Αυτή τη χρονιά, περισσότερο από ποτέ άλιωτε, το χάος ανάμεσα στα
Χριστούγεννα και στη Γέννηση του Χριστού έχει μεγαλώσει. Η ανθρωπότητα προτιμάει να λέει
ότι γιορτάζει το χειμερινό ηλιοστάσιο, παρά τη Γέννηση του Χριστού. Μ' άλλα λόγια,
ξαναγυρίσαμε στη λατρεία του θεού-Ήλιου, που ήταν τόσο "της μόδας" στα
χρόνια της παρακμής της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Δηλαδή, προτιμάμε να γιορτάζουμε
την τροχιά ενός αστεριού που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια διαστημική
σκόνη, χαμένη στο χάος του ουρανού, παρά να ευχαριστήσουμε τον Θεό Λόγο –Αυτόν που έφερε στην ύπαρξη τα
πάντα– γιατί καταδέχτηκε
να γεννηθεί σαν άνθρωπος. Και, κατά τα άλλα, θεωρούμε ότι η ανθρωπότητα έχει
κάνει πολλά βήματα μπροστά, από τότε που λάτρευε τα στοιχεία της φύσης και τα
ονόμαζε θεούς, γιατί τα φοβόταν!
Φέτος, όπως διάβασα, ειδικοί "άθεοι
φιλόσοφοι" –με πρώτο τον περίφημο συγγραφέα που είχε την αλαζονεία να ισχυρίζεται ότι
το βιβλίο του θα καταργήσει όλες τις θρησκείες– ανέλαβαν εκστρατεία "διαφώτισης" των
"αφελών" που εξακολουθούν να πιστεύουν στο "παραμύθι" της Γέννησης.
Γι' αυτό και, ειδικά αυτόν τον μήνα, οργανώνουν περιοδείες σαν νέοι
"απόστολοι" και δίνουν διαλέξεις αθεΐας, ώστε να πετύχουν να διώξουν και
τους τελευταίους
πιστούς από τις εκκλησίες όλων των δογμάτων.
Ένα από τα πιο ισχυρά –κατά τη γνώμη τους–
επιχειρήματα της "αποτυχίας" του Χριστού είναι: Πού είναι η "επί Γης ειρήνη" που υποτίθεται
ότι θα έφερνε; Υπάρχει πουθενά ειρήνη στη Γη σήμερα;
Κι εγώ αναρωτιέμαι: Υπήρχε πουθενά ειρήνη
στον Παράδεισο; Ο Αδάμ είχε πόλεμο με την Εύα. Η Εύα είχε πόλεμο με το φίδι. Και το φίδι είχε πόλεμο με
τον Θεό. Άρα, η ίδια
παράδοση συνεχίζεται ανά τους αιώνες, με κάποια μικρά και σπάνια διαλείμματα, όταν ηή ανθρωπότητα αποπειράθηκε να
βρει τη ζωή τής
"ποθεινής πατρίδας" έτσι όπως μας την είχε ετοιμάσει ο Θεός.
Ο κόσμος μας, όμως, δεν έχει ούτε καν
πόθο –έστω και σαν όνειρο– της μακρινής "πατρίδος" μας. Ο κόσμος μας
είναι γεμάτος Αδάμ και Εύες και φίδια που συμφωνούν όλοι σε ένα πράγμα: Ο Θεός φταίει! Για τα πάντα! Για
την ψευτιά μου, για την αδικία μου, για τους φόνους μου, για την αρπακτικότητα
μου, για τις δολοπλοκίες μου. Ο Θεός φταίει! Ο Θεός, βέβαια, δεν υπάρχει.
Ωστόσο όμως φταίει!
Φταίει για τα χάλια της πατρίδας μας, για
την αισχρότητα και την ανεντιμότητά μας. Φταίει για τις σφαγές στο Κονγκό, στη
Σομαλία, τη Νιγηρία και λίγο-πολύ σ' όλη την Αφρική. Φταίει για τους πολέμους στο
Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στο Ιράν, στη Συρία, στην Αίγυπτο, στη Γάζα... Φταίει
γιατί η Αμερική
θέλει να πουλήσει όπλα κι η Ευρώπη να λύσει το οικονομικό της πρόβλημα απομυζώντας το αίμα λαών. Φταίει, γιατί το
πανέμορφο μόριο διαστημικής σκόνης που μας δίνει ζωή τόσα χρόνια, πεθαίνει...
Τον βρήκαμε τον φταίχτη. Την αιτία όλων των
κακών μας. Είναι ο Θεός!...
Το παράξενο είναι ότι ο Θεός –που γεννήθηκε σαν άνθρωπος και
μας άφησε να Τον δούμε και να Τον ψηλαφίσουμε για να μην αμφιβάλλουμε ότι υπάρχει–
δεν μας είπε και δεν μας λέει: Εσείς φταίτε. Θα μπορούσε και να το πει και να το αποδείξει, αλλά δεν το
λέει. Δεν μας κηρύσσει τον ίδιο πόλεμο που Του έχουμε εμείς κηρύξει. Ήρθε
ειρηνικός, για να βρουν την ειρηνική πατρίδα τους οι άνθρωποι της ειρήνης. […]
Καλό θα ήταν, όλοι μας, σ' όποιο
στάδιο της ζωής κι αν βρισκόμαστε, να στήσουμε τον εαυτό μας κι όχι τον Θεό
απέναντί μας. Και να πούμε στον εαυτό μας, όχι στον Θεό, «Εσύ φταις»! Γιατί εμείς φταίμε!
Για όλα! Ακόμα και για τους μακρινούς πολέμους που, μπορεί να τους ξεκινούν άλλοι, ερήμων μας, αλλά που
θα τους ξεκινούσαμε εμείς αν είμαστε στη θέση τους.
Καλό θα ήταν να στήσουμε τον εαυτό μας και να τον αναγκάσουμε να
διαλέξει ποιον
θεό προτιμάει, τον θεό-ήλιο, ή τον Θεό-Λόγο; Να διαλέξει τί θέλει να γιορτάσει:
τη Γέννηση του Χριστού, ή το χειμερινό ηλιοστάσιο; Κι αφού διαλέξουμε, να
αρχίσουμε να παίρνουμε τη ζωή μας λιγάκι στα σοβαρά...
=
