17.10.13

Τι τα θέλουν τα οφφίκια;


Τι τα θέλουν τα οφφίκια;



Ο όρος οφφίκιο προέρχεται από τη λατινική λέξη officium και σημαίνει το αξίωμα ή υπούργημα ειδικού έργου. 

Στην Εκκλησία σήμαινε τα εκκλησιαστικά λειτουργήματα ή διακονήματα, που έπαιρναν διάφορα πρόσωπα της Εκκλησίας, με σκοπό να βοηθήσουν τον επίσκοπο στο έργο του.
_____________________________

Αλλά, όπως διαβάσαμε κάπου, ο καθηγητής της Εκκλησιαστικής Ιστορίας Στεφανίδης έγραψε: «Όταν κάποιος δεν έχει αξία τότε επιζητεί τίτλους»

Επίσης ότι «Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια ο κ. Βαρθολομαίος σε κάθε ευκαιρία προσφέρει τίτλους σε όσους έχουν όνομα!! η εξουσία.»
Επί κεφαλής των οφφικιάλων, ήταν και είναι ο Άρχων Μέγας Λογοθέτης. Τα υπόλοιπα οφφίκια ή αξιώματα, που έχουν δοθεί τα τελευταία χρόνια σε λαϊκούς, αλφαβητικώς είναι τα εξής: Αγιογράφου, Ακολούθου, Ακτουαρίου, Αρχιτέκτονος, Ασικρίτου, Δεπουτάτου, Διδασκάλου, Διδασκάλου του Αποστόλου, Διδασκάλου του Γένους, Διδασκάλου των Γραμμάτων, Διδασκάλου της Εκκλησίας, Διδασκάλου του Ευαγγελίου, Διερμηνέως, Δικαιοφύλακος, Δομεστίχου, Εκδίκου, Εξάρχου, Ιερομνήμονος, Κανστρινσίου, Λαμπαδαρίου, Λαοσυνάκτου, Μαῒστορος, Μουσικοδιδασκάλου, Μυρεψού, Νομοφύλακος, Νοταρίου, Ορφανοτρόφου, Οστιαρίου, Πριμικηρίου, Προστάτου των Γραμμάτων, Προστάτου των Σχολείων, Πρωτοαποστολαρίου, Πρωτεκδίκου, Πρωτοκανονάρχου, Πρωτομαΐστορος, Πρωτονοταρίου, Πρώτου Δομεστίχου, Πρωτοψάλτου, Ρεφερενδαρίου, Ρήτορος, Σκευοφύλακος, Υμνογράφου, Υπομνιμνήσκοντος, Υπομνηματογράφου, Χαρτουλαρίου, Χαρτοφύλακος και Χοράρχου.
_____________________________

Από το Περιοδικό «Ιωάννης ο Βαπτιστής» (10/2013) αντιγράφουμε: 
«Τι τα θέλουμε τα οφφίκια; 
Κάποτε οι τίτλοι και τα χαρίσματα εκφράζονταν απλά, αλλά περιείχαν ουσία· την παρουσία του Αγ. Πνεύματος. Στους ύστερους χρόνους φορτώθηκαν πλουμιστά επίθετα, προσπαθώντας την έλλειψη θεϊκής παρουσίας να την καλύψουν με εμπρόσθετους προσδιορισμούς ή υπερθετικούς βαθμούς.  
Έτσι η διακονία έγινε αρχιδιακονία, η αποστολή έγινε ιεραποστολή, η σύνοδος έγινε ιερά και αγία σύνοδος. Και καλά αυτά, αλλά τα άλλα; 
Ο επίσκοπος και ο πρεσβύτερος πέρα από τα χρυσοποίκιλτα άμφιά τους, φορτώθηκαν πολλά -ώτατος, οσιώτατος, πανοσιολογιώτατος, σεβασμιώτατος, μακαριώτατος, παναγιώτατος κ.ο.κ. 
Επισημαίνει ο ιερός Χρυσόστομος το διακονικό και μόνο τίτλο τον λειτουργών της ιεραποστολής: 
«Μη νομίσητε, ότι ημείς εσμεν οι του πράγματος αυθένται – διάκονοί εσμεν. Ο δε το παν εργαζόμενος Θεός εστιν, ο διά του Μονογενούς την οικουμένην καταλλάξας» (Ε.Π.Ε. 19,310). 
•    Έχουμε λόγους να είμαστε εναντίον του Παπισμού. Αλλ’ ο νέος Πάπας, Φραγκίσκος ο Α', δήλωσε, ότι δεν θα δίδονται πλέον οφφίκια (διακριτικές τιμές). 
•    Στην Ορθοδοξία είμαστε πιο κενόδοξοι από τον Πάπα; Δεν αρκούν οι τίτλοι διάκονος, πρεσβύτερος, επίσκοπος; 
Το περισσόν εξ επάρσεώς εστιν.»
=
«Πως δύνασθε σεις να πιστεύσητε, οίτινες λαμβάνετε δόξαν ο εις παρά του άλλου, και δεν ζητείτε την δόξαν την παρά του μόνου Θεού
(Ιωάν. 5:44) 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΔΙΑΔΙΔΕΤΕ ΤΟ
"ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΑ" 


ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
 Αν και δεν δημοσιεύουμε σχόλια,
λαβαίνουμε υπόψη μας ό,τι και αν μας στείλετε στη διεύθυνση:
neakaipalaia@gmail.com
=
Σ Η Μ Α Ν Τ Ι Κ Η   Σ Η Μ Ε Ι Ω Σ Η :
Η αναδημοσίευση ύλης από το "ΝΕΑΚΑΙΠΑΛΑΙΑ" σε άλλα ιστολόγια, έντυπα κ.λπ., είναι απολύτως ελεύθερη εφόσον δεν αλλοιώνεται και αναφέρεται η πηγή της.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι εμείς συμφωνούμε ή εγκρίνουμε όλες τις δικές τους απόψεις.



Η εκκλησία ΠΑΣΧΕΙ από "γέροντες" και από "ποιμένες"...


Η εκκλησία ΠΑΣΧΕΙ από "γέροντες" και από "ποιμένες"...
.
.
Στο φύλλο της 9-8-2013 της εφημερίδας "Ορθόδοξος Τύπος" δημοσιεύθητε ενδιαφέρον άρθρο του π.  Διονυσίου Τάτση με τίτλο:  
Η ΠΛΗΘΩΡΑ ΤΩΝ «ΓΕΡΟΝΤΩΝ» 
ΚΑΙ Η «ΕΥΣΕΒΕΙΑ» ΤΩΝ ΑΦΕΛΩΝ. 
Το αναδημοσιεύουμε για χάρη σας. 
Προηγουμένως όμως θέλουμε να τονίσουμε πως τέτοια άρρωστα φαινόμενα υπάρχουν σε όλους τους θρησκευτικούς χώρους, ιδιαίτερα εκείνους που χαρακτηρίζονται ή πιο σωστά ΑΥΤΟΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ ως δήθεν πνευματικοί, χαρισματικοί,
μόνο που οι άλλοι δεν τους λένε "γέροντες" αλλά "ποιμένες", "προφήτες" κ.ο.κ. 

«ΓΕΜΙΣΕ ή Εκκλησία μας με "γέροντες» οι οποίοι καθοδηγούν τους πιστούς και τους οδηγούν στη σωτηρία, όπως ισχυρίζονται. Συνήθως είναι ιερομόναχοι, αλλά και κοσμικοί αρχιμανδρίτες, που έχουν διαβάσει πολλά για τους πραγματικούς Γέροντες και αναμασώντας τους λόγους του^ ή διηγούμενοι τα του βίου τους, δημιουργούν ψευδαισθήσεις στους ανυποψίαστους και αποκτούν και οι ίδιοι φήμη ενάρετου και θεοφωτίστου γέροντα, ενώ δεν έχουν κανένα από τα γνωρίσματα των άγιων Γερόντων. το αποτέλεσμα είναι πολλοί αδελφοί να παγιδεύονται στην επικίνδυνη προσωπολατρία και αντί να ανοίγει ο νους τους και να προχωρούν στον πνευματικό δρόμο της κατά Χριστόν ζωής, μένουν προσκολλημένοι σε μερικά τυπικά πράγματα, εξωτερικά και ανούσια, και καθησυχάζουν τη συνείδηση τους πως τάχα προοδεύουν, αφού τηρούν τα όσα τους λένε οι «γέροντές» τους. Δυστυχώς, υπάρχουν πολλά παραδείγματα και δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια μας εκεί που επιβάλλεται να τα έχουμε ορθάνοιχτα,
Οι φυσιωμένοι αυτοί «γέροντες» είναι δύσκολο να συναισθανθούν την πλάνη τους και να ταπεινωθούν. Η φιλοδοξία τους είναι να έχουν πνευματικά τέκνα, πειθαρχικά, άβουλα και να συνεργούν στο όποιο έργο τους, είτε μοναστηριακό είναι αυτό είτε ενοριακό. οι άνθρωποι πού συνήθως τους ακολουθούν δεν είναι σε θέση να αποκαλύψουν την υποκρισία τους. Έχουν περιορισμένη πληροφόρηση, δεν κάνουν πολλές σκέψεις και σύρονται από τον αλάθητο «γέροντά» τους, κάνοντας υπακοή και συγχρόνως διατηρούν όλες τις κοσμικές και αμαρτωλές τους συνήθειες. Επικαλούνται συχνά τον «γέροντά» τους. όταν συνομιλούν με άλλους αδελφούς στην προσπάθεια τους να τους πείσουν ότι οι όποιες δικές τους αποφάσεις για μικρά και μεγάλα θέματα της προσωπικής τους ζωής και όχι μόνο, είναι ορθές και κανένας δεν μπορεί να τις αμφισβητήσει ή να τις κρίνει αρνητικά, αφού έχουν την ευλογία του «γέροντά» τους. Προφανώς πρόκειται για αρρωστημένη ευσέβεια, ή όποια πρέπει να καταπολεμείται από τους πνευματικούς. Κάποτε πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι άλλο είναι ή αφέλεια και άλλο η ταπείνωση και ή ευσέβεια. Κινδυνεύουμε μερικές φορές να δώσουμε αρμοδιότητες σε πονηρούς και αφελείς ανθρώπους και να θεωρήσουμε ότι πνευματική ζωή είναι αυτό πού με ου κατ’ επίγνωσιν ζήλο μάς προτείνουν! Αλίμονο! Βέβαια, στην Εκκλησία χωράνε όλοι. Δεν πρέπει όμως να δίνουμε καθοδηγητικό ρόλο στους αδύναμους και πλανεμένους.
Οι αληθινοί Γέροντες είναι λίγοι και κρυμμένοι. Δεν θορυβούν και αποφεύγουν την προβολή. Βοηθούν πνευματικά τους ανθρώπους, με τρόπο απλό. χωρίς να τους δεσμεύουν και να τους εξαναγκάζουν. Προσπαθούν να τους βάλουν την καλή ανησυχία προκειμένου μόνοι τους να ερευνήσουν περισσότερο το λόγο του Θεού και να γευθούν τη γλυκύτητα της πνευματικής ζωής. απαρνούμενοι το κοσμικό φρόνιμα και τις περιττές μέριμνες, πού οδηγούν στη ραθυμία. Αυτοί οι Γέροντες πρέπει να αποτελούν το παράδειγμα όλων των κληρικών. Δεν είναι εύκολη υπόθεση. Προϋποθέτει καθαρότητα βίου. απλότητα, ταπείνωση και αγνότητα στις προθέσεις.» 
=
«Υπήρξαν όμως και ψευδοπροφήται μεταξύ του λαού, καθώς και μεταξύ σας θέλουσιν είσθαι ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες θέλουσι παρεισάξει αιρέσεις απωλείας, αρνούμενοι και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην, επισύροντες εις εαυτούς ταχείαν απώλειαν»
(2 Πέτρου 2:1) 



ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΔΙΑΔΙΔΕΤΕ ΤΟ
"ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΑ" 


ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
 Αν και δεν δημοσιεύουμε σχόλια,
λαβαίνουμε υπόψη μας ό,τι και αν μας στείλετε στη διεύθυνση:
neakaipalaia@gmail.com
=
Σ Η Μ Α Ν Τ Ι Κ Η   Σ Η Μ Ε Ι Ω Σ Η :
Η αναδημοσίευση ύλης από το "ΝΕΑΚΑΙΠΑΛΑΙΑ" σε άλλα ιστολόγια, έντυπα κ.λπ., είναι απολύτως ελεύθερη εφόσον δεν αλλοιώνεται και αναφέρεται η πηγή της.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι εμείς συμφωνούμε ή εγκρίνουμε όλες τις δικές τους απόψεις.



Σταυρός! Ποιος σταυρός;


Σταυρός! Ποιος σταυρός;
.
.
Ωραία γράφει, ως συνήθως ο αρχιμ. Δανιήλ Αεράκης στο περιοδικό "Ιωάννης ο Βαπτιστής", όμως, όπως κι εμείς πολλές φορές, λάθος κάνει στην παρούσα εξύμνηση του "σταυρού"... 
Από τα Ευαγγέλια γνωρίζουμε πως ΤΡΕΙΣ ήταν οι σταυροί που στήθηκαν στο Γολγοθά... 

  • Ξύλινοι ήταν και οι τρεις... 
  • Σταυροί μαρτυρίου ήταν και οι τρεις... 
  • Και των τριών σταυρών οι κατάδικοι πέθαναν...

Αλλά μόνο στον ένα σταυρό έγινε ΘΥΣΙΑ ΛΥΤΡΩΤΙΚΗ... 
=

Εκείνο που έκανε αυτόν τον ΣΤΑΥΡΟ να διαφέρει 
  • δεν ήταν το σχήμα τους... (όπως συνήθως με διαφορετικό σχήμα ζωγραφίζουν τους σταυρούς των ληστών κάποιοι αγιογράφοι)...  
  • δεν ήταν το ξύλο τους... 
  • δεν ήταν η αποτελεσματικότητά τους ως όργανα θανάτου... 
  • δεν ήταν ότι ένας δήθεν διασώθηκε, επειδή και οι τρεις χάθηκαν και ας λένε παραμύθια οι παπάδες για να εμπορεύονται "τιμιόξυλα" με το αζημίωτο...
=

Εκείνο που έκανε τον ΑΛΗΘΙΝΟ ΣΤΑΥΡΟ να διαφέρει ήταν: 
1. Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, που θυσιάστηκε επάνω του. 
2. Το ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, με το οποίο εξαγοράστηκαν και καθαρίστηκαν οι αμαρτίες μας. 
3. Το ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ μέσω του οποίου αγιάζεται και η δική μας καθημερινή ζωή. 
Ακόμη και αν είχε διασωθεί ως σήμερα ο ΙΔΙΟΣ Ο ΞΥΛΙΝΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ επάνω στον οποίο καρφώθηκε ο Κύριος [που ευτυχώς δεν έχει διασωθεί]καμία ουσιαστική αξία δεν θα είχε για τους Χριστιανούς, εκτός ίσως σαν ένα ιστορικό κειμήλιο και τίποτε παραπάνω... 
Ο απόστολος Παύλος γνώριζε και δίδασκε αυτή την αλήθεια, που τόσο εύκολα και άστοχα καταπάτησαν οι "δήθεν αποστολικοί διάδοχοι"...  
«Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι’ ου εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ κόσμω» 
(Γαλάτας 6:14)  


ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΔΙΑΔΙΔΕΤΕ ΤΟ
"ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΑ" 


ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
 Αν και δεν δημοσιεύουμε σχόλια,
λαβαίνουμε υπόψη μας ό,τι και αν μας στείλετε στη διεύθυνση:
neakaipalaia@gmail.com
=
Σ Η Μ Α Ν Τ Ι Κ Η   Σ Η Μ Ε Ι Ω Σ Η :
Η αναδημοσίευση ύλης από το "ΝΕΑΚΑΙΠΑΛΑΙΑ" σε άλλα ιστολόγια, έντυπα κ.λπ., είναι απολύτως ελεύθερη εφόσον δεν αλλοιώνεται και αναφέρεται η πηγή της.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι εμείς συμφωνούμε ή εγκρίνουμε όλες τις δικές τους απόψεις.