3.6.14

Ομοφυλοφιλία και Ορθόδοξη Πνευματική...

Ομοφυλοφιλία και Ορθόδοξη Πνευματική...
.
.

 Ομοφυλοφιλία και Ορθόδοξη Πνευματική 
Από ένα κείμενο που προσφάτως κυκλοφορεί στο διαδίκτυο (www. diakonima.gr κ.λπ.), και αποδίδεται στον Μητροπολίτη Λεμεσού κ. Αθανάσιο, επιλέξαμε κάποια ενδιαφέροντα σημεία.
Με έντονα γράμματα κάποιες δικές μας παρατηρήσεις.
=============================
 Ποια είναι η στάση της Εκκλησίας απέναντι στην ομοφυλοφιλία και τον ομοφυλόφιλο; Κατ’ αρχάς, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Ο ομοφυλόφιλος άνθρωπος είναι απόλυτα αποδεκτός από την Ορθόδοξη Εκκλησία, όσο και κάθε άλλος άνθρωπος.
Όμως από την ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ είναι αποδεκτός κάθε άνθρωπος ΜΟΝΟ ΕΦΟΣΟΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΤΕΘΕΙΜΕΝΟΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ.
Δεν υπάρχει άνθρωπος, που κάποια ιδιότητά του ή προτίμηση ή πράξη του να κάνει την Εκκλησία να τον απορρίψει· υπάρχουν μόνο άνθρωποι που οι ίδιοι έχουν απορρίψει την Εκκλησία και πορεύονται προς το Θεό απ’ το δρόμο που νομίζουν αυτοί, ο οποίος όμως συνήθως είναι λάθος δρόμος.
Οι άνθρωποι που απορρίπτουν την ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ δεν μπορούν να πορεύονται προς τον Θεό. Χαμένοι είναι, ακόμη και αν είναι οι «καλύτεροι» άνθρωποι του κόσμου.
Αν ένας δολοφόνος είναι αποδεκτός από την Εκκλησία, γιατί δεν είναι ένας ομοφυλόφιλος;
Κανένας δολοφόνος δεν είναι αποδεκτός από την ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ εφόσον εξακολουθεί να είναι δολοφόνος.
Αν εγώ, με τη χλιαρή και συχνά υποκριτική πίστη και αγάπη, είμαι αποδεκτός από την Εκκλησία, γιατί δεν είναι ένας ομοφυλόφιλος;
Αν έτσι είναι ο άνθρωπος, χωρίς να προσπαθεί να βελτιώσει τον εαυτό του, δεν είναι αποδεκτός από την ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.
Εκείνος μάλιστα μπορεί να έχει πολύ πιο θερμή πίστη και αγάπη από τη δική μου.
Καμιά ρατσιστική διάθεση δεν υπάρχει στην Εκκλησία απέναντι σε κανένα άνθρωπο ή ομάδα ανθρώπων. Ρατσιστές γίνονται οι άνθρωποι που δεν έχουν καταλάβει καθόλου τι είναι ο ορθόδοξος χριστιανισμός ή που δε μπορούν να κάνουν έστω ένα βήμα για ν’ απομακρυνθούν από τις φοβίες και τα πάθη τους.
Εδώ ο ιεράρχης βάζει το μίνιμουμ για αποδοχή από την ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ: Να κάνουν έστω και ένα βήμα για ν’ απομακρυνθούν από τα πάθη τους.
Κι αυτούς ακόμη τους ανθρώπους [τους ρατσιστές], η Εκκλησία τους αποδέχεται, γιατί η Εκκλησία υπάρχει για να θεραπεύει τον κόσμο από τα πάθη και τις φοβίες (με τη βοήθεια του Ιατρού Ιησού Χριστού φυσικά), όχι για να κρίνει τους ανθρώπους.
Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ δεν κρίνει τους ανθρώπους εφόσον υπάρχει ελπίδα μετάνοιας, όμως δεν τους αποδέχεται στο σώμα της.
Από την άλλη, η ομοφυλοφιλία δε μπορεί να γίνει αποδεκτή από την Εκκλησία ως σωστός δρόμος που οδηγεί τον άνθρωπο στο Θεό.
Στο σημείο αυτό ο ιεράρχης μιλάει σωστά. Η ΟΜΟΦΥΛΟΜΑΝΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΠΟΔΕΚΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.
Ακριβώς από αγάπη προς τον ομοφυλόφιλο και ανησυχία για τη σωτηρία του στην αιωνιότητα, η Εκκλησία δε μπορεί να αποκρύψει ότι ο γάμος άντρα και γυναίκας είναι ένας δρόμος που οδηγεί στο Θεό, ενώ η ομοφυλοφιλία δεν είναι τέτοιος δρόμος.
Εδώ τα μπερδεύει πάλι. Ο γάμος άντρα και γυναίκας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ που οδηγεί στον Θεό. Είναι δρόμος που ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ στον άνθρωπο για την επίγεια ζωή. Όμως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ΕΝΩ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΓΑΜΟ ΠΟΤΕ, επίσης θα οδηγηθούν στον Θεό μέσω της ΧΑΡΗΣ Του.
Στη ζωή μας τις πιο πολλές φορές διαπράττουμε αμαρτίες, υπακούοντας στα πάθη μας κι όχι στο Θεό – η Εκκλησία όμως, ακριβώς επειδή νοιάζεται για μας, δεν πρέπει να μας ξεγελάσει λέγοντάς μας ότι είναι εντάξει να κάνουμε ό,τι μας υπαγορεύουν τα πάθη μας (για τους μη ορθόδοξους χριστιανούς που ίσως διαβάσουν αυτό το κείμενο, εξηγούμε απλά ότι «πάθη» ονομάζονται οι σωματικές και ψυχικές εξαρτήσεις που παρεμποδίζουν τον άνθρωπο από την ενότητά του με το Θεό, στρέφοντάς τον προς άλλες κατευθύνσεις· ολόκληρη η ηθική και ασκητική προσπάθεια του χριστιανού αποσκοπεί στην κάθαρση της καρδιάς του από τα πάθη). Έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Απλά, δεν οδηγούν όλοι οι δρόμοι στο Θεό.
Εφόσον οι δρόμοι μας δεν οδηγούν στον Θεό, άρα δεν μας οδηγούν και στην ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.
Αυτό δεν είπε κι ο απόστολος Παύλος (Α ́ Κορινθ. 6, 12); Αν μιλάμε με έναν άθεο, δεν έχει νόημα ν’ αναφερθούμε σε Θεό, αμαρτία και σωτηρία. Εκείνος τοποθετεί υποκειμενικά, όπου ο ίδιος θέλει, το όριο ανάμεσα στο «καλό» και το «κακό» και το κρίνει με τα δικά του κριτήρια.
Αν όμως συζητάμε με χριστιανούς, και μάλιστα της αρχαίας παράδοσης, της Ορθοδοξίας, πρέπει με αγάπη να μοιραστούμε μαζί τους τα παρακάτω: Ο Χριστός, στα καταγεγραμμένα λόγια Του, δεν καταδικάζει ρητά την ομοφυλοφιλία, όμως ούτε για την πολυγαμία ή την αιμομιξία κάνει κάτι τέτοιο.
Ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο για να ΕΠΑΝΑΛΑΒΕΙ τον Νόμο που έδωσε άπαξ ο Θεός. Ο Κύριος ήρθε ΠΛΗΡΩΣΑΙ (να συμπληρώσει και να εκπληρώσει) τον Νόμο. Συνεπώς είναι ανοησία να λέει κανείς ότι ο Χριστός δεν μίλησε για την ομοφυλομανία. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται... λέει ο κανόνας της λογικής.
Είναι σαφές στα λόγια του Χριστού ότι, όποτε μιλάει για γάμο, αναφέρεται σε ζεύγος άντρα και γυναίκας (π.χ. Ματθ. 19, 3-12). Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού ο Θεός δημιούργησε ως πρωταρχικό ζεύγος έναν άντρα και μια γυναίκα (Ματθ. 19, 4-5)· σ’ αυτούς έδωσε την ευλογία του γάμου και δεν υπάρχει άλλος γάμος.
Οι ορθόδοξοι χριστιανοί όμως βασιζόμαστε όχι μόνο σ’ αυτά που είπε ο Χριστός, αλλά και σ’ αυτά που είπε το Άγιο Πνεύμα μέσω των μαθητών του Χριστού και των αγίων Πατέρων και διδασκάλων του χριστιανικού αγώνα σε όλες τις εποχές.
Ευτυχώς που εδώ ο ιεράρχης θυμάται τον Παύλο και άλλους που έγραψαν ΣΑΦΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΩΣ ενάντια στην ΟΜΟΦΥΛΟΜΑΝΙΑ. Με αυτό το δεδομένο, ο ιεράρχης επιστρέφει σε καλό δρόμο.
Ο απόστολος Παύλος ήταν ένας απ’ αυτούς, τα λόγια του είναι για μας ιερές γραφές, και ο άγιος αυτός άνδρας γράφει πως η ομοφυλοφιλία είναι συνέπεια της διαστροφής που υπέστη το ανθρώπινο γένος με το προπατορικό αμάρτημα· προέρχεται από την απομάκρυνση της θείας χάρης απ’ την καρδιά του ανθρώπου, αφού οι άνθρωποι την έχει διώξει ξεμακραίνοντας από το Θεό (Ρωμ. 1, 27, και γενικώς 1, 18-32).
Βεβαίως, και για τους ανθρώπους που ακόμα ταλαντεύονται στην πίστη τους, το γεγονός ότι «είπε κάτι ο Θεός» ως προς το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας, ίσως θα μπορούσαν να το αναγνωρίζουν και μέσα από το έργο της φύσης.
Συχνά μιλάμε για τη σοφία της φύσης. Το ακούμε ακόμη και από άθεους ή αγνωστικιστές αυτό.
Στα πλαίσια μιας τέτοιας σκέψης θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε την καταλυτική μαρτυρία της ανατομίας. Ως βιολογικά όντα οφείλουμε τίμια να αναγνωρίσουμε την μορφολογία των γεννητικών μας οργάνων. Η θέση και η μορφή των ανδρικών γεννητικών οργάνων, και η αντίστοιχη θέση και μορφή των γεννητικών οργάνων της γυναίκας, μπορούν να μας βεβαιώσουν ως προς την επιλογή της ετεροφυλοφιλίας.
Στην συνέχεια ο ιεράρχης πέφτει στην παγίδα της παιδοποιίας, αλλά αυτό ανήκει σε άλλο θέμα.
Για παράδειγμα, αν κάποιος το θέλει και έτσι ευχαριστιέται, μπορεί να περπατά στον δρόμο με τα χέρια και όχι με τα πόδια. Τότε όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε ότι η ανατομική μαρτυρία υποδεικνύει ότι πρόκειται για παρέκκλιση, με την οποία δεν είμαστε αναγκασμένοι να συμφωνήσουμε. Η μαρτυρία της ζωής μας υποδεικνύει ότι περπατάμε με τα πόδια και όχι με τα χέρια. Αντίστοιχα ισχύουν και για την επιλογή της ομοφυλοφιλίας.
Εδώ σωστή η παραβολή της ομοφυλομανίας με την αναπηρία.
Αν πάλι τίθεται ζήτημα λειτουργικότητας, με την έννοια ότι ο ομοφυλόφιλος βλέπει ότι τα γεννητικά του όργανά του δεν είναι λειτουργικά με τον τρόπο που μαρτυρά ο κανόνας στη φύση, τότε θα μπορούσαμε με τιμιότητα να αποδεχτούμε ότι υπάρχει ζήτημα οργανικής διαταραχής όπου το σώμα ασθενεί σε κάτι. Ίσως να πρόκειται για εκ γενετής διαταραχή, όμως, όπως στην περίπτωση που κάποιος ζει χωρίς χέρια ή πόδια, οφείλουμε να αποδεχτούμε την καταλυτική μαρτυρία της ανατομίας γύρω μας.
Ασφαλώς, η εξέταση του έργου της φύσης, για τον πιστό άνθρωπο παραμένει πάντα επικουρική για την πίστη του. Μια ολόκληρη κοινωνία, όπου η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν έχει μπει σε θεραπευτικό δρόμο προς το Θεό, μπορεί να καλλιεργήσει την ομοφυλοφιλία στα νέα μέλη της που δεν ευθύνονται, φυσικά, γι’ αυτό, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι όλα εντάξει.
Ιστορικά, έχουν υπάρξει και υπάρχουν ακόμη πάρα πολλές κοινωνίες που το θρησκευτικό και αξιακό τους σύστημα απομακρύνει τους ανθρώπους από το Θεό και τη σωτηρία, όπως τα δίδαξε ο Χριστός και τα γνώρισαν οι άγιοι όλων των εποχών στην ενότητά τους με το Θεό εν Χριστώ.
Για την ακρίβεια, κάθε κοινωνία έχει ανάγκη να κεντριστεί στην ήμερη ελιά, τον Ιησού Χριστό, για να θεραπευτεί το θρησκευτικό και αξιακό της σύστημα από τα στοιχεία που της φόρτωσε η πτωτική κατάσταση του ανθρώπου. Το ίδιο και κάθε άνθρωπος, ακόμη και ο ορθόδοξος χριστιανός. Αλλιώς στην καρδιά των ανθρώπων κυριαρχούν τα πάθη και αποδιώχνεται η θεία χάρη.
Εδώ ο ιεράρχης παραδέχεται πως το να είσαι «ορθόδοξος χριστιανός» –όπως βέβαια ισχύει και με όλα τα υπόλοιπα δόγματα– δεν συνεπάγεται (Α) ότι είσαι όντως χριστιανος, και (Β) ότι είσαι μέλος της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
Σε σχέση με την ομοφυλοφιλία, ίσως είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ότι αυτή ήταν η αμαρτία των Σοδόμων.
Επειδή η ομοφυλοφιλία, κατά την ορθόδοξη πνευματική κληρονομιά, όπως εκφράζεται στην Καινή Διαθήκη (Παύλος) και στη διδασκαλία των αγίων, συνιστά πάθος, ο άνθρωπος που άρχισε τη ζωή του ως ομοφυλόφιλος ή στράφηκε στην ομοφυλοφιλία κάποια στιγμή, όταν προοδεύει στην αγιότητα καθαρίζοντας την καρδιά του από τα πάθη, παύει να είναι ομοφυλόφιλος.
Η λυτρωτική και θεραπευτική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος ενεργεί επάνω στον άνθρωπο που ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ, (=ΜΕΤΑΝΝΟΕΙ).
Δεν έχουμε ομοφυλόφιλους αγίους. Αν υπήρχαν άγιοι ομοφυλόφιλοι που αγίασαν μέσω της ομοφυλοφιλίας (όπως οι έγγαμοι άγιοι αγιάζονται μέσω του γάμου), οι άγιοι Πατέρες δε θα το έκρυβαν, ούτε θα θεωρούσαν –μαζί με τον απόστολο Παύλο– την ομοφυλοφιλία πάθος που χωρίζει τον άνθρωπο από το Θεό, γιατί η Εκκλησία δεν ενδιαφέρεται να συντηρήσει τον κοινωνικό ηθικισμό, αλλά αντίθετα γκρεμίζει τα ηθικά στερεότυπα (ταμπού) για να θεραπεύσει τον άνθρωπο.
Και εδώ επαναλαμβάνεται το λάθος ότι ο άνθρωπος μπορεί να «αγιάζεται μέσω του γάμου». Κανείς δεν αγιάζεται μέσω του α ή β έργου ή συνθήκης. Ο άνθρωπος αγιάζεται μέσω της χάρης του Θεού και του έργου του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του.

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΜΑΝΙΑ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΛΛΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΤΟΜΙΚΕΣ/ΒΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΑΡΕΚΛΙΣΕΙΣ
Ασφαλώς έχουμε αγίους που υπήρξαν κάποτε ομοφυλόφιλοι (όπως και αγίους που υπήρξαν πόρνοι, έκφυλοι ή δέσμιοι διαφόρων άλλων παθών, μη σαρκικών), αλλά ανέλαβαν τιτάνιο αγώνα ενάντια στα πάθη τους και με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος τα νίκησαν, γι’ αυτό και είναι άγιοι.
Συχνά, επηρεασμένοι από μια βιαστική ανθρωπιστική ηθική, θεωρούμε αμαρτία μόνο κάτι που στρέφεται ενάντια στους ανθρώπους· όμως οι άγιοι Πατέρες δε διδάσκουν αυτό· αμαρτία είναι κάτι που με δεσμεύει και εμποδίζει τη θεία χάρη να με μεταμορφώσει σε αυτό που θέλει ο Θεός για μένα (σε άγιο).
Αμαρτωλός δεν είναι ο «κακός» άνθρωπος, αλλά ο παγιδευμένος και ανελεύθερος άνθρωπος. Ο «κακός» ή ο άπληστος, ο εγωιστής κ.τ.λ. είναι απλά ένας τέτοιος παγιδευμένος και ανελεύθερος αδελφός μας.
Έτσι ο χριστιανός είναι καλεσμένος να αναλάβει αγώνα ενάντια στα πάθη του και, όπως η λαγνεία, η σκληρότητα, η απληστία, ο εγωισμός κ.λπ., αλλά και ο αλκοολισμός, ο τζόγος κ.π.ά. (και ο σαδισμός, ο μαζοχισμός, η κτηνοβασία, η νεκροφιλία κ.λπ. – για ν’ αναφερθούμε σε πάθη σχετικά με το σεξ).
Αν η ομοφυλοφιλία προέρχεται από βιολογικές αιτίες και δε γεννιέται από την κοινωνία είναι συζητήσιμο. Ακόμη κι αν συμβαίνει αυτό όμως, δεν μετατρέπεται σε μια μη εμπαθή κατάσταση. Κάποιος μπορεί να είναι βίαιος από βιολογική αιτία (π.χ. επειδή το σώμα του παράγει περισσότερη αδρεναλίνη), αλλά αυτό δε σημαίνει πως γι’ αυτόν «είναι εντάξει» η επιθετικότητά του και πως δεν πρέπει ν’ αγωνιστεί για να θεραπευτεί από το πάθος του.
Ένας ομοφυλόφιλος μπορεί να σωθεί, παραμένοντας ομοφυλόφιλος; Δε μπορούμε, ούτε και είναι δουλειά μας, να κρίνουμε ποιος θα σωθεί και ποιος όχι, πράγμα που είναι δουλειά του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. […]  Όλοι ελπίζουμε στη σωτηρία μας, αν και η συντριπτική πλειοψηφία των χριστιανών είμαστε ακόμη δέσμιοι σε κάποια πάθη, όπως αυτά που κατονομάσαμε πριν (την απληστία, το θυμό, τη λαγνεία κ.τ.λ.).
Ελπίζουμε να σωθούμε όχι λόγω της «αρετής» μας, αλλά λόγω της αγάπης και του ελέους του Θεού, το οποίο αποζητάμε κάθε μέρα στις προσευχές μας, μετανοώντας και αγωνιζόμενοι με τη βοήθειά Του ενάντια στα πάθη μας.
Αν όμως, αντί γι’ αυτό, προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους (και τον εαυτό μας) ότι τα πάθη μας «είναι εντάξει» και δεν αποτελούν αμαρτωλά πάθη, τότε μάλλον είμαστε υποκριτές και η σωτηρία μας κινδυνεύει ακόμη περισσότερο.
Η παγίδα αυτή είναι καλοστημένη μπροστά στον καθένα, πολλοί έχουμε πέσει μέσα περισσότερες από μια φορές κι αυτό προκαλεί πρόσθετα εμπόδια στην ηθική και πνευματική μας καλλιέργεια. Διευκρινίζουμε ότι όλοι έχουμε ανάγκη από μετάνοια, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους· ο καθένας έχει να αντιμετωπίσει τα δικά του πάθη, όχι να τ’ αποδεχτεί, αλλά να τα πολεμήσει σκληρά.
Ένας ετεροφυλόφιλος ενδεχομένως έχει να αντιμετωπίσει πολλά πάθη που σχετίζονται με το σεξ – και ο γάμος δε μπορεί πάντα να τον θεραπεύσει, γιατί μπορεί να αισθάνεται την ανάγκη της μοιχείας, ή ακόμη και συνεύρεσης με πολλούς ερωτικούς συντρόφους ή της παιδεραστίας, της αιμομιξίας, της κτηνοβασίας και άλλα πολλά, που «αισχρόν εστί και λέγειν» (Εφεσίους 5, 12). Όλα αυτά τα πάθη δεν είναι «εντάξει» και ο ετεροφυλόφιλος δεν είναι οπωσδήποτε πιο ενάρετος ή πιο κοντά στο Θεό από τον ομοφυλόφιλο. Και οι δύο μπορούν να σωθούν λόγω της αγάπης του Χριστού, με τον αγώνα που θα δώσουν με τη βοήθεια της θείας χάριτος.

=================


Όταν θυσιάζουμε τα παιδιά μας...

Όταν θυσιάζουμε τα παιδιά μας...
.
.
«Επώλησαν εαυτούς εις το να πράττωσι το κακόν»  

Στο Β΄ Βασ. 17:17 διαβάζουμε για τους Εβραίους:
«Και διεβίβαζον τους υιούς αυτών και τας θυγατέρας αυτών διά του πυρός, και μετεχειρίζοντο μαντείας και οιωνισμούς, και επώλησαν εαυτούς εις το να πράττωσι πονηρά ενώπιον του Κυρίου, διά να παροργίζωσιν αυτόν».

Βλέποντας τα πράγματα από τη χρονική μας απόσταση, αναρωτιόμαστε: Είναι ποτέ δυνατόν κάποιος γονιός να κάνει κάτι παρόμοιο με τα δικά του παιδιά;

Ενώ όμως η αυθόρμητη απάντηση είναι ΟΧΙ, μια πιο προσεκτική απάντηση θα έπρεπε να είναι ΝΑΙ!
Θα μπορούσε να γίνει αυτό και πώς;

  • Κάθε φορά που μεταδίδεις στο παιδί σου ενδιαφέρον για το χρήμα, αυτό δεν είναι σαν να το θυσιάζεις στον Μαμωνά.
  • Κάθε φορά που το στέλνεις στο επαγγελματικό μπαλέτο για να γίνει μια καλή μπαλαρίνα, τι άλλο κάνεις παρά το ετοιμάζεις για να ανταγωνιστεί για εκείνο που κάποιοι το λένε «επιτυχία» και άλλοι ανταγωνισμό για προβολή και διασημότητα;
  • Κάθε φορά που πας το παιδί σου στην «ακαδημία» ποδόσφαιρου, για να μάθει πως να κλωτσάει και να κάνει ντρίπλες, τι άλλο κάνεις παρά να το ετοιμάζεις για τις βρομιές της "παράγκας" και της πουλημένης διαιτησίας;
  • Και όταν στέλνεις το παιδί σου στις λεγόμενες πολεμικές «τέχνες» και τις στρατιωτικές σχολές, πως μετά –σε μια κακή ώρα–, θα μπορείς να προσεύχεσαι: "Κύριε προστάτευσε το δικό μου παιδί και ας σκοτωθεί το παιδί της άλλης μάνας";
Ο κατάλογος θα μπορούσε να εμπλουτιστεί με πολλά ακόμη παραδείγματα,  και σίγουρα όλοι θα βρίσκαμε κάπου τον εαυτό μας, ώστε για να μην κρίνουμε τους άλλους, την ώρα που κι εμείς κάνουμε παρόμοια πράγματα σε άλλους τομείς. 


Όμως είναι ανάγκη να καταλάβουμε και να παραδεχτούμε ότι πριν από κάθε τέτοια θυσία των παιδιών μας, εμείς ήδη το έχουμε διδάξει να αγαπάει και να λατρεύει αυτούς τους δήθεν θεούς επειδή βέβαια δεν θα παρέδιδε ποτέ κάνεις το παιδί του σε κάτι που ο ίδιος δεν αγαπάει και θαυμάζει.


Μία μητέρα που απεχθάνεται τα χαρτιά, πώς θα πρότεινε πότε στην κόρη της να γίνει χαρτορίχτρα;
 

Ακραίο το παράδειγμα, όμως επίτηδες διαλεγμένο για να σοκάρει. 
Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα.

=================


Η Αγάπη του Θεού...

Η Αγάπη του Θεού...
.
.

_Τα ψεύτικα "ευαγγέλια" της εποχής μας, μιλούν για μια αγάπη "χωρίς όρια και όρους" (without conditions), μια αγάπη που προσφέρεται "χωρίς προϋποθέσεις"... 
Όμως τίποτε δεν είναι ψευδέστερο από αυτό... 
 ---------------------------------- 
_Η αγάπη του Θεού προσφέρεται στους ανθρώπους με 2 όρους-προϋποθέσεις: 
1. Την πληρωμή της ποινής της αμαρτίας. 
Αυτό το έκανε για εμάς ο Χριστός.  
2. Την αναγνώριση και εγκατάλειψη της αμαρτίας μας. 
Αυτό μπορούμε να το κάνουμε μόνον εμείς.   
_Κανένας άλλος δεν μπορεί να μεσολαβήσει για λογαριασμό μας. 
 ---------------------------------- 
Το πρώτο δείγμα ότι λάβαμε την αγάπη του Θεού ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ... 
Όλα τα άλλα είναι "ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ" που οδηγούν τον άνθρωπο στην ΑΙΩΝΙΑ ΑΠΩΛΕΙΑ.
=================

Το ιστολόγιο    « Ν Ε Α   Κ Α Ι   Π Α Λ Α Ι Α » 

και η σελίδα   « Τ Υ Χ Ι Κ Ο Σ »   στο Facebook
     
είναι αδελφές παρουσίες του ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ   « Τ Υ Χ Ι Κ Ο Σ »

Υπόψη ότι οι σελίδες αυτές έχουν  ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ   


Αν και δεν δημοσιεύουμε σχόλια,
λαβαίνουμε υπόψη μας ό,τι και αν μας στείλετε στη διεύθυνση:
neakaipalaia@gmail.com

Σ Η Μ Α Ν Τ Ι Κ Η   Σ Η Μ Ε Ι Ω Σ Η :
Η αναδημοσίευση ύλης από τις σελίδες μας σε άλλα ιστολόγια, έντυπα κ.λπ., είναι απολύτως ελεύθερη εφόσον δεν αλλοιώνεται και αναφέρεται η πηγή της.

Αυτό όμως δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι συμφωνούμε ή εγκρίνουμε τις απόψεις των άλλων.