[...]
Αρχίζει η ψυχή μας και διψάει την άφεση.
Αφήνει τις χώρες των αλλοφύλων τις αλλότριες συμπεριφορές και ξαναπαίρνει η
πολύπαθη ψυχή μας τούς πατροπαράδοτους δρόμους... για το πετραχήλι το άγιο για την
Εκκλησία τού Χριστού.
Αδελφοί μου, η κρίση η βαθιά και επώδυνη
είναι και σωτήρια και ιαματική. Αρχίζεις και νοιάζεσαι και μοιράζεσαι το
τριμμένο παλτό σου μ' αυτόν που κρυώνει! Αρχίζεις και πονάς και συμπονάς... Και
ο άλλος άνθρωπος γίνεται συνάνθρωπος, ο κάτοικος συγκάτοικος, ο πατριώτης
συμπατριώτης, και ο άλλος Έλληνας γίνεται συνέλληνας, εγγενής και συγγενής και όμαιμος
και αδελφός!
Αδελφοί μου, ομοιοπαθείς και
συμπένητες, η κρίση η βαθιά και η οδυνηρή είναι γι' αυτούς η ασωτία και γι' άλλους
η υποκρισία. Η στείρα θρησκευτικότητά μας. Η ηθική μας αυτάρκεια.... Κανείς δεν
κλαίει... Και η κρίση εντείνεται και κάνει κρύο, πολύ κρύο!
Χωρίς μετάνοια, πώς να το
διαχειριστείς; Χωρίς ελπίδα στο αμέτρητο έλεος τού αγαπώντος Θεού, χωρίς την εμπειρία
της Παρουσίας Του, πώς να βγουν οι χειμώνες; Πώς να βγούμε απ' τ' αδιέξοδο χωρίς
θύρα εξόδου;
Αδελφοί μου, ομοιοπαθείς και
συμπένητες, η κρίση η μεγάλη δεν είναι που δεν ευημερούμε. Είναι που δεν
μετανοούμε. Η κρίση η μεγάλη δεν είναι που αλώσαμε την ψυχή μας. Είναι που την
παραδώσαμε μόνοι μας.
Πρέπει να περάσει καλά και για πάντα
στον πυρήνα τού είναι μας: η κρίση η μεγάλη, η μέγιστη των συμφορών, δεν είναι η
οφειλή των δανείων. Είναι η οφειλή των δακρύων...