Όταν περιφρονείται ο λόγος του Θεού...
ΠΗΓΗ:
http://www.facebook.com/notes/theodosis-paschalidis/%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1/10151134227414375
__
==
__Η κατάφωρη παραβίαση της απλότητας της λειτουργίας της Εκκλησίας όπως περιγράφεται στην Καινή Διαθήκη από την πλειονότητα των Ευαγγελικών και Πεντηκοστιανών εκκλησιών είναι προφανής και οι πικροί καρποί της φανεροί.__Το εξομολογητικό κείμενο που αναδημοσιεύουμε παρακάτω, λέει πολλά και υπονοεί ακόμη περισσότερα.__________________________
__Ατυχώς δεν έχουμε λόγους για να ελπίζουμε καλυτέρευση των πραγμάτων, επειδή οι αρμόδιοι δεν ενδιαφέρονται να υποχωρήσουν στη θεία βουλή....
Το βάρος του ενός - γιατί οι ποιμένες αγκομαχούν στην διακονία
Οι ποιμένες βρίσκονται υπό μεγάλη πίεση
Στις περισσότερες εκκλησίες σήμερα, προσλαμβάνουμε ένα άτομο (ή μια μικρή ομάδα) για να κάνει την δουλειά των πολλών. Η Βίβλος μας διδάσκει ότι ο Θεός "έδωσε άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτες, άλλους δε ευαγγελιστές, άλλους δε ποιμένες και δασκάλους" Και όμως, εμείς τοποθετούμε τους ποιμένες να είναι όλα αυτά ταυτόχρονα - να ηγούνται, να διακονούν, να εμπνέουν, να προκαλούν και να διδάσκουν - όλα την ίδια στιγμή!____________
Η Βίβλος διδάσκει ξεκάθαρα ότι ο Θεός έχει δώσει στον κάθε ένα μας χάρη για την οικοδομή της εκκλησίας. Υπάρχουν τουλάχιστον πέντε πολύ διαφορετικοί διακονικοί ρόλοι τους οποίους ο Θεός έδωσε μέσα στην εκκλησία, σύμφωνα με την Εφεσίους 4 - απόστολοι, προφήτες, ευαγγελιστές, ποιμένες και διδάσκαλοι. Το πρόβλημα είναι ότι, οι εκκλησίες προσπαθούν να βρουν τον ένα άντρα (ή γυναίκα) ο οποίος ταιριάζει σε όλες αυτές τις κατηγορίες ταυτόχρονα. Αυτό δεν ήταν ποτέ το σχέδιο του Θεού για την εκκλησία. Η εκκλησία έχει ήδη όλα όσα χρειάζεται. Δεν είναι δυνατό να δώσουμε εργολαβία το έργο της συνδυασμένης εκκλησίας σε ένα άτομο, ανεξάρτητα από το πόσο ταλαντούχο μπορεί να είναι.
Ένα άτομο (ο ποιμένας) είναι συμβολικά υπεύθυνος για την πνευματική ανάπτυξη των πολλών. Ένα άτομο είναι υπεύθυνο για την πνευματική υγεία μιας ολόκληρης κοινότητας. Ένα άτομο στέκεται μπροστά σε πολλά, υπεύθυνο να διδάξει, να ηγηθεί και να τους εμπνεύσει, ένα επί πληρωμή μοντέλο προς μίμηση υπό πίεση να διατηρήσει μια εντύπωση ότι "όλα είναι υπό έλεγχο". Αυτό είναι ένα βαρύ φορτίο για ένα άτομο να σηκώσει.
Η εκκλησία σε σειρές καθισμάτων έχει γίνει το βάρος του ενός, αντί της συνδυασμένης δύναμης των πολλών. Ένα άτομο στέκεται μπροστά, λαμβάνοντας συμβολικά την ευθύνη για την πνευματική ανάπτυξη και υγεία ολόκληρης της εκκλησίας, ενώ η υπόλοιπη εκκλησία κάθεται σιωπηλά σε σειρές, τα πνευματικά τους χαρίσματα αναξιοποίητα, τα "πνευματικά" τους χέρια δεμένα πίσω από τις πλάτες τους. Άνθρωποι οι οποίοι δεν μπορούν να συνεισφέρουν ή να ανταποκριθούν, θα κλείσουν τον διακόπτη και θα γίνουν απαθείς. Θα χάσουν πεποίθηση στον εαυτό τους και ούτε καν θα μπουν στον κόπο να προσπαθήσουν. Θα αρχίσουν να πιστεύουν ότι δεν έχουν τίποτα αξιόλογο να συνεισφέρουν. Ποτέ δεν θα ενδυναμωθούν να ανακαλύψουν το πνευματικό τους χάρισμα ή να το χρησιμοποιήσουν για την οικοδομή της εκκλησίας.
Αυτή η ανισορροπία είναι κακή για τον λαό του Θεού. Είναι κακή και για τους ποιμένες επίσης. Τα στατιστικά αποκαλύπτουν πόσο μη βιώσιμος είναι ο ρόλος ενός ποιμένα. Σύμφωνα με στατιστικά, το 45% των ποιμένων αναφέρουν ότι υποφέρουν από περιόδους τόσο έντονης κατάθλιψης ή "καψίματος" ώστε χρειάστηκε να σταματήσουν την δουλειά τους για ένα χρονικό διάστημα. 50% αναφέρουν ότι νιώθουν ανίκανοι να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της δουλειάς. 75% αναφέρουν ότι υποφέρουν από έντονο στρες το οποίο προκαλεί συναισθηματικά ζητήματα. 94% νιώθουν υπό πίεση να έχουν την τέλεια οικογένεια. Πάνω από 20.000 ποιμένες αποχωρούν από την διακονία κάθε χρόνο, μόνο στις ΗΠΑ, εξαιτίας "καψίματος", διενέξεων ή ηθικής αποτυχίας. Αυτό είναι σημάδι ενός πάρα πολύ στρεσογόνου μονοπατιού καριέρας.
Η υπευθυνότητα της πνευματικής αύξησης και υγείας της κοινότητας θα έπρεπε να μοιράζεται ανάμεσα στους πολλούς, όχι να την επωμίζεται ένα άτομο. Αλλά η συνάθροιση είναι αποδυναμωμένη και δεν είναι σε θέση να μοιραστεί το φορτίο. Δεν μπορούμε να τους ενεργοποιήσουμε με το να κηρύττουμε περισσότερο δυναμικά κηρύγματα. Δεν μπορούμε να τους ταρακουνήσουμε με το να δυναμώσουμε την μουσική ή να προσθέσουμε κι άλλους μουσικούς στην σκηνή. Χρειάζεται να τους δώσουμε φωνή, να τους δώσουμε αξία, να τους δώσουμε δυνατότητα αντίκτυπου. Χρειάζεται να τους ενδυναμώσουμε και να τους συμπεριλάβουμε στην διακονία του ενός προς τον άλλο. Χρειάζεται να σταματήσουμε να προσθέτουμε στο βάρος του ενός και να αντλήσουμε από την δύναμη των πολλών.
Της Kathleen Ward, Church In A Circle
Μεταφρασμένο κατόπιν αδείας από το αρχικό άρθρο
ΠΗΓΗ:
http://www.facebook.com/notes/theodosis-paschalidis/%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1/10151134227414375
__
