Να ξαναγίνουμε φτωχοί…
Δηλαδή ας προσγειωθούμε στην αλήθεια.
Να
ξαναγίνουμε φτωχοί… Όπως ήμασταν πάντα… Όπως οι ήρωες των παλιών
αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με
συνταξιούχες πόρνες. Όπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να
καθίσει ΟΛΗ η ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό
φαγητό –όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με ψωμί μοσχοβολιστό– ενώ η
γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να ’ρθει η σειρά τους … Να
ξαναγίνουμε φτωχοί όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια…. Τότε
που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά
Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε
συμπαθητικά στα παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω
απ’ τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του
μνημόσυνου.
Να
ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι
αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία… Να βρούμε ξανά τις σωστές μας
κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας… Να ξαναβρούμε τη
γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να
ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της
«γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να
ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ.
Να
ξετρελαθούμε από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά
τηλέφωνα που κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής…. Να σκάψουμε στις
αυλές –όσοι έχουν αυλές– και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για
να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία.
Να
βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του
επάρατου τρέχοντος πολιτισμού… Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που
σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια
ολόκληρου του Έθνους.
Να
προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το
βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας. […] Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα
κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως
μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις
κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες. Να απαγορευτεί διά ροπάλου το
γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη
θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και οπωροφόρα για να μην
καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο μαϊντανός, τα
κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων μας.
Να
επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βέργες κι ό,τι τέλος πάντων
απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης
ανέχειας … Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα
«τραύματα» των παιδιών. Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές θα
αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.
[…] ΠΟΤΕ κανένας Έλληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο
Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν.
Απ’ τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε.
Σταματήστε το «ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων.
Μη
φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν
παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για
τριτοκοσμικούς. Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής
σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των
λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να
φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το
ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να
αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών
μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει …
.
