Είμαστε εναντίον τους ή
μαζί Του;
Ο κόσμος γενικότερα προσδιορίζει τους Χριστιανούς με βάση όσα διαφέρουν από αυτούς, και όχι με βάση όσα θα μπορούσαν να κάνουν μαζί και τι καλό θα μπορούσαν να αποκομίσουν από τους πιστούς.
Επίσης, το έργο του Ιησού και το ευαγγέλιο Του είναι τόσο περιεκτικά, τόσες πολλές εκκλησίες κάνουν τα πράγματα δύσκολα για να γίνει κάποιος πολίτης της βασιλείας Του…
Συνήθως ο κόσμος ρωτάει: ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΜΕ, ΤΙ ΔΕΝ ΛΕΜΕ, ΤΙ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ…
Και σε όλα αυτά βρισκόμαστε συνήθως υποχρεωμένοι να απαντούμε αντίθετα από όλα όσα εκείνοι κάνουν και να τους κατακρίνουμε ΥΠΕΡΤΟΝΙΖΟΝΤΑΣ τη δική μας «ποιότητα».
Αν όμως είχαν αφορμές να πουν: ΜΠΡΑΒΟ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΤΕ, ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ, ΑΣ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΑΖΙ…
Ποτέ ο ασθενής δεν ρωτάει (ή ελέγχει, ή κοροϊδεύει) τον γιατρό για τον τρόπο που ζει.
Αντίθετα ζητάει πώς θα μπορούσαν να συνεργαστούν για να βρει τη γιατρειά του. Πηγαίνει στον γιατρό επειδή έχει ανάγκη από γιατρειά.
Γιατί, λοιπόν, οι άνθρωποι που υποφέρουν και χάνονται στην αμαρτία, δεν έχουν αντίστοιχη συμπεριφορά;
Μήπως επειδή δεν βλέπουν σ’ εμάς κάτι ουσιαστικό, πέρα από εκείνα που μας κάνουν να διαφέρουμε εξωτερικά;
Ο απόστολος Πέτρος συμβουλεύει:
«Αγιάσατε Κύριον τον Θεόν εν ταις καρδίαις υμών, και εστέ πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν μετά πραότητος και φόβου προς πάντα τον ζητούντα από σας λόγον περί της ελπίδος της εν υμίν, έχοντες συνείδησιν αγαθήν, ίνα, ενώ σας καταλαλώσιν ως κακοποιούς, καταισχυνθώσιν οι συκοφαντούντες την καλήν σας εν Χριστώ διαγωγήν» (Α΄ Πέτρ. 3:15-16).
Δεν λέει να είμαστε έτοιμοι να εξηγήσουμε όλες τις δογματικές ή τελετουργικές διαφορές μας. Λέει να είμαστε έτοιμοι να μιλήσουμε ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ…
=
Εάν φυσικά υπάρχει τέτοια ελπίδα… |
