Μάλλον θα λέγαμε ότι αυτοί που τα δημιούργησαν είναι ΤΟ ΜΕΓΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ!
Δεν μπορείς να λατρεύεις δύο θεούς!
Αυτό είπε ο Χριστός και μάλλον γνώριζε τι έλεγε!!!
|
ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΗΣ
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ
|
|
ΔΙΕΡΩΤΗΘΗΚΑΜΕ άραγε μήπως εμείς οι ίδιοι κάνουμε την
πνευματική μας ζωή δύσκολη και πολυσύνθετη; Μήπως ο σκοπός, η αρχή και το
τέλος της πνευματικής ζωής, όπως τον καθορίζει ο θεοφώτιστος απόστολος Παύλος,
που είναι «αγάπη εκ καθαράς καρδίας και
συνειδήσεως αγαθής και πίστεως ανυπόκριτου», συχνά παραθεωρείται, εκτρέπεται
και μεταβάλλεται σε «ματαιολογίαν»
(Α΄ Τιμοθ. α΄ 5-6).
|
|
Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο να εξαπατά κάνεις τον εαυτό
του, καλόπιστα ίσως, με θρησκευτικές ιδιορρυθμίες, με τυπολατρίες και οπτασίες
και να φουσκώνει από υπερηφάνεια. Να αφήνει τα «βαρύτερα του νόμου, την κρίσιν και τον έλεον και την πίστιν»
(Ματθ. κγ΄ 23) και να αυτοϊκανοποιείται, επειδή «διυλίζει τον κώνωπα», ενώ δεν διστάζει να «καταπίνει την κάμηλο». Να λησμονεί την ουσία και να επιμένει στη
λεπτομέρεια και τα επουσιώδη. Να μην έχει συνειδητοποιήσει, ότι «το Ευαγγέλιο δεν έχει σκοπό να πλάσει απλώς
μυστικοπαθείς και θρησκόληπτους, άλλα θελήσεις ισχυρές για την κατόρθωση της
αγιότητος και της αγάπης».
|
|
Έτσι μερικοί την θρησκοληψία και την τυπολατρία τις εκλαμβάνουν
ως γνήσια ορθόδοξη πνευματικότητα. Καθησυχάζουν την συνείδηση τους με
τυποποιημένες και μηχανικά επαναλαμβανόμενες ευχές και βολεύονται σε μια
στείρα πνευματική ζωή. Φυλακίζουν την ζωή τους στο ιδιόρρυθμο εγώ τους και
δημιουργούν ένα κλίμα αυταρέσκειας. Το ότι δεν λένε καλημέρα με τον αδελφό
τους και το πείσμα κυριαρχεί στη ζωή τους, αυτό δεν τους απασχολεί.
|
|
Οι άνθρωποι αυτοί επιστρέφουν σ' ένα είδος φαρισαϊσμού.
Δημιουργούν μια θρησκεία δικής τους εμπνεύσεως, τελείως ξένη προς την θρησκεία
της αγάπης του Χριστού. Ανάγουν σε δόγματα πίστεως «το ηδύοσμον και το άνηθον και το κύμινον» και αφήνουν «την κρίσιν και τον έλεον και την πίστιν». Αν δηλαδή παραμελούν
το μεγάλο κεφάλαιο της αγάπης και της δικαιοσύνης στην καθημερινή τους ζωή,
δεν του δίνουν και μεγάλη προσοχή. Τους αρκεί ότι έχουν κάποια υποτυπώδη πίστη.
Και ξεχνούν, πως «ου πίστις μόνον αρκεί
προς σωτηρίαν, ειμή και βίος άξιος της πίστεως πάρεστιν... Το δε ονομόζειν αυτόν
Κύριον πίστεως μόνης εστίν» (Ζιγαβηνός).
|
|
Φυσικά η πίστη –και ασφαλώς η ορθή πίστη– είναι προϋπόθεση
της σωτηρίας και της πνευματικής ζωής. Αν όμως η πίστη δεν συνοδεύεται με
έργα, με έργα ειλικρινούς και ανιδιοτελούς αγάπης. Αν δεν κοσμείται από αρετές,
από τούς καρπούς του Πνεύματος για τους όποιους κάνει λόγο ο απόστολος Παύλος
(Γαλάτ. ε΄ 22), τότε η πίστη αυτή σε τίποτα δεν ωφελεί. Είναι νεκρή. Μια
τέτοια ανενεργός πίστη δεν σώζει, δεν μεταμορφώνει, δεν ετοιμάζει πολίτες της
βασιλείας των ουρανών. «Εκ του καρπού
το δένδρον γινώσκεται». Μονάχα η πλούσια φυλλωσιά δεν δικαιώνει την ύπαρξή
του. Κινδυνεύει από την αξίνα του γεωργού, έστω και αν φαντάζει με την εξωτερική
μεγαλοπρέπειά του.
|
|
Ο κίνδυνος, λοιπόν, της αποδοκιμασίας επικρέμεται απειλητικός,
έστω και αν υπάρχουν θαύματα μεγάλα, χωρίς να έχουν το ανάλογο πνευματικό αντίκρισμα,
δηλαδή έργα αγάπης και ταπεινοφροσύνης. «Ο
Κύριος, παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος,
δεν στάθηκε μόνο σ' αυτά. Προχώρησε πολύ πιο πέρα. "Πολλοί θα μου πουν κατά την ήμερα εκείνη: Κύριε Κύριε, δεν
προφητεύσαμε στο όνομά Σου και δεν διώξαμε δαιμόνια και δεν κάναμε θαύματα
πολλά;..." (Ματθ. ζ΄ 22). Ναι, παρ' όλα αυτά εγώ δεν σας γνωρίζω. Απομακρυνθείτε
από κοντά μου. Είσαστε εργάτες της ανομίας. Χρησιμοποιήσατε τα χαρίσματά μου για
την δική σας επίδειξη και ωφέλεια. Θαύματα πραγματοποιήσατε, σας έλειψε όμως
η αρετή και τα έργα της αγάπης».
|
Ναι, με την πίστη μου μπορεί να μετακινώ και βουνά. Τίποτα
όμως δεν ωφελούμαι, αν δεν μετακινώ από την ψυχή μου το παγόβουνο του εγωισμού,
της αδιαφορίας για τον πλησίον μου «υπέρ
ου Χριστός απέθανεν». Η αγάπη, για τον Θεό της αγάπης, είναι το πρώτο. Σ'
αυτήν βρίσκεται και το θεμέλιο της πνευματικής ζωής.
|