και η αγορά και η
έρημος και οι δρόμοι και οι άνθρωποι και οι οικογένειες και το χωριό και κυρίως
ο δυστυχής άνθρωπος, ο πρώην ανεκδιήγητος, τώρα τον βλέπουμε να κάθεται
«ιματισμένος και σωφρονών παρά τους πόδας του Ιησού».
Αυτά τα άγια και
όμορφα έργα κάνει ο Χριστός όπου πάει και όπου τον καλούν. Μάλιστα οι
Γεργεσηνοί είναι αλήθεια δεν Τον κάλεσαν. Ο Χριστός πήγε μόνος Του. Λυπήθηκε
για την χρόνια ταλαιπωρία τους. Άκουσε την καρδιά τους. Τους καθάρισε και τους
αγίασε τον τόπο. Αλλά ή η πρόσκληση από μέρους των ανθρώπων προηγηθεί ή
αυτεπάγγελτα ο Χριστός επισκεφθεί τον άνθρωπο, ο Κύριος της δόξης σέβεται την
ελευθερία μας. Οι Γαδαρηνοί τον έδιωξαν, αλλά και πάλιν ο Χριστός, «κρείττον τι
προ αυτών και περί αυτούς προβλεψάμενος» δεν τους άφησε τελείως στον αμαρτωλό
κατήφορό τους. Εγκατέστησε στην μικρή τους κοινωνία μάρτυρα αναμφισβήτητο
της αγάπης Του τον πρώην δαιμονισμένο και νυν σεσωσμένο, για να καταγγέλλει
τα θαυμάσια του Θεού και να είναι τώρα μέν μοχλός πίστεως, μετάνοιας και
επιστροφής, τότε δε έλεγχός τους κατά την ημέρα της Κρίσεως.
Ε] Η ιστορία όμως
επαναλαμβάνεται και σήμερα. Κι αν κάποιος δεν θέλει να ακούσει τον ίδιο τον Κύριο,
το Ευαγγέλιο και την Εκκλησία του, ας ακούσει τα δαιμόνια και ας μαθητεύσει
στους Γαδαρηνούς. Τα μέν πρώτα ομολόγησαν ότι δεν υφίσταται καμμία σχέση
αυτών μετά του Ιησού. Οι δεύτεροι δε σε μια έξαρση κακής ειλικρίνειας και
αποφάσεως εμμέσως πλήν σαφώς ομολόγησαν ότι η εμπορική τους δραστηριότητα,
ούσα παράνομη, δεν συμβιβάζεται με την παρουσία του Χριστού στο χώρο τους.
Ο Χριστός συχνά απειλεί την τσέπη μας και τον κόσμο μας. Λοιπόν «φύγε Χριστέ,
δεν σε θέλουμε».
Εμείς τώρα πως τα
μπερδεύουμε και τα ανακατεύουμε; Κάνουμε τάματα στην Παναγία, τηλεφωνούμε και
στα μέντιουμ. Διαβάζουμε παρακλήσεις, συμβουλευόμαστε και τα ζώδια. Πάμε σε
προσκυνήματα, πάμε όμως να ρωτήσουμε και κάπου αλλού. Τι τρομερή σύγχυση! «Δεν
μπορούμε να δουλεύουμε και να υπακούμε σε δύο αφεντικά». «Δεν υπάρχει καμμιά
κοινωνία και συμμετοχή του φωτός με το σκοτάδι».
Είναι λοιπόν άξιο
πολλής και μεγάλης απορίας, πως ενώ η δύναμη υπάρχει στο Χριστό, «ο Οποίος
κατήργησε τον θάνατο και κατεπάτησε τον διάβολο και θα τον δέσει και θα τον ρίξει
στην λίμνη του πυρός την καιομένη», πως ο λογικός άνθρωπος μπορεί να
περιφρονεί και να παρακάμπτει τον φιλάνθρωπο Κύριο, που έχυσε το αίμα Του για
μας - έχουμε δηλαδή χειροπιαστές αποδείξεις της αγάπης Του – και να
συνεργάζεται με τον εχθρό του!
ΣΤ] Δυστυχώς, έτσι
ακριβώς, αυτό συμβαίνει και στις μέρες μας. «Είμαι ορθόδοξη Χριστιανή», λέγει η
μεταφράστρια του αισχρότατου θεατρικού έργου «Σώμα Χριστού». «Πιστεύω με τον
τρόπον μου», λέγει ο άλλος. «Εγώ ξέρω, εγώ είμαι, εγώ κάνω, εγώ δίνω…» και
ακούμε περγαμηνές θεάρεστης ζωής να ξετυλίγονται ενώπιόν μας. «Είμαστε εδώ για
να υπερασπιστούμε τη θρησκεία», λένε οι άλλοι. Πως όμως με ακατονόμαστες ύβρεις
και προπηλακισμούς και βωμολοχίες; Επαληθεύεται έτσι ο λόγος του Κυρίου ότι «ο
λαός ούτος με τιμά με τα χείλη του, η καρδιά του όμως πόρρω απέχει από μένα».
Όλο αυτό το σκηνικό
σημαίνει και αποδεικνύει τρομερή σύγχυση και αντίφαση ζωής. Ή είμαστε με τον
Χριστό και Τον ακούμε όπως ο πρώην δαιμονισμένος και τώρα ελευθερωμένος και Τον
υπακούμε πλήρως και τελείως, διαγγέλλοντες τα θαυμάσιά Του, ή κρατάμε τα
θέατρα, τα έργα μας και τις απόψεις μας, παρουσιάζοντας δυστυχώς τις δικές μας
επιλογές και θέσεις ως τέχνη και ευαγγέλιο του Χριστού. Δεν μπορεί να είμαστε
με τον Χριστό και την ίδια στιγμή να τον παρουσιάζομε διεστραμμένο παναμαρτωλό.
Ας είμαστε ειλικρινείς.
Ύστερα πως είναι
δυνατόν σε μια χώρα με 97% ορθοδόξους, που και οι πέτρες ακόμη μιλάνε για τα
θαυμάσια του Θεού, που ο Χριστός είναι ο μέγας Ευεργέτης της Φυλής μας, πως
είναι δυνατόν η ελληνική δικαιοσύνη κατά παράβαση του Συντάγματος και πάσης
άλλης λογικής να εγκρίνει τη συνέχιση της παράστασης; Δεν υπάρχει
ευαισθησία καμία στα της Πίστεως. Αν όμως βουλιάξουμε στις αμαρτίες μας και στα
χρέη μας, τότε ας μη διαμαρτύρεται κανένας.
Ο διάβολος, ο κόσμος
και ο παλαιός άνθρωπος δεν θέλουν σε κανένα επίπεδο σχέση με τον Χριστό. Ο Χριστός για την
πολυποίκιλη αμαρτία, για το σάπιο και αμαρτωλό καθεστώς είναι “persona non
grata”, δηλαδή ανεπιθύμητο πρόσωπο.
Η απόρριψη όμως και η
εκδίωξη του πεφιλημένου Ιησού από την προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή
δεν έρχεται ξαφνικά. Υπάρχει προϊστορία. Έχει προηγηθεί μια ολόκληρη
διαδικασία προτεραιοτήτων και μετά φυσικώ τω τρόπω εκδιώκεται ο Χριστός. Το
περίμενε άραγε κάποιος από βαπτισμένους Έλληνες, σ΄ αυτόν εδώ τον τόπο που το
Ευαγγέλιο του Χριστού έχει γραφεί στα Ελληνικά και ξέρουμε από τη βρεφική μας
ηλικία τι σημαίνει Χριστός, να υιοθετούνται ξενόφερτα αιρετικά προϊόντα, να
παίζονται θεατρικά και κινηματογραφικά έργα, να λέγονται πικρά και απορριπτικά
λόγια και να εκτίθενται πίνακες ζωγραφικής σε βάρος του Χριστού, με τέτοιο
αισχρό περιεχόμενο, που δεν περιγράφεται; Αυτό δεν είναι απλά παραχάραξη, αλλά
διαστρέβλωση του ευαγγελικού λόγου και βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, δηλ. να
παρουσιάζει κάποιος τον Χριστό αντίθετα με το Ευαγγέλιο.
