Αφόρισαν ή όχι τον Λασκαράτο;
==
__Από τον «Ορθόδοξο Τύπο» (28-9-2012) αντιγράφουμε τα εξής ιστορικά (στο μέτρο που μπορούν να θεωρηθούν αντικειμενικά) και λίαν ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με τον ΑΝΔΡΕΑ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟ και τον ΑΦΟΡΙΣΜΟ του:
«[…] 3. Εν τούτοις, θύματα της κοινωνικής συμβατικότητας έπεσαν και οι συγγενείς του Λασκαράτου, που δέχθηκαν να κηδευθεί εκκλησιαστικά, ενάντια στις ιδέες του, που δεν αρνήθηκε ποτέ, αλλά τις ασπάζονταν και τα παιδιά του, κατά τη δήλωση του γιού του Γεράσιμου. Βέβαια, μπορεί να λεχθεί ότι Μητροπολίτης τώρα ήταν ο θεωρούμενος (και σκόπιμα προβαλλόμενος) ως "νεωτεριστής", Γεράσιμος Δόριζας (1893-1901). Δεν υπήρξε βέβαια, νεωτεριστής, αλλά πιστός στην εκκλησιαστικοπατερική παράδοση, ήταν δε και νομομαθής και άριστος κανονολόγος.
Στην περίπτωση όμως του Λασκαράτου φέρθηκε "διπλωματικά". Για την άρση του αφορισμού υποστήριξε (1900) στη Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος την μετάνοια του Λασκαράτου, αλλ' αυτό επέσυρε την οργή και αγανάκτηση της οικογένειας του Ποιητη, που το θεώρησαν σαν συκοφαντία!
Κάποιοι όμως, για να ρίξουν στάχτη στα μάτια, προφασίζονται ότι η Εκκλησία τον εκήδευσε αναγνωρίζοντας το λάθος της απέναντί του. Ποτέ όμως δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Η Συνοδός, άλλωστε, στηρίχθηκε στην μετάνοια όχι της Εκκλησίας, αλλά του Λασκαράτου. Το έργο του Λασκαράτου δείχνει την απουσία κάθε σχέσης με την πίστη των πατέρων του και κυρίως των Αγίων του Νησιού, όπως ο Άγιος Γεράσιμος, που τον χλεύαζε σατιρίζοντάς τον, ή ο παπα-Μπασιάς, που ούτε μια λέξη δεν του αφιερώνει, αγνοώντας τον τελείως, ενώ ήταν ζωντανή έκφραση της Ορθοδοξίας στην εποχή του.
4. Γι αυτό και ο Μητροπολίτης Γεράσιμος Δόριζας επιμένει στην δήθεν αλλαγή του φρονήματος του Λασκαράτου (αυτό λέγεται "μετάνοια"), αφήνοντας άθικτο το βιβλίο, την "πέτρα του σκανδάλου". Η οικογένεια όμως του "Κυρ Ανδρέα", διά στόματος του γιου του Γερασίμου, δηλώνει ότι ο πατέρας τους κράτησε τις ιδέες του και αρχές του. Έτσι και οι δυο πλευρές απέφυγαν την κοινωνική μείωση. Ο Λασκαράτος έμεινε αυτός που ήταν, ο δε Μητροπολίτης πέτυχε την κήδευση του Λασκαράτου το 1901 χωρίς προβλήματα. Η οικογένεια όμως του ποιητή αντιπαρήλθε σιωπηρά το σκεπτικό της Ι. Συνόδου και δέχθηκε την εκκλησιαστική του κήδευση, προλαμβάνοντας τα σχόλια του λαού, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Οικογένεια και Μητροπολίτης έμειναν, έτσι, ικανοποιημένοι.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, ήσυχο τον "Κυρ Ανδρέα", που βρίσκεται στα χέρια του Κριτή του, και Κριτή όλων μας. Η εκκλησιαστική κηδεία του όμως, καλό είναι να μη θίγεται, διότι αποκαλύπτει το διπλό "φιάσκο" της Οικογένειας και του Μητροπολίτη!»
__Ποιος ήταν εκεί για να πει την αλήθεια; Ο συντάκτης του κειμένου ως συνήθως υποστηρίζει το "πρέπον" για τη θέση του.
__Ταυτόχρονα όμως αποδεικνύει ότι ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ και ΔΕΣΠΟΤΗΣ ήταν το ίδιο ΘΕΟΜΠΑΙΧΤΕΣ με σκοπό ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΟΛΟΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ...
__Δεν ξέρουμε πώς τα ανέχεται αυτά η συνείδηση του συντάκτη του "Ορθόδοξου Τύπου", όμως όλη η εκκλησιαστική ιστορία της χώρας μας (και στο Βυζάντιο) γεμάτη από τέτοια "κόλπα" είναι. Γι' αυτό και δεν απορρούμε.
__Εκείνο που ψάχνουμε είναι η διαφορά ανάμεσα στους Φαρισαίους της εποχής του Χριστού και τους σημερινούς Μητροπολίτες (τουλάχιστον τους περισσότερους από αυτούς) και λοιπούς κληρικούς...
__
