1.11.14

Νέκρα εν τάφω...

Νέκρα εν τάφω...

.
.
_Στο περιοδικό "ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ" (Σεπτ. 2014, σελ. 9) διαβάσαμε το παρακάτω κείμενο, γραμμένο από τον Μητροπολίτη Σύρου κ. Δωροθεο. 
_Ως κείμενο θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο, επειδή δεν έχει και τίποτε το ιδιαίτερο, περισσότερο από μια καλογραμμένη έκθεση ιδεών. 
_Αλλά ως κείμενο γραμμένο από Επίσκοπο της Ελλαδικής Εκκλησίας είναι λίαν απογοητευτικό και προβληματικό, καθώς άλλα θα περίμενε κανείς από έναν "πνευματικό ηγέτη" και "θρησκευτικό ταγό", κυρίως δε όταν στο κείμενό του περιπλέκει και φράσεις από την Αγία Γραφή..._Το μόνο που μπορούμε να πούμε εν κατακλείδι του παρόντος σχολίου είναι ότι έτσι εξηγείται πώς ο λαός μας, ο χριστεπώνυμος, εξακολουθεί να βρίσκεται ακόμη ΕΝ ΣΚΟΤΕΙ ΚΑΙ ΣΚΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ... 
_Πόσο κρίμα! 
 =======================================

Ζωή εκ τάφου 
_Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει οικονομικής καχεξίας και σκιά θανάτου εθνικής ταπεινώσεως και αναξιοπρεπείας είδε φως μέγα! 
_Από τα σπλάχνα της Μακεδονίας γης ανέθαρεν ελπίς και εκ του τάφου της Αμφιπόλεως επήγασε ζωή!
_Το όνομα της Ελλάδος δεν απασχολεί πλέον –ή έστω όχι μόνο– τις οικονομικές ειδήσεις, δεν κυριαρχεί στις περί χρεωκοπίας και καταστροφής προβλέψεις, δεν απασχολεί κοινωνικές και πολιτικές αναλύσεις...
_Οι Έλληνες γέμισαν αυτοπεποίθηση, αισθάνθηκαν ότι δεν είναι αυτό που κάποιοι θέλησαν ή τους έπεισαν να είναι, το άγος της γης, και ένοιωσαν αυτό που πραγματικά και διαχρονικά είναι, το αλάτι της γης!
_Το μοναδικό, από κάθε άποψη ταφικό μνημείο της Αμφίπολης, που σταδιακά αποκαλύπτεται, όποιος και αν είναι ο «ένοικός» του, όποια και να είναι η χρονολόγησή του, αποτελεί πηγή εθνικής και παγκόσμιας διδαχής.
_Χιλιάδες χρόνια τώρα η Ελληνική γη καρπίζει και καρποφορεί πολιτισμό, κάποτε στην πάμφωτη από τον λαμπρό ήλιο επιφάνειά της, σήμερα υπό το προστατευτικό κουκούλι των ποτισμένων με ιδρώτα και αίμα χωμάτων της, που περιμένει την κατάλληλη στιγμή να βλαστήσει ξανά και να υπενθυμίσει ότι τούτη τη γη δεν την συντροφεύει μόνο η φτώχεια αλλά και η δόξα, η δόξα του πολιτισμού, της Τέχνης και του ανθρωπισμού, η δόξα του ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού! 
_Σήμερα, που η ασχήμια, η υπερβολή, η ύβρη και ο αναρχούμενος ατομισμός έχουν κάνει την καθημερινότητα μας αβίωτη, την ελευθερία μας εύθραυστη και, εν πολλοίς, απατηλή, ο τάφος της Αμφίπολης εμφυσά στο άπνουν και καθημαγμένο από την οικονομική δυσπραγία, την κοινωνική κρίση και των ηθικών αξιών την ανατροπή σώμα του σύγχρονου Ελληνισμού πνοή εθνικής αξιοπρέπειας, αυτοσυνειδησίας και ζωής.
_Ο Ελληνισμός μπορεί να μη διακρίνεται, όπως ποτέ δεν διακρίθηκε, και ίσως ποτέ δεν θα διακριθεί, για τις οικονομικές του επιδόσεις, τη βιομηχανική και τεχνολογική του ανάπτυξη.
_Πολλοί πιστεύουν, άλλοι φοβούνται, ορισμένοι μπορεί και να ελπίζουν ότι ο Ελληνισμός, ολιγάνθρωπος, ανάδελφος και φτωχός, είναι προορισμένος, κατά τα κοινά μέτρα και σταθμά, να περιθωριοποιηθεί ή και να αφανισθεί, αφήνοντας ως μνήμη τα... μνημόνια!
_Η αποκάλυψη ενός ακόμη θησαυρού του Ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού σε μια ιστορική και εθνικά κρίσιμη περιοχή, μπορεί να μη μας βοηθήσει να ρυθμίσουμε το χρέος ή να αποπληρώσουμε τα δάνειά μας ή να καταστείλουμε την ανεργία, ή να περιορίσουμε την κοινωνική αδικία...
_Θα μας βοηθήσει, όμως, να ανακτήσουμε τη χαμένη μας εθνική αυτοσυνειδησία, να γιατρέψουμε την πληγωμένη μας εθνική αξιοπρέπεια, να συνειδητοποιήσουμε την ιστορική αποστολή μας και να αναλάβουμε την έναντι του παρόντος και του μέλλοντος ευθύνη μας, χωρίς εθνικιστικές εξάρσεις ή στείρες προγονολατρείες, αλλά και δίχως διεθνιστικά συμπλέγματα.
_Και άλλοι πολιτισμοί, προηγούμενοι, σύγχρονοι ή μεταγενέστεροι του αρχαιοελληνικού, έχουν να παρουσιάσουν έργα και δημιουργήματα Τέχνης, τα οποία θαυμάζουμε, κυρίως, όμως, ως έργα τεχνικής που μας συνθλίβουν με ης πέρα από τα ανθρώπινα μέτρα διαστάσεις και τον όγκο τους, καθώς εκφράζουν την καταπίεση και την επιβολή της όποιας εξουσίας στο άτομο.
Οι αρχαίοι Έλληνες όμως είναι που κατόρθωσαν πρώτοι και μόνοι να οριοθετήσουν το αντικειμενικά και διαχρονικά ωραίο, το οποίο αποτύπωσαν όχι μόνο στα έργα της τέχνης αλλά και στις εκφάνσεις της καθημερινότητός τους χρησιμοποιώντας για το ωραίο τη λέξη «καλό».... 
_Για τους προγόνους μας το ωραίο ταυτίζεται με το καλό, ενώ κακό είναι το άσχημο και κάθε άσχημο είναι κακό! Το «καλός καγαθός» ως πρότυπο αγωγής και η καλοκαγαθία, ως σύνοψη και έκφραση της ατομικής αρετής, αυτό ακριβώς αποδεικνύουν. 
_Το ωραίο, λοιπόν, όχι μόνο στην Τέχνη, αλλά και στη ζωή μας, ορίζεται από δύο παραμέτρους, που αποτελούν ταυτόχρονα αιτήματα της εποχής μας: το μέτρο και την αρμονία! 
_Τα πάντα στο μέτρο του ανθρώπου! Η Αριστοτέλεια αναζήτηση και η επιλογή της μεσότητας, η αποφυγή κάθε υπερβολής, τόσο στο πλεόνασμα, όσο και στην έλλειψη, είναι η αποστολή και η πρόταση της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο.
_«Η μυστική αποστολή της Ελλάδας είναι η Ομορφιά», γράφει ο Καζαντζάκης. Και προσθέτει: «Να παραλάβει τις άναρθρες κραυγές της Ανατολής και να τις μετουσιώσει σε έναρθρο λόγο. Να δεχτεί το βάναυσο ξόανο της Ασίας, να το αλαφρώσει από το βάρος και να μετατρέψει το λασπερό ένστικτο του ανθρώπου σε άγαλμα ομορφιάς».
_Αυτή τη μυστική αποστολή της Ελλάδας καλούμαστε να αναλάβουμε και να ασκήσουμε στο σύγχρονο κόσμο.
Αυτό είναι το χρέος και η ευθύνη μας... 
_Χωρίς φυγομαχίες, δισταγμούς, δικαιολογίες και υπαναχωρήσεις! 
_Διότι, «εάν ημείς σιωπήσωμεν, οι λίθοι κεκράξονται»! 
Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄
=================