«ως
επιθανατίους...»
==
Από το ιστολόγιο ΒΗΜΑΤΑ
«...ο Παύλος επισημαίνει ότι οι Απόστολοι είναι αυτοί που βρίσκονται στην ελεεινότερη θέση, σα να είναι καταδικασμένοι να πεθάνουν στην αρένα. Γίνονται θέαμα για τον κόσμο και για τους αγγέλους και για τους ανθρώπους. Παρουσιάζονται ως μωροί για το Χριστό, είναι αδύναμοι και περιφρονημένοι, πεινούν, διψούν, γυρνούν με κουρέλια, δεν έχουν μόνιμη κατοικία, τους χτυπούν οι άνθρωποι, εργάζονται για να επιζήσουν και έχουν καταντήσει σαν τα σκουπίδια όλου του κόσμου και τα αποβράσματα της κοινωνίας, προσπαθώντας στους εμπαιγμούς να απαντούν με καλά λόγια, στους διωγμούς με υπομονή και στις συκοφαντίες με φιλικά λόγια.
Και όλα αυτά, χωρίς να αποστερούν τους εαυτούς τους από την κύρια ιδιότητα που έχει ένας ηγέτης: την πατρότητα. Μέσα σε όλη αυτή την απόρριψη, δεν παύουν να νοιάζονται, να αγαπούν και να προσφέρονται στους ανθρώπους με τους οποίους συνδέονται. Αντί να νικηθούν από την λύπη για αυτά που περνούνε και να αναλώσουν τον εαυτό τους στην καλυτέρευση της προσωπικής τους ζωής, η μέριμνά τους είναι η κατά Θεόν πατρότητα, δηλαδή η καθοδήγηση στην πίστη, η έγνοια για τη σωτηρία και η ασφάλεια που προσφέρουν στα πνευματικά τους παιδιά, εφόσον και αυτά θέλουν αληθινά να τους εμπιστευθούν
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η φράση του Παύλου για τους αποστόλους: «ως επιθανατίους απέδειξεν ο Θεός» (Α’ Κορ. 4, 9). Κάθε στιγμή στη ζωή τους είναι στιγμή προγεύσεως του θανάτου. Είναι σα να βρίσκονται στην επιθανάτια κλίνη και περιμένουν τον τερματισμό της ζωής. Φαντάζει ιδιαίτερα τρομακτική μια τέτοια θεώρηση. Το σπουδαίο είναι ότι λέγεται από έναν άνθρωπο ο οποίος μέσα του είχε τόση ζωή και τόση δύναμη, ώστε να νικά τον θάνατο κάθε ώρα και κάθε στιγμή , να μην καταβάλλεται ούτε από θλίψη, ούτε από στενοχώρια, ούτε από διωγμό, ούτε από την απειλή του μαχαιριού, ούτε από την φυλακή, ούτε από την απόρριψη. Κι όμως ο λόγος του είναι ξεκάθαρος: αισθάνεται ως επιθανάτιος, παρόλη την δυναμική του.
__Αξίζει να διαβάσετε και το υπόλοιπο κείμενο.
__
