__Η παλιά και αληθινή
νηστεία συνίσταται στην πλήρη αποχή τροφής ή στην ξηροφαγία. Επειδή όμως
αυτή δεν είναι δυνατόν να τηρηθεί στις μεγάλες περιόδους τον νηστειών
τού εκκλησιαστικού έτους, λόγω δύσκολων συνθηκών ζωής ή έλλειψης ζήλου,
έχουν στην πράξη επινοηθεί διάφορες διευκολύνσεις, ώστε να είναι
δυνατή η εφαρμογή τής νηστείας από όλους τους πιστούς.
Στην αρχαία εποχή οι χριστιανοί
μετά την ενάτη ώρα (3 μ.μ.) των νηστήσιμων ημερών κατέλυαν μόνο
νερό και ψωμί. Σιγά-σιγά όμως όχι μόνο η διάρκεια τής ολοκληρωτικής
αποχής από τροφή περιορίστηκε στα συνηθισμένα και στις άλλες μέρες όρια
γι᾿ αυτό μετατέθηκαν και οι Εσπερινοί της Τεσσαρακοστής και οι
Προηγιασμένες το πρωί αλλά και άλλα είδη τροφών
άρχισαν να χρησιμοποιούνται, όπως οι καρποί, τα όσπρια, τα
οστρακόδερμα, τα μαλάκια κ.ο.κ.
Μέσα στα πλαίσια αυτά
μπορεί να κατανοηθεί και το ότι τρώμε ελιές κατά τις ημέρες
πού δεν τρώμε λάδι, και αυγοτάραχο κατά τις ημέρες πού απέχουμε από
ψάρια.
Για το πρώτο
μπορούμε να επικαλεστούμε το λόγο ότι οι ελιές τρώγονται ως καρπός, ενώ η
απαγόρευση τού λαδιού αφορά στα φαγητά πού
παρασκευάζονται με λάδι. Για το δεύτερο η δικαιολογία είναι λιγότερο
εύλογη, αφού δεν ισχύει το ίδιο για το γάλα ή τα αυγά, αλλά και αυτά
απαγορεύονται κατά τις νηστείες μας ως «καρπός… και γεννήματα ών
απεχόμεθα» κατά τον 56ο κανόνα τής Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου.
Γνωρίζω πάντως ευλαβείς χριστιανούς πού κατανοούν ότι
πρόκειται για «οικονομία», και κατά τις ημέρες των μεγάλων νηστειών,
όπως και την παραμονή πού θα κοινωνήσουν, απέχουν και από ελιές και από
αυγοτάραχο.
Είναι αλήθεια πώς
αυτή την ερώτηση την ακούμε συχνά από καλοπροαίρετους
πιστούς και συχνότερα από μερικούς πού ειρωνεύονται τις νηστείες. Θα
μπορούσε και στις δύο περιπτώσεις να υπογραμμιστεί η ελαστικότητα και το φιλάνθρωπο των σχετικών εθίμων και τvν κανόνων τής
Εκκλησίας, που δεν έχουν σκοπό να εξοντώσουν τους ανθρώπους,
αλλά να τούς
βοηθήσουν να ασκηθούν στην εγκράτεια και να κυριαρχήσουν στα πάθη τους.
Άν τούς σκανδαλίζουν οι τροφές αυτές, μπορούν να απέχουν από αυτές χωρίς
κατά τον απόστολο να εξουθενώνουν τούς «εσθίοντας» ή να «κρίνουν» (Ρωμ
14,3) την Εκκλησία για την φιλάνθρωπη τακτική της.
Τo να αναλάβει η Εκκλησία
αγώνα για την εκκαθάριση των σχετικών με τη νηστεία
εθίμων και των τροφών πού τρώγονται ή όχι σ᾿ αυτήν, ούτε του παρόντος
είναι ούτε μπορεί να μείνει πάντοτε μέσα στα όρια τής σοβαρότητος.
Εκείνο πού πρωτεύει είναι ο τονισμός τής ανάγκης τής νηστείας και τής
πνευματικής ωφέλειας πού προέρχεται απ᾿ αυτή, καθώς και η
προσπάθεια για την κατά τo δυνατόν συμμόρφωση των πιστών στις σχετικές
εκκλησιαστικές διατάξεις, πού αρκετά έχουν ατονήσει στις μέρες μας.
