Ποιος είναι ο "Υπηρέτης του Θεού";
Ο γιατρός κ. Π. Η. Γιαννακάκος
με επιστολή του στο ιστορικό περιοδικό «Αστήρ της Ανατολής», επιχειρηματολογεί –σωστά
κατά τη γνώμη μας– και δίνει ορθοτομημένη άποψη, για τη σημασία των λόγων του αποστόλου
Παύλου περί «αρχών και εξουσιών» στο χωρίο «Πάσα ψυχή ας υποτάσσηται εις τας ανωτέρας εξουσίας.
Διότι δεν υπάρχει εξουσία ειμή από Θεού· αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού είναι
τεταγμέναι» (Ρωμ. 13:1), δείχνοντας πως αυτός ο λόγος δεν αφορά ανθρώπους
όπως ο κάθε Νέρων ή Χίτλερ ή Μπους, που με διάφορους τρόπους, ραδιουργίες, υποσκελισμούς
κ.λπ. κατάφεραν να αναρριχηθούν κάποτε σε θέσεις εξουσίας, αλλά μάλλον στους
ίδιους τους θεσμούς οι οποίοι καταξιώνονται όχι από το πρόσωπο που βρίσκεται
στην εξουσία αλλά κατά πόσον ο συγκεκριμένος άνθρωπος λειτουργεί ως «υπηρέτης του Θεού», εφόσον υπηρετεί τους
ανθρώπους κάτω από την εξουσία του «προς
το καλόν» και είναι «εκδικητής διά να
εκτελή την οργήν κατά του πράττοντος το κακόν».
«...
αναφορικά με το εδάφιο του Παύλου περί
υποταγής στις εξουσίες, φρονώ ότι η
απομόνωσή του και η περιορισμένη,
μονόπλευρη και παραδοσιακή, ερμηνεία
του (δεν λέω εσφαλμένη, προς αποφυγή
παρεξηγήσεων),
μπορεί να οδηγήσει σε
παθητικοποίηση
συνειδήσεων και έμπρακτη αδράνεια (ίσως
και σε αντίθεση με όσα, στο ίδιο τεύχος
του περιοδικού, γράφονται για τον
περίφημο εργάτη του Κυρίου John
Stott, όπου
τονίζει την υποχρέωση των πιστών να
πρωτοστατούν για κοινωνική δικαιοσύνη
-υποχρέωση που μπορεί να τους φέρει,
όπως πιστεύουμε, σε αντίθεση με οποιοδήποτε
κοσμικό πολιτικοκοινωνικό καθεστώς).
Με αυτά δεν θέλω
να μπω στη λογική του μαύρου-άσπρου, αν
δηλαδή έπραξε ή όχι ορθά ο Μπονχέφερ,
αλλά να επισημάνω το πόσο πρέπει να
προσέχουμε τις δικές μας ερμηνευτικές
προσεγγίσεις και να παραγνωρίζουμε
τυχόν διαφορετικές, με κίνδυνο μια
μονοδιάστατη, παραδοσιακή, ερμηνεία να
μας οδηγήσει σε επικίνδυνη παρερμηνεία.
__Και,
πιο συγκεκριμένα, έχω ακούσει πολλές
φορές τη σύνδεση του εδαφίου περί
υποταγής με την πίστη (και εδώ είναι ο
κίνδυνος) ότι ο Παύλος τόνιζε αυτά όταν
αυτοκράτορας ήταν
ο αιμοσταγής Νέρων! Όμως δεν γνωρίζουμε
πότε ακριβώς ο Παύλος τα έγραψε αυτά
και για ποια περίοδο της βασιλείας του
Νέρωνα. Η βασιλεία του Νέρωνα χαρακτηρίζεται
από δύο περιόδους, την πρώτη, όπου με
την επίδραση του φιλοσόφου Σενέκα, του
αυλικού Βούρου και του ποιητή Πετρωνίου,
ο Νέρων λειτούργησε σαν αγαθός ηγεμόνας,
και τη δεύτερη, όπου αποκαλύπτεται σαν
«θηρίο»
(δηλαδή το ερώτημα
μου «περί
υποταγής» σε ποια ακριβώς περίοδο της
βασιλείας του Νέρωνα αναφέρεται και
μήπως ο Παύλος είχε υπόψη του την πρώτη
περίοδο της «αγαθής» διακυβέρνησης).
__Επιπλέον
υπάρχει το εύλογο ερώτημα μήπως ο Παύλος
δεν αναφέρεται σε πρόσωπα, αλλά σε
θεσμούς με τον
όρο «αρχές και εξουσίες», θεσμούς
που είναι από τον Θεό ταγμένοι, και που
λειτουργούν με βάση την ανθρώπινη
συνείδηση, στο πλαίσιο των οποίων ο
άρχων (που φέρει τη μάχαιρα –προφανώς–
δικαιοσύνης)
επαινεί τον πιστό,
όταν πράττει το αγαθό.
Ο ίδιος δε ο Κύριος μιλάει για
«απόδοση των του Καίσαρος στον Καίσαρα
και των του Θεού στον Θεόν».
Αλλού
ο Παύλος πάλι μιλάει για εξουσίες και
αρχές, που όμως μόνο από τον Θεό δεν
είναι ταγμένες, αλλά είναι πνεύματα
πονηρίας (και τέτοια πνεύματα διακατείχαν
τη ναζιστική κοσμοθεωρία και πρακτική).
__Το
ζήτημα για εμάς τους πιστούς είναι η
ίδια η εκκλησία να μην επιδιώκει εξουσία
και κατά κύριο λόγο στην εσωτερική της
συγκρότηση, γιατί έτσι καταστρατηγείται,
μεταξύ άλλων, και η αυθεντικότητα της
μαρτυρίας της («...γνωρίζετε
ότι οι ισχυροί κατακυριεύουν τη γη, σ'
εσάς όμως δεν θα είναι έτσι...»)
...» ("Αστήρ της Ανατολής" Ιαν. 2012, σ. 27-28).
Ο Θεός δεν είναι δέσμιος των ανθρώπων αλλά είναι Εκείνος
που ορίζει τους θεσμούς. Αν λοιπόν ο άρχων ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του
Θεού για τη θέση που κατέχει, τότε είναι όντος «υπηρέτης του Θεού», σε
διαφορετική περίπτωση όμως δεν είναι παρά ένας ακόμη «πονηρός δούλος» που όχι
μόνο δεν τιμά τον Κύριο αλλά και αξίζει την πρέπουσα τιμωρία.
__Είναι αξιοπερίεργος ο τρόπος που κάποιοι διαλέγουν τα
χωρία της Βίβλου, όπως εν προκειμένω θυμούνται τον λόγο του Παύλου ως δήθεν
υποστηρικτικό του ρόλου των αρχόντων, ενώ την ίδια στιγμή λησμονούν τον λόγο
του Χριστού περί «πονηρού δούλου» στο Ματθ. 24:48-51, που μας λέει:
«Εάν δε είπη ο κακός εκείνος
δούλος εν τη καρδία αυτού, Βραδύνει να
έλθη ο κύριός μου, και αρχίση να δέρη
τους συνδούλους, να τρώγη δε και να πίνη
μετά των μεθυόντων, θέλει ελθεί ο κύριος
του δούλου εκείνου καθ' ην ημέραν δεν
προσμένει και καθ' ην ώραν δεν εξεύρει,
και θέλει αποχωρίσει αυτόν, και το μέρος
αυτού θέλει θέσει μετά των υποκριτών·
εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο
τριγμός των οδόντων».
Και
ενώ μάλλον δεν ανήκει σ’ εμάς να
αυτοδικούμε ενάντια στους κακούς
άρχοντες αυτού του κόσμου, αφού την
τελική κρίση θα την κάνει ο Κύριος,
οπωσδήποτε όμως δεν
μπορεί να γινόμαστε άβουλα και πειθήνια
όργανα του καθενός σχιζοφρενούς ή
διεστραμμένου που έτυχε να είναι «ο
άρχων» μας...
==================================
Στείλτε αυτό το μήνυμα τώρα σε κάποιον ενδιαφερόμενο φίλο σας.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΔΙΑΔΙΔΕΤΕ ΤΟ "ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΑ"
Αν και δεν δημοσιεύουμε σχόλια, λαβαίνουμε υπόψη μας ό,τι και αν μας στείλετε.
Διεύθυνση: neakaipalaia@gmail.com
