|
__Καλύτερα ή χειρότερα;
__Ο καθένας το βλέπει από τη δική του ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ πλευρά...
__Χωρίς αντικειμενικότητα... __Χωρίς διάθεση ουσιαστικής αλλαγής... __Χωρίς διάθεση απαλλαγής από τα κάθε λογής ΚΟΥΣΟΥΡΙΑ μας ως άτομα και ως φυλή... ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΜΑΣ ΛΟΙΠΟΝ! |
|
__
Η εξουσία ως διακονία του Ιωάννη Καραβιδόπουλου, Ομότ. Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.,
για το AMEN.GR 20 Απριλίου 2013,
Ενώ ο Ιησούς, καθώς πορεύεται με τους δώδεκα μαθητές του στα Ιεροσόλυμα, προλέγει σ’ αυτούς το επικείμενο πάθος του, δυο από αυτούς, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, που βρίσκονται ακόμη στην προ του φωτισμού του Αγίου Πνεύματος περίοδο - όπως άλλωστε και οι άλλοι μαθητές - και συμμερίζονται μάλλον τις αντιλήψεις των Ιουδαίων περί Μεσσίου ως κοσμικού ηγέτη, απευθύνουν προς το διδάσκαλό τους το ακόλουθο αίτημα:
««Διδάσκαλε, θέλουμε να μας κάνεις τη χάρη που θα σου ζητήσουμε». «Τι θέλετε να κάνω για σας;» τους ρώτησε εκείνος. «'Οταν θα εγκαταστήσεις την ένδοξη βασιλεία σου», του αποκρίθηκαν, «βάλε μας να καθίσουμε ο ένας στα δεξιά σου κι ο άλλος στα αριστερά σου».
Ο Ιησούς δεν αγανακτεί για το παράλογο αυτό αίτημα των μαθητών, αλλ’ αφού προηγουμένως τους δείχνει το δρόμο του πάθους και της θυσίας χρησιμοποιεί την κατάλληλη αυτή ευκαιρία για να απευθύνει σε όλους τους μαθητές του τα ακόλουθα βαρυσήμαντα λόγια που συνιστούν και το κέντρο του αναγνώσματος:
«Ξέρετε ότι αυτοί που θεωρούνται ηγέτες των εθνών ασκούν απόλυτη εξουσία πάνω τους, και οι άρχοντές τους τα καταδυναστεύουν. Σ' εσάς όμως δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας πρέπει να γίνει υπηρέτης σας· και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί και ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους».
Τα λόγια αυτά είναι αξιοπρόσεκτα, γιατί μας δίνουν το πραγματικό νόημα και περιεχόμενο της ηγεσίας, είτε γενικά στην κοινωνία, είτε ειδικότερα μέσα στην Εκκλησία. Το νόημα αυτό μπορεί να συνοψισθεί στη φράση ότι η ηγεσία είναι ταπείνωση και διακονία.
Οι άρχοντες και ηγέτες των εθνών καταδυναστεύουν και κατεξουσιάζουν τους υπηκόους τους κάνοντας όχι απλώς χρήση αλλά και κατάχρηση της εξουσίας, όπως φαίνεται από τα σύνθετα ρήματα με το «κατά» που χρησιμοποιεί ο Ιησούς.
Το μεγαλείο του χριστιανού ηγέτη δεν βρίσκεται στην εξουσία και στον πειρασμό που εμφωλεύει σ’αυτόν που την έχει αλλά στη διακονία, στην προσφορά του εαυτού του για τους άλλους.
Οι λέξεις «διάκονος» και «δούλος» που απαντούν στο κείμενό μας δείχνουν και υπογραμμίζουν την αποστολή του ηγέτη, ή, αν προχωρήσουμε λίγο περισσότερο, την αποστολή της Εκκλησίας μέσα στον κόσμο. Δεν είναι πηγή δυνάμεως η εξουσία και το αξίωμα που έχει κανείς, αλλ’ αφορμή και μέσο διακονίας.
Η αποστολή αυτή απορρέει από το παράδειγμα του ίδιου του θεμελιωτή της Εκκλησίας που δεν ήλθε στον κόσμο για να διακονηθεί αλλά για να διακονήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για την εξαγορά των αιχμαλώτων στη δύναμη του σατανά ανθρώπων.
Τα λόγια αυτά λέγονται από τον Χριστό στους μαθητές του λίγο ακριβώς πριν από το πάθος του• και η Εκκλησία όρισε την ανάγνωση της περικοπής μια εβδομάδα πριν από την εβδομάδα του πάθους, για να θυμίσει στον κάθε χριστιανό που έχει κάποια εξουσία στα χέρια του, είτε μικρή είτε μεγάλη, ότι η σκέψη του πρέπει να είναι στραμμένη στη διακονία και στο πάθος, αν θέλει να είναι πραγματικός μαθητής του Χριστού.
Συνοψίζοντας τα νοήματα του σημερινού αναγνώσματος μπορούμε να πούμε τα ακόλουθα:
1.Το πάθος και ο σταυρός του Χριστού είναι το «λύτρο» που δόθηκε για την εξαγορά των ανθρώπων από την αιχμαλωσία του κακού και αποτελούν την πιό αξιόλογη προσφορά και διακονία προς την ανθρωπότητα. Όποιος δεν αναγνωρίζει αυτή την προσφορά, εξακολουθεί να είναι δέσμιος των προβλημάτων του ή τρέπεται σε άλλες απατηλές λύσεις πού οδηγούν στην απογοήτευση.
2.Ο σατανικός πειρασμός της εξουσίας που μπορεί να φωλιάζει σε κάθε ηγέτη, μικρό ή μεγάλο, εκκλησιαστικό ή κοσμικό, είναι δυνατό να τον οδηγήσει στην προσωπική του ικανοποίηση και όχι στην ταπεινή και γόνιμη εκπλήρωση της αποστολής του, που είναι η προσφορά του εαυτού του στην υπηρεσία των πολλών.
και 3. Ή φιλοδοξία του χριστιανού είναι νόμιμη και αξιέπαινη, όταν συμπίπτει με την επιθυμία του να μιμηθεί το πάθος του Χριστού, βέβαια όχι πάντοτε με την έννοια του μαρτυρίου αλλά με τις συνέπειες που μπορεί να έχει μιά γνήσια εκπροσώπηση του χριστιανισμού μέσα σ’ έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από συμβιβασμούς και υποχωρήσεις.
__
|
|
__Ας μην εφησυχάζουμε ούτε να χαζοκοιμόμαστε... είναι άσοφο!
|
|
Στην αρχαία εποχή οι χριστιανοί μετά την ενάτη ώρα (3 μ.μ.) των νηστήσιμων ημερών κατέλυαν μόνο νερό και ψωμί. Σιγά-σιγά όμως όχι μόνο η διάρκεια τής ολοκληρωτικής αποχής από τροφή περιορίστηκε στα συνηθισμένα και στις άλλες μέρες όρια γι᾿ αυτό μετατέθηκαν και οι Εσπερινοί της Τεσσαρακοστής και οι Προηγιασμένες το πρωί αλλά και άλλα είδη τροφών άρχισαν να χρησιμοποιούνται, όπως οι καρποί, τα όσπρια, τα οστρακόδερμα, τα μαλάκια κ.ο.κ.Μέσα στα πλαίσια αυτά μπορεί να κατανοηθεί και το ότι τρώμε ελιές κατά τις ημέρες πού δεν τρώμε λάδι, και αυγοτάραχο κατά τις ημέρες πού απέχουμε από ψάρια.Για το πρώτο μπορούμε να επικαλεστούμε το λόγο ότι οι ελιές τρώγονται ως καρπός, ενώ η απαγόρευση τού λαδιού αφορά στα φαγητά πού παρασκευάζονται με λάδι. Για το δεύτερο η δικαιολογία είναι λιγότερο εύλογη, αφού δεν ισχύει το ίδιο για το γάλα ή τα αυγά, αλλά και αυτά απαγορεύονται κατά τις νηστείες μας ως «καρπός… και γεννήματα ών απεχόμεθα» κατά τον 56ο κανόνα τής Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου. Γνωρίζω πάντως ευλαβείς χριστιανούς πού κατανοούν ότι πρόκειται για «οικονομία», και κατά τις ημέρες των μεγάλων νηστειών, όπως και την παραμονή πού θα κοινωνήσουν, απέχουν και από ελιές και από αυγοτάραχο.Είναι αλήθεια πώς αυτή την ερώτηση την ακούμε συχνά από καλοπροαίρετους πιστούς και συχνότερα από μερικούς πού ειρωνεύονται τις νηστείες. Θα μπορούσε και στις δύο περιπτώσεις να υπογραμμιστεί η ελαστικότητα και το φιλάνθρωπο των σχετικών εθίμων και τvν κανόνων τής Εκκλησίας, που δεν έχουν σκοπό να εξοντώσουν τους ανθρώπους, αλλά να τούς βοηθήσουν να ασκηθούν στην εγκράτεια και να κυριαρχήσουν στα πάθη τους. Άν τούς σκανδαλίζουν οι τροφές αυτές, μπορούν να απέχουν από αυτές χωρίς κατά τον απόστολο να εξουθενώνουν τούς «εσθίοντας» ή να «κρίνουν» (Ρωμ 14,3) την Εκκλησία για την φιλάνθρωπη τακτική της.Τo να αναλάβει η Εκκλησία αγώνα για την εκκαθάριση των σχετικών με τη νηστεία εθίμων και των τροφών πού τρώγονται ή όχι σ᾿ αυτήν, ούτε του παρόντος είναι ούτε μπορεί να μείνει πάντοτε μέσα στα όρια τής σοβαρότητος. Εκείνο πού πρωτεύει είναι ο τονισμός τής ανάγκης τής νηστείας και τής πνευματικής ωφέλειας πού προέρχεται απ᾿ αυτή, καθώς και η προσπάθεια για την κατά τo δυνατόν συμμόρφωση των πιστών στις σχετικές εκκλησιαστικές διατάξεις, πού αρκετά έχουν ατονήσει στις μέρες μας.