«Ἀριθμ. Πρωτ. 136/2013
«Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα κάθε κοιλάδα θα υψωθεί, κάθε λόφος
και βουνό θα χαμηλώσει, οι ανώμαλοι τόποι θα γίνουν ομαλοί και οι στραβοί τόποι
θα γίνουν ευθείς και η δόξα του Κυρίου θ' αποκαλυφθεί και όλη η σάρκα μαζί θα
την αναγνωρίσει».
Με αυτά τα λόγια
έκλεινε πενήντα χρόνια πριν τον θρυλικό του λόγο στην αμερικανική πρωτεύουσα ο
άνθρωπος που τόλμησε να ονειρεύεται σε καιρούς χαλεπούς, ο ακτιβιστής που
τόλμησε να πολεμήσει με μέσα ειρηνικά τον εφιάλτη του ρατσισμού, ο αγωνιστής
που τόλμησε να βγάλει τη θλιβερή λευκή κουκούλα από μια ολόκληρη χώρα. Πενήντα
χρόνια μετά η ανθρωπότητα κλίνει το γόνυ και αποτίνει φόρο τιμής και μνήμης
στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τον άνθρωπο που με τον λόγο και την δράση του
συνέβαλε όσο ελάχιστοι στην κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων και στην
εμπέδωση της φυλετικής ισότητας.
Αυτό που
φάνταζε τότε ουτοπία, σήμερα είναι πραγματικότητα. Ποιος άραγε θα φανταζόταν
τότε ότι τρεις δεκαετίες αργότερα ο Νέλσον Μαντέλα θα γινόταν Πρόεδρος της
Νοτίου Αφρικής, θα υπεστήριζε τη συμφιλίωση, βάζοντας στην άκρη τις τραυματικές
εμπειρίες του παρελθόντος, και θα συνέδραμε καθοριστικά στη μετάβαση της χώρας
του από το παρελθόν του απαρτχάιντ στο μέλλον της ειρηνικής διαφυλετικής
συμπλεύσεως; Ποιος άραγε θα τολμούσε να διανοηθεί τότε, χωρίς να διατρέχει
κίνδυνο να θεωρηθεί παράφρων, ότι τέσσερις δεκαετίες αργότερα στο ίδιο ακριβώς
σημείο θα ορκιζόταν ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ με μαύρο χρώμα
δέρματος;
Και όμως τελικά το όνειρο έγινε πραγματικότητα και σήμερα οι γιοι
των τέως σκλάβων και οι γιοι των τέως ιδιοκτητών σκλάβων κάθονται δίπλα-δίπλα
στο τραπέζι της αδελφοσύνης. Και όμως τελικά η ουτοπία δεν είναι παρά ο όρθρος
της πραγματικότητας. Και όμως τελικά πίστη είναι όντως να ξεκινάς ανεβαίνοντας
το πρώτο σκαλοπάτι, χωρίς να βλέπεις ολόκληρη τη σκάλα. Και όμως τελικά δε
γεννιέται η πίστη από το θαύμα, μα το θαύμα από την πίστη. [...]»