Όταν ο λαός αποφάσισε…
.
Στο άρθρο 1 του Ελληνικού συντάγματος ρητά αναφέρονται τα παρακάτω: «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία». Αυτό σημαίνει ότι από το 1974 και έπειτα, στης μεταπολίτευσης τα χρόνια δηλαδή, ο Ελληνικός λαός είναι η πηγή των εξουσιών, το θεμέλιο του πολιτεύματος. Δηλαδή αυτός ουσιαστικά είναι η εκτελεστική και βουλευτική και δικαστική εξουσία. Το παράλογο όμως του συλλογισμού αρχίζει να διαφαίνεται όταν δούμε και εξετάσουμε τη σημερινή πολιτική κατάσταση, όταν αντικρύσουμε την Ελλάδα εν έτει 2014 της ανεργίας, της ιδεολογικής φτώχειας, της αποεθνοποίησης, των ψεύτικων δήθεν προοδευτικών διλημμάτων. Το ερώτημα αβίαστο έρχεται μόνο του: ο κυρίαρχος λαός έφθασε τα πράγματα σε αυτό το σημείο. Διότι διαβάζοντας το Σύνταγμα διαπιστώνουμε ένα πράγματι λογικό κενό. Σύμφωνα με το σύνταγμα ο πάνσοφος λαός έπρεπε να είχε οικοδομήσει μέσα στα χρόνια της μεταπολίτευσης και διά του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος ένα κράτος κραταιό και δυνατό. Παρατηρώντας όμως την Ελλάδα του ιδεολογικού χάους, της φτώχειας και της ανεργίας, των ψευτοπροοδευτικών διλημμάτων –είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που ακόμα βλέπουμε το Μαρξ ως Μεσσία– την Ελλάδα της αποεθνικοποίησης και της υποδούλωσης στους ευρωπαίους πλουσίους και στην έννοια του μαζανθρώπου, αναρωτιόμαστε εάν ο λαός της μεταπολίτευσης είναι ικανοποιημένος με την πορεία των πραγμάτων. Άραγε ο Ελληνικός λαός αυτή την Ελλάδα επιθυμούσε, εκτελώντας τη συνταγματική του κυριαρχία;Ερμηνεύοντας βαθύτερα το συνταγματικό γραπτό θα διαπιστώσουμε τα εξής: Ο σοφός δημιουργός του Συντάγματος θεωρεί ως λαό το σύνολο εκείνων των ανθρώπων οι οποίοι έχοντας παιδεία, ιεράρχηση αξιών και προβάλλοντας το εμείς έναντι του εγώ, το πνεύμα έναντι της ύλης προχωρούν στην οικοδόμηση του Ελληνικού κράτους επάνω στα πανάρχαια θεμέλια του Ελληνικού Έθνους των πολιτισμών και της πολιτειακής φιλοσοφίας. Οι Αθηναίοι του 5ου αι. τριακόσια χρόνια μετά την πρώτη Ολυμπιάδα κατάφεραν και τιθάσευσαν τα άλογα στοιχεία του λαού και δημιούργησαν ένα σύνολο πεπαιδευμένων ανθρώπων οι οποίοι προέβαλαν το Όλον έναντι του Εγώ. Μπορεί να θεωρούσαν ελευθέρους όσους είχαν πατέρα και μητέρα Αθηναίους αλλά διασφάλισαν μέσα από την πολιτειακή παιδεία και φωτισμό ότι οι ελεύθεροι δεν θα γεύονταν απλά τα καλά της πολιτειακής ελευθερίας τους. Ο Αθηναίος πολίτης ήταν μορφωμένος και προέβαλε το Εμείς έναντι του Εγώ, το κοινό καλό υπεράνω όλων. Το κράτος ήταν απόρροια της εθνικής ταυτότητας η οποία ένωνε και ιεραρχούσε την κοινότητα πάνω από κάθε εγωισμό. Σήμερα η απομάκρυνση του λαού από τις εθνικές του ρίζες κατάντησε την έννοια του λαού ένα απλό σύνολο ανθρώπων, αποκομμένο από τις ρίζες του το οποίο συνεχώς παρακαλεί για υλικές απολαβές έχοντας χάσει την έννοια της ιστορικής συνέχειας, των συλλογικών επιδιώξεων και του γεγονότος ότι τα πνευματικά ζητήματα τρέφουν ένα Έθνος –Κράτος, αυτά είναι που γεννούν και την υλικά ευμάρεια. Η ευθύνη του μαρξικού λόγου είναι μεγάλη σε ένα Κράτος όπως το Ελληνικό που κατάντησε τον Ελληνικό λαό ένα σύνολο μαζοποιημένων και αποχαυνωμένων ανθρώπων οι οποίοι ψάχνουν την δήθεν ευτυχία τους στα υλικά ψίχουλα της εξουσίας , αφού πρώτα το κυρίως μενού έχει μοιρασθεί στους πλουσιοτάτους τραπεζίτες.Τίποτε δε συνέβη από τη μεταπολίτευση και έπειτα που δεν το προέβλεψε ο Πλάτων. Στην Πολιτεία του (αλλά και ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του) σημειώνει ότι η άγνοια, η επικράτηση της κατωτέρας ανθρωπίνης φύσης των υλικών και προσωπικών επιδιώξεων εξαθλιώνει το πολίτευμα και οδηγεί στην αναρχία και στη δυστυχία. Οδηγεί στους δημαγωγούς οι οποίοι ικανοποιώντας εύκολα τις κατώτερες ανάγκες του λαού-δεν είναι τυχαίο ότι το σύνολο του πολιτικού κόσμου εξαντλεί τον πολιτικό του λόγο σε αυτές τις κατώτερες ανάγκες οι οποίες καμία σχέση δεν έχουν με την πνευματική και ιστορική καθοδήγηση του Ελληνικού λαού-κυριαρχούν και προωθούν τα αντεθνικά τους σχέδια. Ο Ελληνικός λαός σήμερα είναι δυστυχισμένος όχι για λόγους οικονομικούς. Άνθρωποι μέσα σε πολέμους και άλλες δυστυχίες ένοιωθαν ευτυχισμένοι μέσα από την έννοια της κοινής προσφοράς, της ύπαρξης Έθνους και κοινών ονείρων. Ο Ελληνικός λαός σήμερα είναι δυστυχισμένος διότι η συλλογική μοναξιά, η απουσία κοινών εθνικών ονείρων, η απουσία ρόλων μέσα στο Ελληνικό κράτος τον οδηγεί στη χειρότερη μοναξιά, στην υπαρξιακή μοναξιά. Ό Έλληνας σήμερα δεν ξέρει γιατί υπάρχει, σε τι χρειάζεται και τι ρόλο παίζει σε αυτό το πράγμα που λέγεται Ελληνικό κράτος.Το δέλεαρ λοιπόν του Καραμανλικού και Παπανδρεϊκού κράτους μέσα από μία άλογη σύνθεση αριστερού και καπιταλιστικού λόγου –η Ελλάδα της μεταπολίτευσης κυβερνάται από την σύνθεση του καπιταλιστικού λόγου (συσσώρευση και παραγωγή αγαθών) και του αριστερού λόγου (οι φτωχοί πρέπει να κυνηγούν τους πλουσίους παίρνοντας ό, τι παραπάνω μπορούν) θέτοντας την ύλη πάνω από όλα, λησμονώντας την έννοια της συλλογικής κουλτούρας, οδηγώντας τον Ελληνικό λαό στη λήθη και στην ιστορική ασυνέχεια. Το καραμανλικό και παπανδρεϊκό κράτος σαν καλός απεσταλμένος και «μπαμπάς» έπιασε δουλειά. Η προσωπική αξιοσύνη εξαφανίσθηκε, αυτή που ενσωματωμένη στο κοινό καλό θα μπορούσε να αναδείξει την ιδιαιτερότητα των Ελλήνων σε πολλούς τομείς. Ο σύγχρονος Έλλην εφαρμόζοντας τόσο παράξενα τον χάρτη ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Ρήγα, μέσα από την εφαρμογή του αριστερού λόγου, πίστευσε ότι όλοι στην Ελληνική επικράτεια είναι ίσοι έναντι του κράτους, του δημοσίου κράτους που στηρίζεται όχι στην προσωπική ξεχωριστότητα –αυτά δεν τα ήξερε ο Μαρξ– αλλά στην υπαγωγή του εθνικού συμφέροντος που προβάλλει το συλλογικό και την έννοια της θυσίας στο δημόσιο με την έννοια της προσωπικής οικονομικής και υλικής αποκατάστασης. Η μετατροπή της εννοίας του Εθνικού στην έννοια του δημοσίου ρουσφερολογικού συμφέροντος χαρακτήρισε την μεταπολιτευτική ιστορία του Ελληνικού κράτους, (δεν είναι τυχαίο ότι οι μεταμαρξικοί διανοητές (Πουλατζάς, Αλθουσέρ) στην πτώση της εννοίας του εθνικού προς την έννοια του δημοσίου –το στενό υλικό συμφέρον του λαού- στήριξαν το μεταμαρξικό κράτος) καθοδηγώντας την ψήφο των Ελλήνων και καθιστώντας τους απολύτως συνυπευθύνους για το σημερινό χάλι της Ελλάδος (η κρίση είναι ιδεολογική και με καινούργιες ιδέες θα ξεπερασθεί, μόνον με αυτό τον τρόπο θα ξαναγίνει ο Ελληνικός λαός σοφός). Ο Δημοσθένης όταν ταυτίζει στο λόγο του «υπέρ της των Ροδίων ελευθερίας» το δημόσιο με το εθνικό, το κάθε δημόσιο συμφέρον με το εθνικό συμφέρον γνωρίζει πολύ καλά ότι εάν διαρραγεί ο εθνικός ιστός όλα χάνονται. Ο Ελληνικός λαός μοιάζει με καράβι που έχει απολέσει το κεντρικό εθνικό κατάρτι, σε αυτό η αριστερά των προλεταρίων και η δεξιά των φιλελευθέρων έχουν τη μεγίστη ευθύνη.Ενώ λοιπόν ο Περικλής στον Επιτάφιό του δέχεται στην Αθηναϊκή Δημοκρατία την ξεχωριστή αξιοσύνη, στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, αρχής γενομένης από τον πρεσβύτερο Καραμανλή και σε μία επίδειξη μαρξικής λατρείας αρχίζει να διαφαίνεται μία πολιτική κοινωνικής και ατομικής ισοπέδωσης. Όλοι έναντι του δημοσίου κράτους είναι ίσοι, δεν χρειάζεται καμία αξιολόγηση, de facto και μέσα από μία λουθηρανική πίστη στον απόλυτο προορισμό των δημοσίων υπαλλήλων όποιος είναι λάτρης του δημοσίου σώζει το life style του. Όλοι πρέπει να λαμβάνουν τα ίδια, η αριστεία και το να ξεχωρίζει κάποιος απαγορεύεται, υφέρπει ένα μίσος για τους πλουσίους, οι Έλληνες πρέπει να είναι οικονομικά ομοιόμορφοι διότι είναι εκ φύσεως άξιοι και αυτό δεν χρειάζεται απόδειξη. Νόμος είναι το δίκαιο του δημοσίου υπαλλήλου ή αυτού που μπορεί και ζει με τη βοήθεια του Κράτους. Οι ψήφοι οδεύουν προς αυτούς που υπηρετούν την παραπάνω συλλογιστική. Η κοινωνική ισοπέδωση , η επικράτηση της ελάσσονος προσπαθείας είναι γεγονός. Αλίμονο στον κάθε Ανδρεάδη που δοκίμασε την αποδεικτική δύναμη του Καραμανλή.Συζητάμε λοιπόν ότι ως λαός είμαστε σοφοί και το αποδεικνύουμε με την ψήφο μας; Όταν το σύστημα καταλαβαίνει ότι τα πρόβατα ξυπνούν προχωρεί στην τακτική των χαμαιλεοντίων μεταμορφώσεων. Τα κόμματα αλλάζουν όνομα, υπάρχει μαζική μετακίνηση μελών από το ένα κόμμα στο άλλο το οποίο πλέον αλλάζοντας ως Μανωλιός τα ρούχα του είναι ο νέος σωτήρ της Πατρίδος. Αποχαυνωμένοι οι Έλληνες από τα εξουσιαστικά κόλπα, επιβεβαιώνοντας το θάνατο των ιδεολογιών με το νιτσεϊκό τρόπο, πιστεύουν και πάλι σε νέους σωτήρες διότι είναι τόσο υλικά εξαρτημένοι ώστε δεν μπορούν να σωθούν σκεπτόμενοι πραγματικά πνευματικές λύσεις. Μαζί με το Σωκράτη έχει τελειώσει και το κώνειο και κάθε ελπίδα διαφυγής. Ενώ λοιπόν το 1981 ο Ανδρέας ανέβηκε στην εξουσία ως η πρώτη Αριστερή κυβέρνηση της σύγχρονης Ελλάδος με κεντρικό σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά», «Έξω από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ», «Ήλθε η ώρα της Αλλαγής» ξαφνικά ο λαός βλέπει νέα σωτηρία και νέα διοχέτευση των ψήφων του σε ένα άλλο κόμμα το οποίο υποστηρίζει ότι αυτό θα είναι η πρώτη αριστερά κυβέρνηση στη δύσμοιρη Πατρίδα μας (ένα κόμμα που στηρίζεται στην μετατόπιση πληθώρας ψηφοφόρων και στελεχών του ΠΑΣΟΚ). Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν κανείς δεν ασχολείται με το γεγονός ότι στη Θράκη τουρκικό κόμμα νίκησε στις πρόσφατες ευρωεκλογές.Ο Σωκράτης χαρακτηρίσθηκε από το μαντείο των Δελφών ως ο σοφότερος των ανθρώπων για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Ήξερε ό, τι ήξερε και ό, τι δεν ήξερε. Ο Ελληνικός λαός βαθύτατα θα πρέπει να επαναπροσδιορισθεί. Παιδευτικά , ιστορικά και ηθικά. Επιβάλλεται η επανοικοδόμηση του εθνικού ιστού αλλά και νέων πολιτειακών ιδεών που θα οδηγήσουν τη Χώρα στην ιστορική της αποστολή. Ο Ελληνικός λαός είναι σοφός όταν γνωρίζει. Όταν η ψήφος είναι απόρροια γνώσης και πληροφόρησης. Στο βαθμό που εμείς είμαστε υπεύθυνοι γι αυτό ας αποδείξουμε ότι τα κίνητρά μας είναι υψηλά, ερχόμενα από τα βάθη της καντιανής κατηγορικής προσταγής: «πράττουμε λες και οι πράξεις μας είναι την ίδια στιγμή παγκόσμιοι νόμοι για ένα καλλίτερο κόσμο».* Βασιλείου Μακρυπούλια, Δρ. Φιλοσοφίας
ΠΗΓΗ: http://www. antibaro. gr/article/10752
=================
Το ιστολόγιο
« Ν Ε Α Κ Α Ι
Π Α Λ Α Ι Α »
και η σελίδα « Τ Υ Χ Ι Κ Ο Σ » στο
Facebook
είναι αδελφές
παρουσίες του ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ « Τ Υ Χ Ι Κ Ο Σ »
Υπόψη ότι οι σελίδες
αυτές έχουν ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ
Αν και δεν δημοσιεύουμε σχόλια,
λαβαίνουμε υπόψη μας ό,τι και αν μας στείλετε στη διεύθυνση:
λαβαίνουμε υπόψη μας ό,τι και αν μας στείλετε στη διεύθυνση:
Σ Η Μ Α Ν Τ Ι Κ Η Σ Η Μ Ε Ι Ω Σ Η :
Η
αναδημοσίευση ύλης από τις σελίδες μας σε άλλα ιστολόγια, έντυπα κ.λπ., είναι
απολύτως ελεύθερη εφόσον δεν αλλοιώνεται και αναφέρεται η πηγή της.
Αυτό όμως δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι συμφωνούμε ή εγκρίνουμε τις
απόψεις των άλλων.
