Προβληματισμοί ενός Διαμαρτυρόμενου Μουσικού...
Ο κ. Παύλος Χατζόπουλος είναι διάσημος μουσικός/πιανίστας και σε μία
συνέντευξη που έδωσε αναφορικά με το έργο του και τη σημασία της μουσικής στη
ζωή του, απάντησε και στην εξής ερώτηση, που θα πρέπει να προσέξουν κάποιοι από
τους θεωρούμενους «μουσικούς» ή «οδηγούς λατρείας» στις εκκλησίες των
Διαμαρτυρομένων, όπου ο ρόλος της μουσικής έπαψε πλέον να είναι «εις οσμήν
ευωδίας» προς τον Θεό και κατέληξε μάλλον σε πεδίο αυτοπροβολής μουσικών
και αοιδών… όπερ δεν θα έπρεπε.
====================
«[…] ΕΡΩΤΗΣΗ: Μπορούν οι χριστιανοί να χρησιμοποιούν όλα τα είδη μουσικής στις συνάξεις και στις λατρείες της εκκλησίας;• ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Το θέμα του είδους της μουσικής διχάζει συχνά τις γνώμες. Πρέπει να σημειώσουμε άτι κάθε μουσική δεν ταιριάζει σε κάθε εκκλησιαστική λατρεία Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η λατρεία δεν είναι αποτέλεσμα οργάνωσης, αλλά είναι η πηγαία έκφραση της πίστης και λατρείας στον αληθινό Θεό Επίσης νομίζω, ότι ο τρόπος λατρείας θα πρέπει ν' ανταποκρίνεται σε αυτό που είμαστε. Το λέω αυτό διότι λόγω παγκοσμιοποίησης έχουμε υιοθετήσει πολλά ξένα στοιχεία, χωρίς να ξέρουμε με ακρίβεια αυτά πώς δημιουργήθηκαν, τι ιστορία έχουν. Έχουμε πάρει πολλά π.χ. από την αμερικάνικη κουλτούρα, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη πώς σκέπτεται ο Αμερικανός. Αυτά δεν πρέπει να σημαίνει απαραίτητα ότι η χρήση της μουσικής από άλλη κουλτούρα δεν μπορεί να είναι ωφέλιμη. Πάντοτε η «πνευματική ωδή» δε γίνεται από μόνη της πνευματική, αλλά εξαρτάται από το άτομο που ψάλλει.Πέρα όμως από αυτό, είναι θεμιτό να εξετάζουμε το περιεχόμενο του ύμνου. Έχει ως κεντρικό μήνυμα το έργο του Ιησού Χριστού: Είναι βιβλικό περιεχόμενο, ή επικεντρώνεται περισσότερο στις φράσεις –Κύριε εγώ λατρεύω, εγώ μιλάω, εγώ ψάλλω, έτσι νιώθω–; Υπάρχουν βεβαίως πολλοί σύγχρονοι ύμνοι που εκ πρώτης όψεως φεύγουν από το «εγώ» και πάνε στο «εσύ». Παρόλα αυτά μια προσεκτικότερη ματιά αποκαλύπτει πολύ συχνά ρηχό περιεχόμενο, βασισμένο πιο πολύ στο συναίσθημα παρά στο λόγο του Θεού. Γενικά παρατηρώ ότι στις λατρείες των εκκλησιών μας τα τελευταία χρόνια έχει δοθεί μεγάλη σημασία στη μουσική, όπου προσανατολίζεται πρωταρχικά σε αμερικανικά πρότυπα. Ο λόγος του Θεού προσωπικά μού δείχνει ότι η εκκλησιαστική ζωή στα πρώτα χριστιανικά χρόνια χαρακτηρίζεται από πολύ απλά πράγματα, την κοινωνία και την αγάπη των αδελφών, την προσευχή, τη νηστεία και το Λόγο. Καλό είναι να υπάρχει και η μουσική κουλτούρα στην εκκλησία, αλλά μέσα σε πλαίσια ισορροπημένα και προς συμφέρον όλων των πιστώνΣτο ερώτημα αν «επιτρέπονται» ορισμένα είδη μουσικής ή όχι, ο λόγος του Θεού μού λέει ότι όλο είναι στην εξουσία μας, αλλά όλα δε συμφέρουν. Δεν ταιριάζουν όλα τα είδη της μουσικής σε κάθε συγκέντρωση. Οι νεότεροι θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τούς μεγαλύτερους και βεβαίως το ίδιο και αντιθέτως. Στόχος λατρείας θα πρέπει να είναι ο Θεός, το πρόσωπο του Ιησού Χριστού και όχι η μουσική μου προτίμηση.[…]»Περιοδική «Φωνή του Ευαγγελίου», Ιαν. 2013.
=
__
