Ἀναδημοσίευση ἀπὸ τὸ Περιοδικὸ «ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ»
Τεῦχος 15-16 (2013) 212-219
Δεσποτοκρατία,
ἡ ξένη καὶ ἐπίβουλος
Ἡ μετωπικὴ καὶ συνδυασμένη ἐπίθεση
τῶν καθεστωτικῶν καὶ θεσμικῶν «ἀντὶ-οἰκουμενιστῶν» κατὰ τῆς Ἀποτειχίσεως καὶ
τῶν ἀποτειχιζομένων, ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ αἱρετίζοντες ἐπισκόπους τους, ἔχει
ὅλα τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς δεσποτοκρατικῆς κληρικαλιστικῆς ἰδεολογίας, ἡ ὁποία
ἀπορρίπτει ὁ,τιδήποτε ἀμφισβητεῖ τὴν ἐξουσιοκρατικὴ αὐθεντία τοῦ
ἐπισκόπου-δεσπότη:
(α) ἀνεξαρτήτως
ἐὰν αὐτὸ συνάδει ἢ ὄχι μὲ τὴν διαχρονικὴ Διδασκαλία καὶ Πρακτικὴ ποὺ μᾶς
παρέδωσαν οἱ ἅγιοι καὶ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ
(β) ἀνεξαρτήτως
ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος-δεσπότης εὑρίσκεται ἢ ὄχι ἐκτὸς καὶ ἐναντίον αὐτῆς τῆς
παραδόσεως.
Διότι καὶ στὸν ἀντὶ-οἰκουμενιστικὸ χῶρο ἀναπαράγεται καὶ
ἀναπτύσσεται πλησίστιο καὶ θριαμβικῶς τὸ ἐξουσιολατρικὸ καὶ ἐξουσιοκρατικό,
ἀνελεύθερο καὶ ὁλοκληρωτικό, αὐταρχικὸ καὶ αὐθαίρετο καθεστὼς τῆς
δεσποτοκρατίας (καὶ συνάμα τῆς «γεροντοκρατίας» καὶ τῆς «πνευματικοκρατίας»,
ποὺ τυφλὰ τὸ ὑπηρετοῦν καὶ ἀσφυκτικὰ ἐλέγχονται ἀπὸ αὐτό). Δηλαδὴ καὶ στὸν
ἀντὶ-οἰκουμενιστικὸ χῶρο ἀναπαράγονται καὶ ἀναπτύσσονται οἱ ἑωσφορικὲς
προϋποθέσεις τῆς αἱρέσεως καὶ δὴ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!!!
Αὐτὸ τὸ καθεστὼς τῆς δεσποτοκρατίας διὰ τῆς στανικῆς,
ψυχαναγκαστικῆς καὶ ἀπροϋπόθετης, τυφλῆς καὶ διεστραμμένης, ἀπόλυτης καὶ
ἀλλοτριωτικῆς ὑπακοῆς στὸν ἐπίσκοπο, στὸν γέροντα, στὸν πνευματικὸ ―ἀνεξαρτήτως
ἐὰν αὐτοὶ εὑρίσκονται καὶ εἰς τύπον Χριστοῦ, δηλαδὴ ἐὰν ὀρθοτομοῦν τὸν λόγο τῆς
Ἀληθείας Του― ἀσκεῖ τὸν ἀπόλυτο ὁλοκληρωτισμό: τὸν πνευματικὸ καὶ ψυχικὸ καὶ
ἠθικὸ καταναγκασμό. Ἀποτέλεσμα αὐτοῦ εἶναι ἡ μετάλλαξη τοῦ πιστοῦ-μέλους τῆς
Ἐκκλησίας σὲ ὑπάκουο κι εὔκαμπτο «χριστιανούλη», ἀνδρείκελο κατάλληλο νὰ
ἐνσωματωθεῖ ψυχῇ τε καὶ σώματι στὴν «αὐλὴ» τοῦ ἐξουσιοκράτη δεσπότη καὶ στὸν
«θίασο» τοῦ καθεστωτικοῦ γέροντα-πνευματικοῦ· ὄχι ὅμως νὰ οἰκοδομηθεῖ εἰς
ὁμολογητὴ-ἀπόστολο τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ μαχητὴ-ἀγωνιστὴ τοῦ Χριστοῦ!...
Δηλαδὴ αὐτὸ τὸ δεσποτοκρατικὸ καθεστὼς ὁλοκληρώνει τὴν
ἑωσφορικὴ εἰσβολὴ τοῦ Ἀντιχρίστου ἐντὸς τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας τοῦ
Χριστοῦ, ἀκυρώνοντας τὴν ἐλευθερία τοῦ προσώπου καὶ τὸ αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου·
καὶ ἔτσι, χωρὶς ἐλευθερία καὶ αὐτεξούσιο, καθιστᾶ ἀνενεργὴ τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ,
ποὺ ὁ Δημιουργὸς καὶ Πλάστης μας ἀποτύπωσε στὰ πρόσωπά μας· μᾶς ἐμποδίζει στὸν
πνευματικὸ ἀγῶνα γιὰ νὰ κερδίσουμε τὸ «καθ’ ὁμοίωσιν», μᾶς ἀφαιρεῖ τὴν δυνατότητα
νὰ γίνουμε κατὰ χάριν θεοί. Συχνάκις δὲ ἐπιβάλλει καὶ καλλιεργεῖ ὄχι μόνον τὴν
πνευματικὴ-ψυχικὴ-ἠθικὴ ἀλλὰ καὶ τὴν ὑλικὴ ἐξάρτηση τοῦ πιστοῦ-μέλους τῆς
Ἐκκλησίας ἀπὸ αὐτούς.
Δηλαδὴ ἡ δεσποτοκρατία μετέρχεται ἀκριβῶς ὅλες τὶς πρακτικὲς
καὶ τὰ μέσα καὶ τοὺς σκοποὺς τῶν ―ἀκόμη καὶ― ὑπὸ τῶν κοσμικῶν δικαστηρίων
καταδικασθέντων ψυχαναγκαστικῶν καὶ ἀλλοτριωτικῶν τῆς συνειδήσεως τοῦ ἀνθρώπου
σεκτῶν (ὅρα Σαϊεντολογία κ.λπ.) τόσο στὴν Ἑλλάδα ὅσο καὶ σὲ πολλὲς ἄλλες
χῶρες!!! Τὰ περιστατικὰ ποὺ στοιχειοθετοῦν αὐτὸ τὸ γεγονὸς ―γνωστὰ εἰς τοὺς
παροικοῦντας τὴν Ἱερουσαλήμ, ἀλλὰ εὐρυτέρως ἄγνωστα― εἶναι ἀπειράριθμα καὶ
τερατώδη!!!
Δεσποτοκρατία,
ἡ ἀενάως αἱρετίζουσα
Ἔτσι γίνεται κατανοητὸ γιατί στὴν
ἰδεολογία καὶ στὶς δομὲς καὶ στὶς πρακτικὲς τοῦ καθεστῶτος τῆς δεσποτοκρατίας
ὑποθάλπεται καὶ καλλιεργεῖται πᾶσα κακοδοξία καὶ πᾶσα αἵρεση καὶ πᾶν σκάνδαλο.
Ἐνῶ αὐτὸ τὸ καθεστὼς εὑρίσκεται ἐκτὸς
τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἔχει ἐπιβληθεῖ ἐντὸς
τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀσχημονεῖ πνευματικὰ καὶ ἠθικὰ καὶ
διοικητικὰ κατὰ τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ
ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, κληρικῶν τε καὶ λαϊκῶν· μετερχόμενο τὴν ὕβρι κατὰ τοῦ
Κυρίου καὶ Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, καθὼς ἑρμαφροδίτως καὶ ἀδιαφανῶς καὶ ἑώλως
αὐτοαναπαράγεται ἀενάως αἱρετίζον, τελὸν ὑπὸ τὸν κεκαλυμμένο ―καὶ ἐνίοτε
ἀποκεκαλυμμένο― ἔλεγχο τῆς Μασωνίας: τὴν μάνα καὶ μάνατζερ καὶ διαφημιστὴ τοῦ
διαχριστιανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ διαθρησκειακοῦ Συγκρητισμοῦ, ποὺ
ἀπεργάζεται τὴν Πανθρησκεία τοῦ Ἀντιχρίστου τῆς ἑωσφορικῆς Νέας Ἐποχῆς.
Αὐτὸ τὸ καθεστὼς τῆς δεσποτοκρατίας ―κατὰ σύστημα καὶ κατ’
ἐπάγγελμα― διαστρέφει τὸ πνεῦμα καὶ τὴν οὐσία τοῦ συνοδικοῦ συστήματος, ἐνῶ
καταργεῖ τὴν ἁγιότητα στοὺς κόλπους του, ἐφ’ ὅσον ἤδη ἔχει ἀποπέμψει καὶ τὸν
Παράκλητο καὶ τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία Του!!! Διατηρεῖ ὅμως, ἐν τοῖς πράγμασι,
εἰς τὸ ἀκέραιον τὸ παπικὸ «πρωτεῖο» καὶ τὸ παπικὸ «ἀλάθητο» ―ἐπὶ τὸ
«δημοκρατικώτερον», εἶναι ἀλήθεια: ὁ Πάπας εἶναι ἕνας, οἱ δεσποτάδες εἶναι πολὺ
περισσότεροι· ἀλλὰ στὴν ἐπαρχία «του» ὁ καθεὶς εἶναι ὁ μόνος Πάπας, «πρῶτος»
καὶ «ἀλάθητος», ὥστε ―στὸν βαθμὸ ποὺ τοῦ «βγαίνει» ― νὰ καταργεῖ καὶ νὰ εἰσάγει
νέες ἀρετὲς καὶ ἁμαρτίες, ὅπως ὁ Πάπας-πρότυπό του, ὁ καῖσαρ τοῦ Βατικανοῦ καὶ
ἄρχων τῆς Οἰκουμένης!!! Ἀκριβῶς ὅπως ἕκαστος δεσπότης θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του μέσα
στὴν ἑωσφορικῶς νοσηρὴ φαντασίωσή του!!! Ἡ μόνη διαφορὰ μεταξὺ τοῦ Πάπα τῆς
ἀλλοτρίου Δύσεως καὶ τοῦ Δεσπότη τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς ἔγκειται εἰς τὸ ὅτι: οἱ
παπιστὲς εἶχαν τὸ θράσος τῆς ἀλαζονείας νὰ θεσμοθετήσουν ἐπισήμως, μαζὶ μὲ ὅλες
τὶς ἄλλες αἱρέσεις τους, τὸ «πρωτεῖο» καὶ τὸ «ἀλάθητο»· ἐνῶ οἱ δεσποτάδες ἔχουν
τὴν ἱταμότητα τῆς ὑποκρισίας νὰ καταγγέλλουν ―ἐὰν καὶ ὅταν καταγγέλλουν― τάχα
τὶς αἱρέσεις, ἀλλὰ στὴν πράξη νὰ ἐφαρμόζουν αὐθαιρέτως εἰς τὸ ἀκέραιον καὶ τὸ
«πρωτεῖο» καὶ τὸ «ἀλάθητο»!!!
Δεσποτοκρατία,
ἡ προπατορικῶς ἁμαρτάνουσα
Ἡ δεσποτοκρατία ἔχει ὑποκύψει καὶ
εἰς τοὺς τρεῖς πειρασμοὺς ποὺ ὁ Σατανᾶς ἀπηύθυνε πρὸς τὸν Κύριο: ἐξουσία, δόξα, πλοῦτο. Δηλαδὴ ἡ
δεσποτοκρατία συνειδητὰ ἔχει ἐπιλέξει καὶ ἔχει υἱοθετήσει καὶ διακονεῖ
συστηματικῶς καὶ ἀδιαλείπτως τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα: τὸν σφετερισμὸ τῆς ἐξουσίας τοῦ Θεοῦ· εἰς τὸ ὁποῖον ἀπὸ ἀλαζονεία
ὑπέκυψε ὁ Ἑωσφόρος, ἐκπίπτων τῆς εὐνοίας Του καὶ τοῦ ὑψηλοῦ ἀξιώματος ποὺ Ἐκεῖνος
τοῦ εἶχε ἀπονείμει· ἀλλὰ καὶ ὁ Ἄνθρωπος, παρασυρόμενος ἀπὸ τὸν Διάβολο, ὑπέκυψε
εἰς αὐτὸ ἀπὸ ἀνωριμότητα, καὶ γι’ αὐτὸ ―ἐκ τῆς ἀπροσμετρήτου ἀγάπης Του―
φιλανθρώπως ἐκδιώχθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ ἐκ τοῦ παραδείσου, προκειμένου νὰ
διαφυλαχθεῖ ἀπὸ ἀκόμη χειρότερο ἁμάρτημα καὶ ν’ ἀποφύγει τὴν ὁριστικὴ ἀπώλειά
του, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ἔχει τὴν δυνατότητα ―μέσω τῆς μετανοίας του― νὰ ἐπιστρέψει
εἰς τὴν ἐπουράνιον Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Σωτηρία ποὺ μὲ τὸ αἷμα Του ἐξαγόρασε ὁ ἐπὶ τούτου σαρκωθεὶς
Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ πάθος Του, μὲ τὴν Σταύρωσή Του, μὲ τὴν Ἀνάστασή
Του. Ἀλλὰ ἡ δεσποτοκρατία, ἀντὶ τοῦ νόστου εἰς τὴν ἐπουράνιον Βασιλεία τοῦ
Θεοῦ, ἔτεινε ὦτα εὐήκοα εἰς τὸν Σατανᾶ καὶ ἀποδέχθηκε τοὺς τρεῖς πειρασμούς
του: τὴν ἐξουσία, τὴν δόξα, τὸν πλοῦτο!... Δηλαδὴ πρόδωσε
τὸν Χριστὸ καὶ προσκύνησε τὸν Ἀντίχριστο!!!
Γι’ αὐτὸ ἡ δεσποτοκρατία, ὡς ἐξουσιοκρατικὸ καθεστώς, δὲν
μπορεῖ νὰ ἀνεχθεῖ τὴν Ἀποτείχιση καὶ τοὺς ἀποτειχιζομένους ἀπὸ αὐτήν, οἱ ὁποῖοι
ἀμφισβητοῦν καὶ ἀπορρίπτουν τὴν ἑωσφορικὴ καὶ ἀντὶ-Χριστη ἐξουσία της, ποὺ
γεννᾶ καὶ ἐπιβάλλει τὴν αἵρεση ―ἐν προκειμένῳ τὴν μασωνοκίνητη παναίρεση τοῦ
Οἰκουμενισμοῦ― ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ· διότι μὲ τὴν Ἀποτείχιση
καταργεῖται ἡ αἱρετικὴ αὐθεντία τῆς δεσποτοκρατίας καὶ ὡς ἐκ τούτου καταργεῖται
τόσο ἡ πνευματικὴ κυριαρχία της ὅσο καὶ ἡ ἐκκοσμικευμένη-διοικητικὴ ἐξουσία της
μὲ τὰ ἑωσφορικὰ προνόμιά της ―καὶ εἶναι αὐτὸ ποὺ περισσότερο «πονάει» τὰ μέλη
της!...
Κυρίως ὅμως ἐξουδετερώνεται τὸ ἑωσφορικὸ ἔργο, ποὺ
ἐργολαβικῶς ἔχει ἀναθέσει ἡ Μασωνία στὴν δεσποτοκρατία καὶ δουλικῶς-ἰδιοτελῶς
ἔχει ἀναλάβει ἡ ἴδια, ἔναντι τῆς ἀναδείξεως τῶν μελῶν τῆς δεσποτοκρατίας εἰς τὸ
ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα ἢ ἔνεκα τοῦ ἐλέγχου αὐτῶν ἀμέσως ἢ ἐμμέσως ἀπὸ τὴν Μασωνία
λόγῳ ἠθικῶν καὶ οἰκονομικῶν σκανδάλων!!! Ἄλλωστε εἶναι διαχρονικῶς
διαπιστωμένο: τὰ ἠθικὰ σκάνδαλα νομοτελειακῶς καταλήγουν σὲ αἱρέσεις, ἐνῶ οἱ
αἱρέσεις ἀναποδράστως ὁδηγοῦν σὲ ἠθικὰ σκάνδαλα· διότι ἡ διαστροφὴ εἶναι τὸ
ἐργόχειρο τοῦ Διαβόλου καὶ σὲ κάθε περίπτωση, χωρὶς τὸν Χριστὸ καὶ τὴν θωράκιση
τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας εἰς Αὐτόν, ὁ εὐάλωτος ἄνθρωπος θὰ καταλήξει στὰ
ἑωσφορικὰ δίκτυά του!...
Ἰδιαιτέρως πρέπει νὰ σημειωθεῖ, ὅτι ἡ δεσποτοκρατία χωρὶς ποίμνιο εἶναι ἄχρηστη καὶ κακὴ ἐπένδυση γιὰ τὴν
Μασωνία. Στρατηγικὸς σκοπὸς τῆς ὁποίας εἶναι νὰ παρασύρει τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ
Θεοῦ καὶ νὰ προσκυνήσει τὸν Ἀντίχριστο· ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ἀποσπάσει βιαίως ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη τῶν
ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων του, καταφεύγει στὸ στρατήγημα τῆς ἐκ τῶν ἔσω
διαστροφῆς καὶ ἀλλοιώσεως τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως μὲ τὶς αἱρέσεις καὶ δὴ διὰ τῆς
παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ· καὶ τὴν πραγματοποίηση αὐτοῦ τοῦ σατανικοῦ
σχεδίου ἔχουν ἀναλάβει διαπλεκόμενα μὲ τὴν Μασωνία ἰθύνοντα μέλη, ἰδεολογικοὶ
θιασῶτες καὶ ἰδιοτελεῖς παρατρεχάμενοι τῆς δεσποτοκρατίας, αὐτὸ τοῦτο τὸ
δεσποτοκρατικὸ καθεστώς!...
Γι’ αὐτὸ μόνον ἡ Ἀποτείχιση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ
αἱρετίζοντες ἐπισκόπους ―ποὺ θὰ ἀφήσει χωρὶς ποίμνιο τοὺς ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας
προβατόσχημους λύκους καὶ ὑποχείρια τῆς ἀντὶ-Χρίστου Νέας Ἐποχῆς― εἶναι ἡ μόνη
εὐαγγελικῶς καὶ ἁγιοΠατερικῶς σωστὴ καὶ ἐνδεδειγμένη στάση τοῦ συνειδητοῦ
ὀρθοδόξου πιστοῦ-μέλους τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἔναντι τῶν
αἱρετικῶν καὶ αἱρετιζόντων δεσποτάδων· τόσο γιὰ νὰ διαφυλαχθεῖ αὐθεντικὴ καὶ
ἀνόθευτη ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη μας καὶ νὰ διασφαλισθεῖ ἡ ἀκεραιότητα τῆς
στρατευομένης Ἐκκλησίας Του, ὅσο καὶ γιὰ νὰ ἐξουδετερωθοῦν τὰ ἐντὸς Αὐτῆς
ἀνδρείκελα τῆς Μασωνίας, ὥστε μὲ τὴν χάρι καὶ τὸ ἔλεος καὶ τὴν οἰκονομία τοῦ
Χριστοῦ νὰ καταστοῦν ἀτελέσφορα τὰ ἑωσφορικὰ σχέδιά τους καὶ ἄπραγα τὰ σατανικὰ
ἔργα τους!...
Δεσποτοκρατία,
ἡ διαστρέφουσα
καὶ παραχαράσσουσα
Γι’ αὐτὸ μὲ ψεύδη, μὲ ἀποσιωπήσεις,
μὲ διαστροφὲς τῆς διαχρονικῆς Διδασκαλίας καὶ Πρακτικῆς τῶν ἁγίων καὶ θεοφόρων
Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀκόμη καὶ μὲ παραχάραξη τόσο τῆς ἐκκλησιαστικῆς
ἱστορίας ὅσο καὶ τῶν βίων τῶν ἁγίων, ὁ «ἀντὶ-οἰκουμενιστικὸς» βραχίων τῆς
δεσποτοκρατίας μηχανεύεται καὶ ἐπιχειρεῖ νὰ καταργήσει ὄχι μόνον τὸν
ὑποχρεωτικὸ χαρακτῆρα τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ἀλλὰ ἀκόμη
καὶ τὸν προαιρετικὸ χαρακτῆρα αὐτοῦ, ποὺ κατ’ οἰκονομίαν ―λόγῳ τοῦ
ἡμερολογιακοῦ ζητήματος― δέχθηκε ὁ ἔγκριτος καὶ διακεκριμένος κανονολόγος π.
Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος πρὶν περίπου
πενῆντα χρόνια· τὸν ὁποῖο π. Ἐπιφάνιο ὡστόσο χρησιμοποιεῖ ἡ δεσποτοκρατία γιὰ
νὰ ἀναιρέσει ὄχι μόνον τὸν ὑποχρεωτικὸ ἀλλὰ καὶ τὸν προαιρετικὸ χαρακτῆρα τοῦ
Κανόνος!!!
Τέτοιες ταχυδακτυλουργίες καὶ ἀπάτες μετέρχονται οἱ
«ἀντὶ-οἰκουμενιστές». Ἀντὶ νὰ καταπολεμήσουν τὸν Οἰκουμενισμό, διὰ τῆς ἀνοχῆς
τοῦ «δίνουν καιρὸ» ―ὅπως κάνουν ἐδῶ καὶ δεκαετίες― ὥστε νὰ ἑδραιώνεται καὶ νὰ
ἐξαπλώνεται μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο ἡ ἐπικράτηση τοῦ Ἀντιχρίστου ἐντὸς τῆς
στρατευομένης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ!!! Ἀποπροσανατολίζοντας καὶ ἐμποδίζοντας τὸν
πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ νὰ ἀντιδράσει καὶ νὰ ἀντισταθεῖ στὴν ἐπέλαση τῆς αἱρέσεως,
μὲ τὸν μόνο ἁγιοΠατερικὸ τρόπο ―καὶ στὸ κάτω-κάτω τὸν μόνο διαχρονικῶς
δοκιμασμένο καὶ πάντοτε ἐπιτυχημένο― ποὺ μπορεῖ αὐτὸ νὰ ἐπιτευχθεῖ: μὲ τὴν
Ἀποτείχιση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ αἱρετίζοντες ἐπισκόπους!!!
Γι’ αὐτὸ οἱ καθεστωτικοὶ-θεσμικοὶ «ἀντὶ-οἰκουμενιστές», μέλη
καὶ θιασῶτες καὶ παρατρεχάμενοι τῆς δεσποτοκρατίας, συμμαχοῦν εὐκαίρως ἀκαίρως
καὶ ταυτίζονται μὲ τοὺς οἰκουμενιστὲς ὁμολόγους τους, συγκροτοῦν μέτωπο κατὰ
τῆς Ἀποτειχίσεως καὶ τῶν ἀποτειχιζομένων, ἀπὸ κοινοῦ ἀποδεχόμενοι ὅτι ἡ
Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐπισκοποκεντρικὴ καὶ ὄχι Χριστοκεντρική!!! Δηλαδὴ
συσπειρώνονται ὑπὸ τὴν ἐκκλησιολογικὴ ἰδεολογία τοῦ Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα, ποὺ ―μεταξὺ πολλῶν ἄλλων
κακοξιῶν καὶ αἱρέσεών του― μὲ καθαρότητα καὶ σαφήνεια δικαιολογεῖ καὶ
«τεκμηριώνει» τὸ πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα ὡς προσώπου καὶ τοῦ Παπισμοῦ
ὡς «ἐκκλησίας».
Φθάνει μάλιστα στὸ σημεῖο νὰ ἰσχυρισθεῖ ὅτι ―ὄχι μόνον τὰ
ἱερὰ Μυστήρια καὶ ἡ ὅλη λατρευτικὴ ζωή, ἀλλὰ― ἀκόμη καὶ ἡ ἁπλὴ προσευχὴ τοῦ
πιστοῦ-μέλους τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν Κύριο ἐπιτελεῖται καὶ
εἰσακούεται ἀπὸ Αὐτὸν ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον μέσω τοῦ ἐπισκόπου, καὶ ὅτι τοῦ
ἐπισκόπου ἐλλείποντος ἡ προσευχὴ εἶναι ἀδύνατη, εἶναι ἀνύπαρκτη, ὡς μὴ ἀποδεκτὴ
ἀπὸ τὸν Κύριο!!!
Δηλαδὴ ἄνευ ἐπισκόπου ἡ προσευχὴ δὲν ἔχει «ἀριθμὸ
πρωτοκόλλου», δὲν ἔχει νομίμως «χαρτοσημανθεῖ» καὶ ἀναπέμπεται χωρὶς
«διαβιβαστικό», ὁπότε ἀπορρίπτεται γιά... τυπικοὺς λόγους!!!
Καὶ ἂν αὐτὴ εἶναι ἡ τύχη τῆς προσευχῆς ἄνευ ἐπισκόπου, τότε
ἡ ὁμολογία καὶ τὸ μαρτύριο ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ δίχα γνώμης ἐπισκόπου εἶναι πράξεις
ἐπάρατες καὶ καταδικαστέες! Σύμφωνα μὲ αὐτὴ τὴν δεσποτοκρατικὴ θεωρία ἡ
συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Μαρτύρων τοῦ Θεοῦ ―ὅπως λ.χ. ἡ ἁγία
Μαρία ἡ Αἰγυπτία ἢ ὁ ἅγιος Βονιφάτιος ἢ ὁ Ἀγλάϊος, ὁ τεσσαρακοστὸς ἐθελοντὴς
τῶν ἐν Σεβαστείᾳ Τεσσαράκοντα Μαρτύρων στὴν παγωμένη λίμνη κ.π.ἄ.― δὲν μπορεῖ
νὰ εἶναι ἅγιοι, διότι ἐκεῖνοι δὲν εἶχαν «δεσπότη» ἀλλὰ εἶχαν ἐπίσκοπο τὸν Μέγα
Ἀρχιερέα Χριστό!!! Ἀλλὰ τί εἶναι ὁ Μέγας Ἀρχιερέας Χριστός, ὁ μὴ ἔχων ποῦ τὴν
κεφαλὴν κλίναι, μπροστὰ στὸν κομπορρημονοῦντα καὶ κορδακιζόμενο, αἱρετικὸ καὶ
ἐξουσιοκράτη δεσπότη;
Δηλαδὴ ὁ δεσπότης εἶναι
ὑπεράνω καὶ ἐπὶ τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ!!! Αὐτὸς εἶναι ὁ
ἑωσφορικὸς παραλογισμὸς τοῦ ὀρθολογισμοῦ ποὺ κακοδοξεῖ ὁ Περγάμου Ἰωάννης
Ζηζιούλας καὶ ἐκεῖνοι οἱ «ἀντὶ-οἰκουμενιστὲς» οἱ ὁποῖοι ἐν τοῖς πράγμασι
συμμερίζονται τὶς ἀπόψεις του, ἔστω καὶ ἂν μὲ λόγους ―ποὺ ὄχι μόνον στεροῦνται
πρακτικοῦ ἀντικρίσματος, ἀλλὰ καὶ ἀκυρώνονται ἀπὸ συμπροσευχὲς καὶ συλλείτουργα
μαζί του καὶ ἀπὸ τῆς μνημονεύσεώς του― «περὶ διὰ γραμμάτου» καταδικάζουν τὶς
ἀντὶ-Χριστες καὶ ἕωλες θεωρίες του!...
Ἔτσι ὄχι μόνον οἱ οἰκουμενιστὲς ἀλλὰ καὶ οἱ
καθεστωτικοὶ-θεσμικοὶ «ἀντὶ-οἰκουμενιστὲς» ὑποστηρίζουν τὴν κακοδοξία, ὅτι
χωρὶς ἐπίσκοπο ἡ Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει. Ὡστόσο δέχονται ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει
χωρὶς τὸν Χριστό, ἀρκεῖ νὰ ἔχει ἀκόμη καὶ αἱρετικὸ ἐπίσκοπο ―ἔστω καὶ ἂν αὐτὸς
δὲν πιστεύει στὸν Χριστὸ― ἐὰν δὲν ἔχει καταδικαστεῖ ἀπὸ Σύνοδο καὶ ἕως ὅτου
καταδικαστεῖ!!! Ἐν τοῖς πράγμασι υἱοθετοῦν τὴν παπικὴ αἵρεση, ὅτι ὁ ἐπίσκοπος
εἶναι «ἀντιπρόσωπος» ―ἂν καὶ σφετεριστὴς― τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς· «ἐκδιώκοντας»
καὶ «ἐξορίζοντας» ἔτσι ἀπὸ τὴν γῆ καὶ ἀπὸ τὴν στρατευομένη Ἐκκλησία Του τὸν
Κύριο καὶ Θεό μας Ἰησοῦ Χριστό!!!
Καὶ βεβαίως ἂς μὴν ἰσχυριστοῦν τὴν φενάκη ὅτι ὁ
Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶναι κατεγνωσμένη καὶ καταδικασμένη ἀπὸ Σύνοδο αἵρεση, διότι
ὁ Οἰκουμενισμὸς ―ὡς παναίρεση καὶ μάλιστα ἐπιτομὴ τῶν αἱρέσεων (ἅγιος Ἰουστῖνος
Πόποβιτς)― συμπεριλαμβάνει ὅλες τὶς προγενέστερες αὐτοῦ αἱρέσεις, ποὺ ἔχουν ἤδη
καταγνωσθεῖ καὶ καταδικασθεῖ ἀπὸ ὅλες τὶς οἰκουμενικὲς καὶ τοπικὲς Συνόδους!!!
Ἄρα ἂς ἀφήσουν τὶς δικολαβίστικες ὑπεκφυγὲς καὶ τὶς ἐν ἁμαρτίαις προφάσεις τους
τὰ μέλη, οἱ στηλοβάτες καὶ οἱ παρατρεχάμενοι τῆς δεσποτοκρατίας, οἰκουμενιστὲς
καὶ «ἀντὶ-οἰκουμενιστές»!...
Δεσποτοκρατία,
ἡ καθ’ ἡμᾶς «Ἱερὰ» Ἐξέτασις
Πῶς λοιπὸν νὰ μὴν πολεμοῦν μετωπικὰ
καὶ συντονισμένα τὴν Ἀποτείχιση καὶ τοὺς ἀποτειχιζομένους οἱ
«ἀντὶ-οἰκουμενιστὲς» ―καὶ μάλιστα μὲ πρωτοφανῆ γιὰ Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς καὶ
ἐν ἐπιγνώσει τους ἰησουϊτικὴ λύσσα, φανατισμὸ ποὺ θυμίζει τὴν «Ἱερὰ» Ἐξέταση
τῶν παπιστῶν― ἀρνούμενοι καὶ διαστρέφοντες τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν ἱερὰ
Παράδοση καὶ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ τὴν ἁγιοΠατερικὴ Διδασκαλία καὶ τὴν
διαχρονικὴ Πρακτική τῶν Ἁγίων, σχετικὰ μὲ τὴν ὀφειλομένη καὶ ἐπιβαλλομένη στάση
τῶν πιστῶν ―συνειδητῶν καὶ συνεπῶν― μελῶν τῆς Ἐκκλησίας Του ἀπέναντι στοὺς
αἱρετικοὺς καὶ αἱρετίζοντες ἐπισκόπους;
Ἔτσι ἐκεῖνοι ποὺ εἰς τὰ λόγια καὶ τὰ κείμενά τους τάσσονται
ὑπὲρ τῆς ἁγιοΠατερικῆς Διδασκαλίας, ὡστόσο μὲ τὰ ἔργα τους ―ποὺ ἐνεργοῦν ἢ ποὺ
δὲν ἐνεργοῦν (θετικὰ καὶ ἀποθετικά), σχετικὰ μὲ τὴν Ἀποτείχισή τους ἀπὸ τοὺς
αἱρετικοὺς καὶ αἱρετίζοντες ἐπισκόπους― τάσσονται κατὰ τῆς ἁγιοπατερικῆς
Πρακτικῆς καὶ Παραδόσεως· δηλαδὴ ἀνομολογήτως υἱοθετοῦν καὶ συσχηματίζονται ἐν
τοῖς πράγμασι μὲ τὴν μεταΠατερική, τὴν νεο-Πατερικὴ καὶ τὴν ἀντιΠατερικὴ κίνηση
τῶν οἰκουμενιστῶν!!!
Πῶς λοιπὸν ὁ Πειραιῶς Σεραφεὶμ Μεντζελόπουλος νὰ μὴν πολεμᾶ μὲ τόση ἐμμονὴ καὶ μὲ τόσο μένος τὴν
Ἀποτείχιση καὶ τοὺς ἀποτειχιζομένους;
Αὐτὸς ποὺ τόσο μόχθησε διαπορευόμενος ἀπὸ τὸ κλίμα τῆς
Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τὸ κλίμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου
Κωνσταντινουπόλεως καὶ τοὔμπαλιν ἐπιστρέφων, μάλιστα διασχίζων τὴν μισὴ
ὑδρόγειο, γιὰ νὰ ἀναρριχηθεῖ μέσω Αὐστραλίας εἰς τὸ πολυπόθητο καὶ ἐπίζηλο
ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα καὶ ἐπιτέλους νὰ καταστεῖ ὁ «δεσπότης» τῆς ἀνομολογήτου ἀλλὰ
σαφῶς ἀποκεκαλυμμένης φαντασιώσεώς του!...
Αὐτὸς ποὺ ὑπὸ τῶν καθεστωτικῶν-θεσμικῶν «ἀντὶ-οἰκουμενιστῶν»
λογίζεται «πρωτοπαλίκαρο» καὶ «ἡγέτης» τοῦ ἀντὶ-Οἰκουμενιστικοῦ χώρου, ἀλλὰ
ταυτοχρόνως εἶναι καὶ φίλος καὶ συλλειτουργὸς αἱρετικῶν συναδέλφων του, χορηγὼν
δὲ εἰς αὐτοὺς «συγχωροχάρτια» ―ὡς Πάπας, ντέ!― καὶ «πιστοποιητικὰ ὀρθοδοξίας»,
δολίως ἐξαπατῶν τὸ ποίμνιό του καὶ ὁλόκληρο τὸ πλήρωμα τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας,
ἔτι δὲ καὶ ἀμετροεπεῖς φιλοφρονήσεις περιποιῶν εἰς τὸν ἀρχιαιρεσιάρχη
Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖο Ἀρχοντώνη,
τοῦ ὁποίου ὅμως τὶς αἱρέσεις κατ’ ἔτος συνηθίζει ―κατ’ ἀπόλυτον ἐπίγνωσιν τῆς
ἀπάτης του, ὡς φαίνεται― νὰ ἀναθεματίζει!... Ἐφέτος δέ, διαπιστώνοντας ὅτι
πλέον δὲν μπορεῖ νὰ κοροϊδεύει τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ μὲ τὶς ἀντιφάσεις του καὶ
τοὺς ἐπαμφοτερισμούς του, «ξέχασε» κατὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας τοὺς
κάλπικους καὶ θεατρικοὺς ἀναθεματισμούς του!!!
Πῶς λοιπὸν ὁ Πειραιῶς Σεραφεὶμ Μεντζελόπουλος ―ὁ καὶ
«ὀνοματοκρυπτιστὴς» χαρακτηριζόμενος, ποὺ εἰσάγει
νέα προσχηματικὴ αἵρεση, ὅτι καὶ καλὰ τὸ σωστὸ καὶ πρέπον εἶναι νὰ
ἀποτειχιστοῦμε ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ἐπισκόπους μόνον ὅταν ὑπάρξει κοινὸ ποτήριο
(διακοινωνία-intercommunio) μεταξὺ ὀρθοδόξων καὶ αἱρετικῶν― νὰ μὴν πολεμᾶ μὲ
τόση ἐμμονὴ καὶ μὲ τόσο μένος τὸν ἱερομόναχο π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ; Ὁ ὁποῖος μὲ ἐμβριθεῖς καὶ ἁγιοΠατερικῶς τεκμηριωμένες
καὶ ἐκτεταμένες μελέτες του ―τὶς ὁποῖες ὡς
ὀρθοδοξώτατες ἔχει ἐπαινέσει αὐτὸς τοῦτος ὁ Πειραιῶς Σεραφεὶμ Μεντζελόπουλος!!!―
ἀλλὰ καὶ ἐφαρμόζοντας τὴν διαχρονικῶς καὶ ἁγιοΠατερικῶς παραδιδομένη πρακτικὴ
τῆς Ἀποτειχίσεως, ἀποδεικνύει μὲ ἀκλόνητα ἐπιχειρήματα καὶ ὑποδεικνύει
ἐμπράκτως μὲ συνέπεια καὶ σταθερότητα τὴν ὀφειλομένη καὶ ἐπιβαλλομένη
ἁγιοΠατερικὴ στάση μας ἔναντι τῆς αἱρέσεως καὶ τῶν αἱρετικῶν, καὶ ἐν προκειμένῳ
ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Δεσποτοκρατία,
ἡ στεῖρα καὶ ἄνυδρος
Σὲ κάθε περίπτωση ἡ καταφυγὴ στὴν
νομικιστικὴ προσέγγιση τοῦ Μυστηρίου τῆς Πίστεως, μὲ τὸν ἑωσφορικὸ καὶ ἀνέραστο
ὀρθολογισμό, μεταλλάσσει τὴν θεολογία ―ἡ ὁποία ἀπὸ τὴν οὐσία της ποτὲ καὶ μὲ
κανέναν τρόπο δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἐπιστήμη― σὲ στεῖρο καὶ ἄνυδρο καὶ
ἀποπνευματοποιήμενο «ἐπιστημονικὸ» σύστημα, παραθεωρώντας καὶ ἀπαξιώνοντας τὸν
πρὸς τὸν νυμφίον Χριστὸν ἔρωτα, δηλαδὴ τὴν πεμπτουσία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς
μας· τὸν θεῖον ἔρωτα ποὺ ὁδήγησε ἀκόμη καὶ ―κυρίως αὐτοὺς― ἁπλοὺς καὶ ἀγραμμάτους,
«ἀσήμαντους» καὶ «παρακατιανοὺς» ἀνθρώπους σὲ θαυμαστὴ ὁμολογία τῆς πίστεώς
τους εἰς τὸν σωτῆρα καὶ λυτρωτὴ Χριστὸν καὶ εἰς τὸ φρικτὸ μαρτύριο ὑπὲρ τῆς
δόξης Αὐτοῦ!...
Ἀκόμη καὶ ἂν ―γιὰ λόγους οἰκονομίας τῆς συζητήσεως― δεχθοῦμε
πρὸς στιγμὴν τὸν προαιρετικὸ χαρακτῆρα τοῦ 15ου Κανόνος τῆς ΑΒ΄ Συνόδου, τὸν
ὁποῖο προτείνει ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ὁ ἴδιος Κανόνας ὑποχρεωτικῶς
ἐπιβάλλει ὅτι πρὸς τοὺς ἀποτειχιζομένους ὀφείλεται Τιμὴ καὶ Ἔπαινος γιὰ
τὴν θερμὴ καὶ θυσιαστικὴ ὑπεράσπιση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς τους, κατά πως τὴν
θέλει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καὶ Θεός μας Ἰησοῦς Χριστός.
Ποῦ εἶναι λοιπὸν ἡ ὀφειλομένη Τιμὴ καὶ ὁ ἐπιβαλλόμενος Ἔπαινος,
πρὸς τὸν ἀποτειχισθέντα ἱερομόναχο π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ καὶ πρὸς τοὺς ἄλλους
ἀποτειχιζομένους, ἐκ μέρους τῶν αὐτοκλήτων ἡγετῶν τοῦ ἀντὶ-Οἰκουμενιστικοῦ
χώρου καὶ ἀγῶνα; ἐκ μέρους τῆς ἐπὶ τούτου ―δηλαδὴ τῆς Ἀποτείχισεως―
συγκροτηθείσης ἀπὸ δεκαπενταετίας περίπου ἀτύπου ἀντὶ-οἰκουμενιστικῆς Συνάξεως
Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν; καὶ ἰδιαιτέρως ἐκ μέρους τοῦ Πειραιῶς Σεραφεὶμ
Μεντζελοπούλου τοῦ «μπροστάρη» καὶ «ἀρχηγοῦ» ―ὡς διαθρυλλεῖται!― τοῦ
ἀντὶ-Οἰκουμενιστικοῦ ἀγῶνα; Ἀντὶ Τιμῆς
χολή, καὶ ἀντὶ Ἐπαίνου ὄξος! Διαβολὴ
καὶ κατηγορία, ἐμπάθεια καὶ διωγμός!
Ἐξεδίωξαν τὸν π. Εὐθύμιο καὶ ὅσους ἐπιμένουν εἰς τὴν
Ἀποτείχιση ἀπὸ τὴν ἄτυπη ἀλλὰ ἄκρως καθεστωτικὴ καὶ ἐξουσιοκρατικὴ Σύναξή τους·
ὡστόσο ταυτοχρόνως τοὺς κατηγοροῦν ἀνερυθριάστως ὡς «διασπαστὲς τοῦ
ἀντὶ-Οἰκουμενιστικοῦ ἀγῶνος», γιατὶ δὲν συμμετέχουν εἰς αὐτὴν ἀπὸ τὴν ὁποίαν οἱ
ἴδιοι τοὺς ἐξεδίωξαν!!!
Ἀρνήθηκαν τὴν συμπαράστασή τους καὶ τὴν στήριξή τους στὸν
διωκόμενο ἀπὸ τὴν δεσποτοκρατικὴ καὶ παναιρετικὴ ἱεραρχία π. Εὐθύμιο, καὶ οὔτε
καλημέρα δὲν τοῦ λένε μετὰ τὴν παράνομη καὶ ἀντὶ-κανονικὴ καθαίρεσή του γιὰ τὴν
ἀντὶ-οἰκουμενιστικὴ δράση του καὶ τὴν Ἀποτείχισή του ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ
αἱρετίζοντες ἐπισκόπους ―λὲς καὶ ὁ π. Εὐθύμιος εἶναι ὁ «αἱρετικός», καὶ ὄχι
ἐκεῖνοι τοὺς ὁποίους οἱ ἴδιοι «ἀντὶ-οἰκουμενιστικῶς» ἀλλὰ ἐν τῇ αἱρέσει
ὑποτελῶς μνημονεύουν, καθιστάμενοι ἐν τέλει καὶ αὐτοὶ αἱρετικοὶ ὡς κοινωνοῦντες
μετὰ τῶν ἀκοινωνήτων!!!
Χρειάστηκε νὰ προσφύγει ὁ π. Εὐθύμιος ὑπερορίως εἰς τὴν
ἀγάπη καὶ εἰς τὴν διάκριση τοῦ ἐπίσης διωκομένου ἀλλὰ νομίμου, μαρτυρικοῦ καὶ
ἡρωϊκοῦ ἁγίου μητροπολίτου Ράσκας καὶ Πριζρένης κ. Ἀρτεμίου, τοῦ καὶ τῶν ἐν Σερβίᾳ κατακομβῶν ἐπιστάτου, γιὰ νὰ λάβει
τὴν εὐλογία αὐτοῦ, ὥστε νὰ συνεχίσει τὴν ἱερατικὴ καὶ ποιμαντικὴ διακονία του
ὡς νόμιμος καὶ ἀκαθαίρετος λειτουργὸς τοῦ Ὑψίστου!
Δεσποτοκρατία,
ἡ ζηλοφθόνος καὶ ἐγκάθετος
Ἀλλὰ πόση ξεροκεφαλιά, πόση
μικροψυχία, πόση τυφλότητα, πόση ἐξουσιοκρατικὴ ἰδιοτέλεια ἔχουν συσσωρευτεῖ
στὸν «ἀντὶ-οἰκουμενιστικὸ» χῶρο ἐναντίον τῶν πιστῶν καὶ ἐκλεκτῶν μελῶν τῆς
Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τὰ ὁποῖα ἐμμένουν καὶ ἐπιμένουν εἰς τὴν τήρηση τῆς
ἁγιοΠατερικῆς Διδασκαλίας καὶ Πρακτικῆς γιὰ τὴν στάση τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν
ἐν καιρῷ αἱρέσεως ἔναντι τῶν αἱρετικῶν καὶ αἱρετιζόντων ἐπισκόπων, συμφώνως πρὸς
τὴν ἱερὰ Παράδοση καὶ συννόμως πρὸς τοὺς ἱεροὺς Κανόνες!...
Λὲς καὶ τὸ ἐπιπλέον τοῦ πρὸς τὸν Χριστὸν ἔρωτος ―ἔναντι τῆς
ἐπικρατούσης μετριότητος καὶ χλιαρότητος καὶ τῆς διακρατούσης κοινῆς ὀλιγωρίας
περὶ τὴν πίστη― εἶναι ἔγκλημα· λὲς καὶ ὁ πρὸς τὸν Θεάνθρωπον Χριστὸν ἔρως εἶναι
ἁμάρτημα καὶ μάλιστα θανάσιμο, στὰ πλαίσια τῆς δεσποτοκρατικῆς αὐθαιρεσίας
―παπικῷ τῷ τρόπῳ― νὰ προσθαφαιρεῖ ἀρετὲς καὶ ἁμαρτίες!!!
Ὡσὰν νὰ χρειάζεται ἱερὸς Κανόνας ποὺ νὰ ἐπιτρέπει ἢ νὰ
ἀπαγορεύει τὴν ὁμολογία τῆς πίστεως εἰς τὸν Χριστὸν καὶ τὸ μαρτύριο πρὸς δόξαν
τοῦ Κυρίου, καὶ νὰ μὴν ἀρκοῦν οἱ εὐαγγελικὲς προτροπὲς τοῦ Ἰδίου, ἡ διδασκαλία
καὶ οἱ παρακαταθῆκες καὶ τὸ παράδειγμα ἑκατομμυρίων γνωστῶν καὶ ἀγνώστων
Ὁμολογητῶν καὶ Μαρτύρων καὶ Ἁγίων, εἰς τὸ αἷμα τῶν ὁποίων οἰκοδόμησε ὁ Κύριος
καὶ Θεός μας Ἰησοῦς Χριστὸς τὴν στρατευομένη Ἐκκλησία Του καὶ Ἐκκλησία
μας!!!...
Πῶς νὰ χαρακτηρίσει κανεὶς αὐτὴ τὴν συμπεριφορὰ τῶν
«ἀντὶ-οἰκουμενιστῶν»;
Ὡς ἀβυσσαλέα
ζηλοφθονία ―στὴν καλύτερη περίπτωση― γιατὶ οἱ ἴδιοι δὲν ἐτόλμησαν νὰ
πράξουν αὐτὸ ποὺ ἐπὶ δεκαετίες διδάσκουν, αὐτὸ ποὺ πλειστάκις διεκήρυξαν γιὰ νὰ
τὸ ἀποκηρύξουν ἀσμένως πρὶν ἀλέκτωρ λαλήσει τρίς;...
Ἢ ὡς ὑποβολιμαία δράση
ἐγκαθέτων ―στὴν χειρότερη περίπτωση― γιατὶ οἱ ἴδιοι λειτουργοῦν ὡς ἡ
προκεχωρημένη ἑωσφορικὴ ἄμυνα τοῦ «ἀντὶ-οἰκουμενιστικοῦ» βραχίονα τῆς
ἀντὶ-Χρίστου δεσποτοκρατίας ἐντὸς τοῦ ἀντὶ-Οἰκουμενιστικοῦ χώρου;...
Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω καὶ ὁ ἔχων ὀφθαλμοὺς βλέπειν
βλεπέτω, ἀλλὰ καὶ ὁ ἔχων ἀληθῆ πρὸς τὸν Χριστὸν ἔρωτα εἰς τὴν καρδιά του ἄνευ
ἄλλης πλέον ὀλιγωρίας ἐνεργείτω τὰ δέοντα ―τὰ εὐαγγελικῶς ἐντελλόμενα, τὰ
ἁγιοΠατερικῶς ὑποδεικνυόμενα, τὰ κατὰ τὴν ἱερὰ Παράδοση διαχρονικῶς
ἐνεργούμενα. Ἀμήν.
