«...ΤΗΣ
ΦΩΝΗΣ ΜΟΥ ΑΚΟΥΕΙ»
ΥΠΑΡΧΟΥΝ
λέξεις που από το ένα αυτί μπαίνουν
και από το άλλο βγαίνουν. Δεν προκαλούν
καμιά συγκίνηση. Χτυπούν στα αυτιά,
χωρίς να ηχούν στην καρδιά. Και αυτό
γιατί δεν υπάρχει εσωτερικός συντονισμός,
ψυχική ανταπόκριση, πνευματική
επικοινωνία.
Δεν
συμβαίνει το ίδιο, όταν υπάρχει φιλικός,
αδελφικός σύνδεσμος. Τότε δεν ακούνε
μόνο τα αυτιά. Ακούει η καρδιά. Υπάρχει
αγάπη, αγάπη αληθινή, ειλικρινής. Δεν
έχουμε ψυχρές και άψυχες λέξεις. Δεν
ακούς απλώς λέξεις. Ακούς, επικοινωνείς
με το πρόσωπο που σου εμπνέει εκτίμηση.
Ζεις το πρόσωπο με την ψυχική, την
εγκάρδια σχέση.
Κάτι
τέτοιο απαιτεί και ο Κύριός μας από
τους μαθητές Του, χθες και σήμερα. Και
αυτό ακριβώς γίνεται με τους αληθινά
πιστούς. «Τα πρόβατα τα εμά της φωνής
μου ακούει, καγώ γινώσκω αυτά, και
ακολουθούσί μοι» (Ιωάν. ι' 27), τόνισε ο
Χριστός. Τα δικά μου πρόβατα δεν
παρασύρονται από τις ανεύθυνες φωνές
που αντηχούν γύρω τους. Διακρίνουν τη
φωνή μου και αυτήν μόνο δέχονται και
ακολουθούν.
«Τα
πρόβατα τα εμά της φωνής μου ακούει».
Να η πρώτη και βασική προϋπόθεση: «Τα
εμά». Πρέπει να είναι δικά μου. Να
ανήκουν σε μένα. Να με αναγνωρίζουν
Ποιμένα τους. Να υπάρχουν ανάμεσά μας
ειλικρινείς, φιλικές σχέσεις,
εμπιστοσύνης και αφοσιώσεως. Τότε
ακούνε τη φωνή μου, τους λόγους μου,
τις εντολές μου και υπακούουν σ' αυτές.
Έτσι η ακοή δεν μένει απλή ακοή. Γίνεται
υπακοή.
Αυτές
τις σχέσεις δημιουργεί ο Κύριος.
Σχέσεις ελεύθερης αποδοχής. Τα πρόβατά
Του Τον ακολουθούν, γιατί το θέλουν.
Όχι με τη βία ούτε εξ ανάγκης. Ελεύθερα.
«Επ' ελευθερία» καλεί πάντοτε. Όχι
όπως οι λαοπλάνοι, οι αιρετικοί, που
μαντρώνουν τους οπαδούς τους. Η
ανελευθερία το χαρακτηριστικό των
αιρέσεων. Δημιουργούν μονοδιάστατους,
εγωκεντρικούς και συνάμα εκκεντρικούς
τύπους. Άβουλα πρόβατα σκυμμένα πάντα
προς τα κάτω. Στο γρασίδι και τίποτα
περισσότερο. Στενεύουν τον ορίζοντά
τους και περιορίζουν τη σωτηρία στους
λίγους, τους «ημετέρους». Ψεύτικη η
αμοιβαιότητά τους. Πρόκειται για την
αμοιβαιότητα που έχει το κοπάδι. Δεν
εξασφαλίζει. Εξαφανίζει την προσωπικότητα
τους.
Τη
στιγμή που ο Κύριος δημιουργούσε
φιλικές, αληθινές σχέσεις, οι Φαρισαίοι
απιστούσαν γύρω Του. Τον πολεμούσαν
ανοιχτά. Δεν συζητούσαν, λογομαχούσαν.
Δεν άκουγαν τη φωνή Του. Είχαν αυτιά
και δεν άκουγαν. Η πέτρινη καρδιά τους
τα είχε σφραγίσει. Γι' αυτό και
αδυνατούσαν να συλλάβουν τα ουράνια
μηνύματά Του. Την ίδια τακτική ακολουθεί
και ο σύγχρονος φαρισαϊσμός. Ακούει
αλλά για να απορρίψει το σωτήριο λόγο
του Θεού. Αρνείται να δει τί έχει να
του πει για τη ζωή του. Πώς θα αφήσει
το λόγο του Θεού να εισέλθει στην ψυχή
του και να την μεταμόρφωση.
Αυτό
είναι το λεπτό και δύσκολο σημείο. Οι
αμφιβολίες και οι επιφυλάξεις αρχίζουν,
όταν η φωνή του Θεού αγγίζει την καρδιά
μας και φέρνει στην επιφάνεια ολόκληρο
τον μυστικό μας κόσμο. Τότε, αν δεν
υπάρχει η διάθεση της αλλαγής, η ακοή
γίνεται ανυπακοή. Η φωνή του Χριστού
φαίνεται τότε ελεγκτική και η εγωπάθεια
την απορρίπτει. Δεν ακολουθεί τον καλό
Ποιμένα. Φεύγει μακριά Του με κίνδυνο
να κατασπαραχτεί από τα δόντια του
λύκου.
«Τα
πρόβατα τα εμά της φωνής μου ακούει».
Και η φωνή του θεανθρώπου εισχωρεί ως
τα βάθη της καρδιάς τους. Και την
αναγεννά και την μεταμορφώνει. Τότε
η καρδιά δεν είναι ένας παθητικός
δέκτης. Γίνεται ηχείο που την μεταδίδει
παντού ως μήνυμα χαράς και ελπίδας. Η
αγνή της διάθεση με την καθαρότητά
της την αναμεταδίδει ανόθευτη, δυνατή.
Η φωνή της είναι φωνή Χριστού, όπως
αντήχησε εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια
και όπως εξακολουθεί να αντηχεί μέχρι
σήμερα σε όλες τις πιστές και εξαγνισμένες
καρδιές.
Όσοι
ακούνε τη φωνή του Χριστού δεν είναι
απλοί δέκτες. Γίνονται πομποί. Εκπέμπουν
με τη ζωή τους τη φωνή του Χριστού.
Περιοδικό
«ΖΩΗ», τ. 4253, 9-2- 2012
|
